Natuurlijk, het is niet nieuw. Als drie jaar beweer ik in de Tweede Kamer dat met lichte ggz-zorg goud geld te verdienen valt terwijl kinderen met ingewikkelde problemen als een hete aardappel door het systeem geschoven worden. En natuurlijk is al veel langer bekend dat durfkapitalisten en investeringsmaatschappijen maar wat graag in deze lucratieve markt investeren. Zij zien wel brood in de hulpverlening aan jongeren met lichte psychische klachten. Gemeenten arrangeren de omzet nietwaar?
Recent is bekend geworden dat APAX Partners, een Franse investeringsmaatschappij, de grootste Nederlandse keten voor jeugd GGZ heeft overgenomen. ‘Mentaal Beter’ biedt gesprekken met professionals aan bij psychische problemen. Die worden vergoed door gemeenten. Zij behandelen volgens hun website mensen met lichte tot matige klachten. En volgens hun directeur loopt Mentaal Beter voorop in de manier waarop ze de zorg aanbiedt. Ook via computers en beeldbellen bijvoorbeeld. En dat is volgens hem dan weer aantrekkelijk voor investeerders.
Volgens de Algemene Rekenkamer past deze overname in een trend. Financiële prikkels in de GGZ maken het aantrekkelijk zorg te verlenen aan kinderen met lichte problemen. Daar is winst te maken. Zware problemen kosten geld. Psychiater Jim van Os stelt in het NRC dat het heel gemakkelijk is om kinderen met ingewikkelde problemen te weren. “Je voert gewoon een gesprekje, en als blijkt dat een jongere agressief is of verslaafd, een beperking of een trauma heeft of psychotisch is of suïcidaal, dan stuur je hem terug naar de huisarts en zeg je dat hem gesproken hebt maar zijn problematiek te complex is.”
Natuurlijk, ik weet het. De vraag naar zorg is ook in onze samenleving in theorie oneindig. En lichte zorg voor lichte problemen is best fijn. Maar we zullen ons, ook gezien de enorme tekorten bij gemeenten, toch moeten afvragen of dit de manier is waarop we ons belastinggeld het beste in kunnen zetten? Kleine problemen verhelpen en grote problemen laten bestaan. Durfkapitalisten rijk maken en instellingen voor ingewikkelde zorg uitknijpen. Is dit wat we willen met zijn allen? De vraag stellen is hem beantwoorden. Maar zijn we dan ook bereid om er iets aan te doen?
Eigenlijk zijn er niet zoveel smaken. Gemeenten hebben nu al veel geld te kort. En de vraag naar lichte zorg is oneindig. Meer geld naar jeugdzorg alléén, is dus de oplossing niet. We zullen een politieke keuze moeten maken. Of we gaan door met het bieden van vooral lichte zorg en accepteren dat de meest kwetsbare kinderen min of meer aan hun lot worden overgelaten. Of we besluiten niet te kiezen en alle ‘zorg’ te vergoeden. In dat geval zijn gemeenten gedoemd bibliotheken en zwembaden te sluiten of moet het rijk de belastingen flink verhogen. Of we besluiten toch maar dat er grenzen zijn aan wat we als maatschappij kunnen en willen vergoeden en ons vooral te richten op de meest kwetsbare kinderen. Ik kies voor het laatste. En jij?
Marie Therese
22 maart 2021
Van boven af de vormen van zorg beter definiëren.
Maar ook terug naar beter ingerichte consultatiebureau. Geef daar voorlichting,geef oudercursus( lichtelijk verplicht) help ouders in beginstadium met opvoeden.
Preventie moet veel steviger worden ingericht.
Is 1 ding van de vele veranderingen die doorgevoerd moeten worden.
Er was ooit een hele goede behandeling bij jeugd ggz.
Nu is het daar pappen en nathouden.
Kijk wat er afgeschaft is en breng het goede daarvan terug.
En natuurlijk stop stop stop de marktwerking in de ( jeugd) zorg.
Peter Paul Doodkorte
22 maart 2021
Als de Jeugd-ggz zichzelf niet opnieuw uitvindt, zet de patiënt haar aan de kant! Jeugdigen hebben geen behoefte aan symptoombestrijding, ze willen steun bij het leren leven met hun kwetsbaarheid. Zij vragen niet om nog meer professionals of specialere behandelingen (waarin het per saldo draait om echte aandacht! Voor echt goede zorg en ondersteuning doen zij heel andere suggesties:
Organiseer een Open Inloop en zet alsjeblieft GEEN zorg in de naamgeving of op de gevel, Dan gaan liever een straatje om!
Ze willen elkaar helpen en geen zorg van professionals (terwijl gemeenten en dienstverleners juist de professionals als oplossing zien).
