Stomverbaasd was ik, toen een jaar of vier geleden een mij onbekende dame met mijn dochter aan de hand de keuken in kwam stappen. “Ik ben me rot geschrokken,” zei ze. “Uw dochter zat zonder toezicht op de stoep te krijten. Ze kon zo de straat op lopen! Ik heb mijn auto geparkeerd en heb direct ingegrepen.” “Bedankt,” zei ik. “Maar dat was niet nodig hoor. Ze speelt wel vaker op de stoep en ze loopt echt de straat niet op.” De dame zei niks. Maar ze vroeg zich duidelijk af waarom het zo’n idioot überhaupt was toegestaan om kinderen te krijgen.
“De trend is al jaren het zelfde.” Dat schrijft Frank Furedi, schrijver van het boek ‘Paranoid Parenting’. “Hutten bouwen en klimmen in bomen is er niet meer bij. Veel te gevaarlijk. In plaats daarvan zitten kinderen uren aan een stuk achter beeldschermen te vegeteren.” Onderzoekers kunnen dat erg vinden. In verband met overgewicht bijvoorbeeld. Maar de maatschappij vindt het geen enkel probleem. Furedi: “Dat komt omdat de maatschappij ouders die hun kinderen vrij buiten laten spelen in toenemende mate onverantwoordelijk vindt.” Het toezicht van ouders is eigenlijk compleet volgens Furedi. Op jonge leeftijd hebben veel kinderen bovendien al een mobiele telefoon. Omdat ouders op ieder moment willen weten waar hun kind is en wat het doet. De vraag is hoe gezond dat eigenlijk is.
Eigenlijk zijn we volkomen aan het doorschieten waar het de veiligheid van onze kinderen betreft. Een tijd geleden schreef ik al over het ‘rubbertegel-syndroom‘. We willen de wereld voor kinderen steeds veiliger maken. En daarin worden we steeds extremer. Maar de beste manier om een kind te beschermen is door het zelfstandig en weerbaar te maken. Juist door de ervaring die een kind op doet door zelfstandig de wereld tegemoet te treden, krijgen ze de vaardigheden om risico’s te zien en te onderkennen. Zo ontwikkelen ze manieren om op een goede manier met risico’s om te gaan. Furedi: “De beste manier om kinderen te beschermen is door ze de kans te geven hun autonomie en zelfstandigheid verder uit te bouwen.”
Volgens Furedi zijn we steeds meer het tegenovergestelde gaan doen. Niks geen zelfstandigheid en autonomie, maar beschermen en controleren. En in onze ijver kinderen te beschermen maken we ze volkomen weerloos. En dat kan toch niet de bedoeling zijn.
René Peters 
Martijn
23 juli 2014
Gelukkig kunnen nog veel kinderen bij Scouting terecht he René. 😉
Mag ik je wijzen op een relevant artikel:
http://www.theatlantic.com/features/archive/2014/03/hey-parents-leave-those-kids-alone/358631/
renepetersoss
23 juli 2014
Dank Martijn voor de link. Volgende blog?
Ada Busman
23 juli 2014
Wat een bof, dat die mevrouw je dochtertje alleen naar binnen bracht en geen alarm sloeg bij het AMK/jeugdzorg. Als dat was gebeurd, was je op een andere manier met ons in aanraking gekomen.http://www.stichtingkog.info/ en mocht je haar nu maximaal 1x per maand 1 uur zien, maar dan wel onder begeleiding.
Jan Willem de Zeeuw
23 juli 2014
Er lijkt wezenlijk iets veranderd tussen de jaren 50 / 60 en nu. Als bijna 60-er kan ik dat beoordelen. Buiten spelen, zonder direct toezicht van je ouders, maar wel andere volwassenen die kunnen en willen ingrijpen, is voor kinderen een zegen. Als wij dat een belangrijk ideaal vinden, dan zullen we ons leven en onze samenleving toch anders moeten organiseren. We zouden in de straat met elkaar bewust afspraken kunnen maken over onze kinderen, die in die straat spelen. Dat lijkt raar, maar we gaan ook in vergadering over het parkeren of de voorziening die er wel of niet moet komen. Dus waarom niet over het buitenspelen van de kinderen? Dat genereert ook direct indirecte aandacht van alle bewoners. Eén ding staat als een paal boven water: “Juist door de ervaring die een kind op doet door zelfstandig de wereld tegemoet te treden, krijgen ze de vaardigheden om risico’s te zien en te onderkennen.” Dat is voor veel ouders – helaas – abracadabra. Daarom ook dat straatgesprek: van elkaar leren.
