Echte helden staan niet op de voorgrond

Wat hebben we weer genoten van de musical Fame van het Titus Brandsmalyceum. Prachtige muziek, dans, toneelspel en zang. En een dochter om trots op te zijn. Het is mooi om te zien hoe kinderen en volwassenen na enorm veel uren repeteren zoiets prachtigs op het toneel zetten. Wie mij een beetje kent weet het wel. Ik ben een watje bij zulke dingen. De traantjes zitten nogal los. Ik ben snel ontroerd. Ook vandaag.

Dat zo’n grote groep jonge mensen op het podium staat te ‘shinen’ is een mooi gezicht. Ze krijgen er terecht grote complimenten, bloemen en positieve aandacht voor. Het geeft ze een gevoel samen iets bijzonders te hebben gepresteerd. Het is een cliché. Maar het is inderdaad een ervaring voor het leven. Zoiets pakt niemand je meer af.

Afgelopen vrijdag ben ik naar de première van de musical geweest. Vandaag naar de derde en laatste voorstelling. Zo’n tweede keer heb je de tijd en rust om op andere dingen te letten. Wat hebben die danseressen een mooie pakjes eigenlijk, wat worden ze mooi uitgelicht. Wat is de kwaliteit van het geluid goed. Wat een innovatief podium. En wie zet die dansmeiden zo mooi in de grime? En wie doet hun haren?

Vandaag een heel groot compliment voor de mensen achter de schermen. Mensen die op het podium staan krijgen (terecht) al lof genoeg toegezwaaid. Zonder vrijwilligers achter de schermen valt er niks te shinen. Weet dat al die inzet gezien en gewaardeerd wordt. Door de acteurs, actrices en dansgroep, maar zeker ook door de toeschouwers in de zaal. Jullie zijn goud.