Een luisterend oor is prima, op het moment dat ze toch al binnen zijn en dat zelf aan mogen geven. Kortom, ze willen zelf in the lead blijven!
Ze willen buiten schooltijd in een ongedwongen setting terecht kunnen voor huiswerkbegeleiding en psychologische of emotionele begeleiding. Ook op zaterdag. (terwijl gemeenten en dienstverleners vooral tijdens kantooruren beschikbaar zijn).
Zingeving. Voldoening. Verbinding. Een toekomst. Dát is herstellen
Verandering roept vaak weerstand op: Hoezo, herstelgericht werken? Dat doen we toch al? Of een verontwaardigd: Hoe bedoel je een Nieuwe GGZ? Wat zijn wij dan: de “Oude” GGZ zeker?! Deden we het al die tijd dan niet goed, of zo?”
Met dit soort reacties wordt steevast de discussie over betere, menswaardige zorg doodgestoken. Natúúrlijk, ik zal de laatste zijn die zegt dat niet iedereen zijn uiterste best doet om goede zorg te leveren. Zorgverleners werken juist vanuit compassie, omdat ze ‘met mensen willen werken’ en ‘mensen willen helpen beter te worden’. Maar, de tijden en ook de inzichten veranderen. De GGZ moet zichzelf de komende jaren opnieuw uitvinden wil ze zelf nog een toekomst hebben.
joserjj
22 maart 2021
Het Jeugdzorggeld dat met de transitie naar gemeente kwam, is óók, of juist, bedoeld voor de meest lastige problemen. Gemeenten hadden al taken en middelen voor lichte problematiek. Wat we zagen en zien is dat die preventieve hulp – gefinancierd vanuit onder meer de middelen van de GGD, het welzijnswerk, de kinderopvang, het onderwijs – uitgehold zijn, of niet meer geoormerkt zijn. Zodat organisaties vrij zijn die te besteden naar eigen inzicht. Kijk naar de Samenwerkingsverbanden Onderwijs, daar zitten miljoenen opgepot die bestemd zijn om kinderen te helpen.
Dan vallen er gaten en verschuift het jeugdzorggeld naar de lichtere problematiek.
Ok de rol van de regio is afgezwakt. Daar waar de regio nog regie voert, worden successen geboekt: zorg die werkt binnen gelimiteerde financiële budgetten. Kijk bijvoorbeeld maar naar Noordoostbrabant.
Kortom, het kan en moet anders. En meer geld duwt de jeugdzorg alleen maar meer de verkeerde kant uit.
Beste René, is er al een kleine, professionele, stevige onafhankelijk commissie gevormd, die een bindend advies gaat uitbrengen aan onze regering over hoe we de ramp in de jeugdzorg moeten stoppen? Die de mammoettanker van de marktwerking kan doen keren?
Ik heb mijn hele leven gewerkt in en voor de jeugdzorg. Het mooiste en samen met onderwijs meest noodzakelijke vakgebied voor onze jeugd, onze gezinnen. En ik heb nog niet eerder meegemaakt wat er nu gebeurt. We staan erbij, signaleren, slaan alarm en geven advies. We kijken er naar. En doen vervolgens niks.
Hoe kunnen we het anders gaan doen? Waar kunnen we morgen mee beginnen?
P.P. Doodkorte geeft al een richting aan. Gewoon er zijn, steun bieden, informele zorg. Jongeren en ouders vragen het al decennia lang: wie is er voor mij, wie staat naast mij, voor een langere periode? Op wie kan ik bouwen? Als ik het zelf niet meer kan?
Daarnaast is er een groep die echt gespecialiseerde zorg nodig heeft, overigens altijd samen met die gewone steun. Anorexia, depressies, psychosen, trauma’s, vechtscheidingen. Laten we daar geld voor oormerken.
Johan Spaan
22 maart 2021
En weer blijkt dat “De Mens” niet met GROOT om kan gaan. `Denk aan het grote geld (Toeslagen, Banken die onder curatele moeten, Pensioenen, enz.) grote aantallen (de puinhoop aan vaccinaties en besmettingen of de werkloosheid) grote hoeveelheden informatie via internet of, misschien ook, milieuzaken en duurzaamheid. Zodra GROOT om de hoek komt kunnen wij, mensen, er geen afdoende wetgeving voor bedenken. Ook bij Zorg in het algemeen en, specifiek dus ook Jeugdzorg, spelen grote aantallen de uitvoering parten. Maar hoe bouw je een werkbare (Jeugd)zorg op zonder helemaal (vanuit anarchie) opnieuw te beginnen? Hoe deden we dat bij Watermanagement eigenlijk?