agnesvandegracht
23 juli 2014
De moraal van het verhaal voor deze wethouder zou moeten zijn om op te passen met jeugdzorg. Want idd had dit een melding kunnen zijn en had deze wethouder zijn kind kwijt kunnen zijn hierdoor. Dan zou hij vast niet meer zo genuanceerd over jeugdzorg schrijven en vinden dat allerlei instanties moeten samenwerken, fouten of niet, en elkaars informatie moeten overnemen om ‘kindermishandeling’ te bestrijden. Want het punt is dat dit dus ook al tegenwoordig onder ‘kindermishandeling’ valt als een twintigjarig meisje dat ook vindt of een MBO-agent. De rest van het wijkteam neemt het dan over, iedereen verdient eraan en de wethouder was zijn kind kwijt geweest. Het is een mooi verhaal maar vooral heel belangrijk om je te realiseren hoe momenteel het klimaat is op dit gebied, en hoe gevaarlijk het in dat kader is om jeugdzorg en allerlei aanpalende instanties steeds meer macht te geven om burgerrechten die er niet voor niets zijn, zoals het recht op waarheidsvinding en het recht op privacy, vooral te beschermen. Eens dus met Ada Busman.
hermine schaap
23 juli 2014
de wereld is niet meer veilig voor kinderen.
vroeger kwamen de engerds via de deur je huis binnen,nu via internet.
in mijn tijd speelden we gewoon buiten tot de straatlantaarns aangingen.
we voetbalden,trokken belletje of portemonneetje.
we tolden,fietsten[tot de hoek v/d straat],hinkelden,elastieken en weet ik het.
de hele buurt keek naar je om.
ik begrijp dhr peters best,hij zou graag hetzelfde voor zijn kind willen.
maar dat gaat niet meer,het klimaat is veranderd.
de zwemleraar blijkt een engerd,je stuurt ze naar school en bid vurig dat er geen halve gare doordraait en met een pistool loopt te zwaaien.
de veiligheid die wij vroeger hadden is er niet meer.
het noaberschapsgevoel is weg.
het is ieder voor zich en G.O.D voor ons allen.
ik ben nu net zo,n voorzichtige [groot]moeder.
dat veiligheidsgevoel komt enkel terug als we het samen doen,maar wie zet de eerste stap?
het is zo,n kleine moeite om behalve naar truusje ook naar mientje van drie huizen verder te kijken.
maar niemand durft nog iemand op zijn/haar gedrag aan te spreken.
wat voor klimaat is dat?
Linda
30 augustus 2014
Helemaal mee eens!
annemieke
22 september 2014
Het is een klimaat van mensen die afgaan op enkele gevallen waar het totaal fout gaat. Beleid maken op uitzonderingen. Niet elke zwemleraar is een engerd! Vroeger waren er dit soort mensen ook maar werd rr minder kabaal over gemaakt. Mensen zijn niet slechter en de wereld is drukker maar als we met zijn allen zo bang worden als u, wordt de wereld wel slechter. Geef mensen en kinderen de ruimte en heb alsjeblieft vertrouwen in het goede, andrrs is het met drijfzand.
GEZINsZorg
23 juli 2014
Je moet inderdaad wel meegaan in de trend, want anders komt jeugdzorg je dat wel even hardhandig bijbrengen…..
Als wethouder hebt u invloed om dit proces te keren en ouders weer ouder te laten zijn, zonder dat ze bang hoeven te zijn voor jeugdzorg om elk foutje wat ze maken.
Als kinderen met een wond of iets raars bij een arts komen, moet je al oppassen dat er een AMK-melding wordt gedaan…
Of ouders die in scheiding liggen…. en een incident bij de andere ouder uitvergroten om zo het kind samen met jeugdzorg weg te houden bij de andere ouder.
