Zelf organiseren

Sommige oplossingen blijken verrassend eenvoudig wanneer je iets  (samen) organiseert. Zo eenvoudig zelfs, dat je je onwillekeurig afvraagt waarom niet iedereen het zo doet. Contracten en ingewikkelde afspraken zijn niet altijd nodig. Alleen gezond verstand.

Wie de krant leest, zou het idee kunnen krijgen dat Nederland grotendeels bestaat uit een stelletje egoïstische hufters dat alleen uit is op maximaal eigenbelang. Toch is dat beeld niet juist. Ik kom vooral vriendelijke mensen tegen die best hun handen uit de mouwen willen steken. En volgens mij ben ik daarin niet alleen.

Iedereen wil zijn buurman helpen. Zolang die buurman zijn best doet zijn zaakjes in eerste instantie zelf op te knappen, naar vermogen meewerkt als hij geholpen wordt en ook voor een ander klaarstaat als dat nodig is. Zo werkt echte solidariteit volgens mij. Solidariteit heeft minder te maken met het trouw betalen van belasting. En meer met het helpen van je naaste. In het volste vertrouwen dat jij ook geholpen wordt.

Vrijwel niemand maakt misbruik van zijn buren. Bijna niemand vraagt vrienden om hulp zonder zelf ooit iets bij te dragen. Solidariteit werkt prima zolang mensen elkaar kennen en vertrouwen. Zodra hulp of steun anoniem wordt, ligt dat anders. Ik ken heel normale mensen die het tillen van verzekering en belasting tot sport verheven hebben. En je meldt je toch wat sneller ziek als je je werkgever en collega’s niet persoonlijk kent.

Als je uit kunt gaan van vertrouwen en wederkerigheid, dan is hulp niet duur of ingewikkeld. Hordes zzp’ers hebben zich inmiddels ‘verzekerd’ tegen ziekte via zogenaamde broodfondsen. De zorgcoöperaties schieten als paddestoelen uit de grond. Straten organiseren hun groene energie samen. Omdat professionele kinderopvang erg duur is, passen leden van vriendengroepen op elkaars kinderen. En de ‘buurthulp-apps’ zijn inmiddels niet meer te tellen. De lijst van initiatieven is eindeloos. Sommige oplossingen blijken verrassend simpel als je iets (samen) organiseert. Mooi toch?