Op de terugweg van een schooluitje zaten enkele eerstejaars VMBO-leerlingen achter in de bus flink te klieren. Toen een leraar tegen een herrieschopper zei dat hij voor in de bus moest gaan zitten, weigerde deze te vertrekken. De docent pakte hem hardhandig beet en zette hem voor in de bus. Volgens het AD is de man daarom op staande voet ontslagen: “Hij heeft een heel jonge leerling hardhandig beetgepakt. En dat is buitensporig geweld.”
Wie het artikel in het AD leest moet wel tot de conclusie komen dat de school veel te overspannen reageert. Ik heb daar geen oordeel over. Want ik weet niet precies wat er gebeurd is. Bovendien vond ik de berichtgeving een beetje te sensationeel van toon. Nog niet zo lang geleden was het volstrekt normaal, wanneer een docent een leerling een draai om zijn oren gaf. Dat was slecht. Maar tegenwoordig lijkt een docent die een leerling aanraakt, schuldig aan mishandeling tot het tegendeel bewezen is. En ook dat is geen goede zaak.
Dat het fysiek aanpakken van een leerling, hoe hard of zacht ook, geen pedagogische maar een noodmaatregel is, lijkt me duidelijk. Iedere opvoeder die denkt dat het gebruik van fysieke dwang een prima middel is om een kind iets te leren, deugt niet voor zijn taak. Maar iemand die denkt dat fysiek contact tussen ouder en kind of leraar en leerling per definitie voorkomen kan of moet worden, is naïef. Iedereen die met kinderen werkt, weet dat. En daarvoor hoef je echt niet op het speciaal onderwijs te werken.
Het is ook mij wel eens overkomen dat twee leerlingen op het schoolplein zo aan het vechten waren dat ik ze fysiek uit elkaar heb moeten halen. En dat ging helaas niet met duim en wijsvinger. Het is me zelfs een keer overkomen dat mijn dochter me zo het bloed onder de nagels uithaalde dat ze een tik op haar billen heeft gekregen. Geen enkele opvoeder is trots op zo’n situatie. En ik al helemaal niet. Maar er zijn helaas situaties denkbaar waarbij ‘het trekken van een gele kaart’ helaas niet (snel genoeg) helpt. Daar moeten we nu ook weer niet al te overspannen over doen.
René Peters 
Dirk K.
20 augustus 2014
Miste de link nog na het artikel in het AD… bij deze dan 🙂 http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3721181/2014/08/19/Leraar-wil-baan-terug-na-ontslag-wegens-geweld.dhtml
Jan in 't Veld
20 augustus 2014
Beste Rene, ik ben van een generatie waar de handen van ouders in het algemeen flink los zaten (denk maar eens aan het cabaret van Wim Sonneveld: “een pak op je lazer kon je krijge…..”). Van veel klasgenootjes (in de jaren ’50 of ’60) hoorde ik dat ze op hun falie hadden gekregen van hun vader of moeder voor een onooglijk minuscuul vergrijp, ook toen in mijn kinderogen. Ik kan me van mijn moeder (ik was de jongste van zeven kinderen) niet herinneren dat ze me ooit heeft geslagen of gemept, van m’n vader één keer: toen (met het verstand van nu) had ik hem echt het bloed onder de nagels vandaan gehaald, We moeten van die dingen geen drama maken. Corrigerende tikken blijken soms zelfs noodzakelijk. In mijn onmacht heb ik wel eens mijn zoon (toen 3) een tik op z’n kont gegeven toen die ’t bedacht had alle in de keuken beschikbare zeepmiddelen met elkaar te mengen. En dat in een tijd dat de hypotheekrente was gestegen naar 17%. Circumstantial evidence noemen de Engelstaligen dat, geloof ik. Zeker niet verzachtend. Toen m’n dochter groter werd en zich op haar veertiende bedacht dat ze het allemaal zelf wel kon, waren woorden van haar vader niet meer genoeg. En toen was het wel: wie niet horen wil, moet maar voelen. We hebben vandaag de allerbeste verstandhouding. En soms zegt ze wel eens: pap, wat ik blij dat jij me grenzen leerde. Nu is ze sinds een paar maanden zelf moeder….. Van een schat, een beauty van een dochtertje: Zoë heet ze, dat betekent: LEVEN!
Theo Poort
20 augustus 2014
In deze tijd van korte lontjes bij veel jongeren en overprotectie door veel ouders valt het voor onderwijsmensen niet mee, Vooral als het management , vaak uit angst voor de `goede naam `en de populariteit, dus de concurrentiepositie van de school. maar al te gauw partij trekt ten koste van de goede naam van de betrokken leerkracht…..Ik heb dit gelukkig nooit zelf meegemaakt, al heb ik ook wel eens een leerling basisonderwijs moeten vastpakken. Het is niet te hopen dat dit bange gedrag van leidinggevenden een tendens wordt. Grenzen moeten gesteld kunnen worden, desnoods onder zachte dwang, al zal een goede leerkracht dit laatste nooit onnodig opzoeken.
Willie B.
20 augustus 2014
Vroeger kreeg je een draai om je oren als je vervelend was. Lik op stuk. Je wist meteen wanneer je iets fout deed. Tegenwoordig moet je kinderen vergiftigen, sorry, “behandelen” met medicijnen, net zo lang totdat ze het gewenste gedrag vertonen. Opvoedkundige waarde nul. Want het verband tussen de medicijnen en het gedrag, is tenminste voor de leerling niet duidelijk. Wat vroeger een belhamel of een vervelend jong was, is nu een “slachtoffer” of patiënt. Of het in alle gevallen vooruitgang is, is zeer de vraag.
agnesvandegracht
21 augustus 2014
Goede blog maar stuitende reacties. Niets rechtvaardigt slaan van kinderen en de pedagogische tik is vaak een rechtvaardiging en/of het begin van kindermishandeling. En mensen die zeggen dat ze er niets van hebben gekregen, hebben niet door dat dat niet waar is. Er is zoveel onderzoek op dit punt gedaan, dat het onbegrijpelijk is dat mensen het recht op slaan claimen.
De columnist zegt het mooi en goed, en is ook heel eerlijk over dat mensen hun geduld kunnen verliezen en fouten maken. Maar dat dat zeker een fout is en hij is ook zo moedig om daar zelf schuld aan te bekennen zonder het te bagatelliseren. Dat is idd de houding die hoort.
Weet deze wethouder echter dat als hij geen wethouder was en daardoor beschermd werd, hij hierdoor jeugdzorg op zijn dak had kunnen krijgen? Hoe erg de situatie met jeugdzorg is en hoeveel macht jeugdzorg heeft? Door alle verknopingen van informatie, wijkteams etc die hij zelf verdedigt?
Ik heb het al vaker geschreven, de blogs van deze wethouder zijn vaak goed maar ik mis de politieke consequenties. Zoals de macht van jeugdzorg aan banden leggen…. Een wethouders is geen schrijver alleen maar hoort zijn denkbeelden nu juist per definitie in politiek handelen te vertalen.
Dat mist als het gaat om jeugdzorg en de misstanden daar en de uit de hand gelopen macht van de overheid onder ogen zien.
8in8
22 augustus 2014
blog fantastisch
Dank je wel
……………………
http://www.8ii.in