In dit wereldje ben je schuldig, zelfs als het tegendeel wordt bewezen 😦
Zolang ouders niet het voordeel van de twijfel krijgen, zal deze tendens niet kunnen veranderen. Ik hoop dat de overheid hier zijn verantwoordelijkheid gaat nemen!
De komende wet biedt zowel kansen als gevaren. Je moet als ouders nog meer oppassen, want als jeugdzorg jouw gezin afkeurt, dan ben je zomaar je gezag kwijt.
En zo wordt de spagaat van ouders nog groter….
Kitty Schaap
25 juli 2014
Ouders leggen geen rubber tegels rondom de wipkippen! Laat zien dat Oss een onbezorgde gemeente is!. Bestem een aantal stukken bos, park, etc voor een woeste en uitdagende speelgelegenheid. Blubber, omgevallen bomen en paadjes. Dat hoeft niet veel te kosten.
Kitty Schaap
yvonne
29 augustus 2014
Hier bomenklimmende, huttenbouwende, rubbertegelvreemde, bontenblauwe en regelmatig geschaafde en gevallen kinderen.
Dank voor deze blog, ben het erg volmondig mee eens.
De laatste keer dat mijn jongste dochter uit de boom viel, moest ze heel hard huilen. Maar toen ik haar naar binnen wilde tillen voor een kus en een slokje water tegen de schrik, gilde ze nog harder: Neeeee!! Ik wil weer in de boom klimmen!!!
Zo dus.
Als je nooit valt, leer je ook niet om op te staan.
zonnewijs
30 augustus 2014
Het is noodzakelijk …
Het is noodzakelijk dat we geloven
dat het kind slim is, sterk en mooi
en wensen, vragen en ambities heeft.
Dit beeld van het kind moeten wij vasthouden.
Zij die geloven dat een kind kwetsbaar is,
incompleet, zwak, breekbaar als glas,
halen alleen voor zichzelf iets uit dat beeld.
Wij kunnen zo’n kindbeeld niet gebruiken.
In plaats van kinderen altijd te beschermen,
hebben kinderen van ons de erkenning
van hun rechten en hun krachten nodig.
(Loris Malaguzzi)
Arie de Bruin
11 september 2014
UIT: Het recht van het kind op respect (Janusz Korczak, 1926)
vertaling R. Görtzen, Amsterdam 2007
“Het kind heeft recht op zijn eigen dood! Uit angst voor de dood van het kind, ontnemen we hem het leven!
….
Oppassen, geen ogenblik uit het oog verliezen! Oppassen, niet alleen laten. Het kan immers vallen, zich stoten, pijn doen, vies maken; iets morsen, verscheuren, breken, verderven, kwijtraken, verliezen, met lucifers spelen en een dief binnen laten. Het kan zichzelf en ons schade berokkenen – en zichzelf, ons en zijn speelkameraadjes ernstig letsel toebrengen. Oppassen – niets zelfstandig laten ondernemen; wij hebben het volste recht hem te controleren en te bekritiseren.
……
Wij zijn immers de ervarenen, weten hoeveel onheil er op de loer ligt, hoeveel hinderlagen, valstrikken, noodlottige avonturen en rampen.
Wij weten dat ook de grootste voorzichtigheid geen absolute garantie biedt; maar we zijn des te wantrouwiger: om zelf een zuiver geweten te hebben, om in geval van een ongeluk onszelf ten minste niets te hoeven verwijten.”
Janusz Korczak beschreef bijna een eeuw geleden de rechten van het kind. Als verzet tegen de overbescherming, betutteling en ontkenning van de eigen zelfstandigheid van kinderen formuleerde hij als één van de rechten: Het kind heeft recht op zijn eigen dood! Een zeer revolutionaire uitspraak, maar wat mij betreft de spijker op zijn kop. In onze tijd is die betutteling nog vele malen erger geworden en wordt dit recht met voeten getreden!
Arie de Bruin\voorzitter Janusz Korczakstichting Nederland