Eerder had ik het over vechtscheidingen. Maar dat woord blijkt achterhaald. Tegenwoordig hebben we het over ‘scheiden met uitdaging’. Hoe dan ook. Het was een leerzaam en nuttig werkbezoek aan Jeugdbescherming west in Dordrecht. En een zeer belangrijk thema. Want hoe je het ook noemt. Scheiden met uitdagingen of gewoon een vechtscheiding. Het blijft schadelijk voor kinderen.
Het beroep van jeugdbeschermer is niet eenvoudig. En je doet het niet gauw goed. Zeker niet in de ogen van ouders die op geen enkele manier met elkaar in gesprek zijn. Als jeugdbeschermer hoor je het belang van kinderen voorop te stellen. Maar het blijft op eieren lopen. Want voor je het weet voelt een van beide ouders zich tekort gedaan. En dan zijn de rapen gaar.
Ik heb het al eerder geschreven. Het is goed en noodzakelijk dat kritiek of klachten officieel worden behandeld. En het is ook goed dat tegen een uitspraak in beroep kan worden gegaan. Maar er zijn nu zoveel procedures en klacht-, tucht- en toezichtinstanties dat men door de bomen het bos niet meer ziet. Dat legt overdreven druk op professionals die zich voor eenzelfde feit soms wel zeven keer moeten verantwoorden. Dat moet anders.
Een voorbeeld. De ouders dienen een klacht in bij de klachtencommissie van de instelling waar de deskundige werkt. (1) Ze starten een tuchtrechtelijke procedure bij de beroepsvereniging NVO (2), een bij het NIP (3) en een bij de BIG tuchtrechter (4). Ook dienen zij een klacht in bij de Kinderombudsman (5) en bij de Inspectie Jeugdzorg (6). Tevens dienen zij een klacht in bij de gemeentelijke ombudsman, het college van B&W, de commissie beroeps- en bezwaarschriften en de gemeenteraad. (7) En de ouders laten weten dat ze in een later stadium een procedure zullen voeren bij de civiele rechter om een schadevergoeding te krijgen. Ook komt het voor dat ouders rechtsreeks contact opnemen met het keurmerkinstituut.
Laat dit even tot je doordringen. Ouders die scheiden met uitdagingen zijn het niet vaak eens. De kans dan een jeugdbeschermer in het belang van kinderen (minstens) een van beide ouders tegen zich in het harnas jaagt is groot. Dat zorgt voor veel extra druk en stress. En uiteindelijk is daar niemand blij mee. Een tijd geleden heb ik een voorstel (motie) ingediend om de hoeveelheid klachten en procedures terug te brengen tot een klacht en een procedure. Die motie heeft het spijtig genoeg niet gehaald. Gisteren sprak ik een jeugdbeschermer. Als ouders die willen scheiden in elk geval het eerste half jaar van een traject niet zouden kunnen klagen. Dat scheelt zoveel stress, werk en energie. Die energie kan ook gestoken worden in het bereiken van een oplossing voor de kinderen. Een goed idee?
René Peters 
henny knechten
18 december 2018
helemaal mee eens! en zeker vanuit het kind bekeken
voorzitter Gezondscheidenvoorkids.nl
bestuurslid Kwaliteit Beroepsorganisatie Kindbehartiger
Henny Knechten
Ouder verwikkeld in uitdagingsscheiding
18 december 2018
Uhm, dat lijkt me precies verkeerd om. Stel je voor dat een van de ouders (dus niet beiden) geen zuivere motieven heeft en handelt vanuit een negatieve emotie, zoals rancune. En heimelijk het initiatief neemt voor een echtscheiding. Dat is geen goed begin voor een vreedzame scheiding. Van “gezond scheiden voor kids” zal dan ook geen sprake kunnen zijn.
De jeugdzorg wordt ingeschakeld door de valse ouder. De jeugdwerker probeert natuurlijk serieus te reageren op de emotionele signalen. Daaruit (b)lijkt sprake van partner- en/of kindermishandeling. En dan gaat het mis. Immers is de jeugdwerker geen psychiater. En rest hem niets anders dan de vechtscheidingstoolbox aan de valse ouder aan te reiken.
De vechtscheidingstoolbox bestaat uit bestuursrechtelijke instrumenten zoals het RiHG en zo mogelijk nog ondeugdelijkere “triage-instrument” Veilig Thuis. Beide zichzelf- en elkaar versterkende instrumenten transformeren vage vermoedens (op roddelniveau) tot keihard “bewijs”. In beide instrumenten ontbreekt enige mogelijkheid tot correctie van vermeende signalen. Je kunt alleen negatief scoren.
Onderdeel van de toolbox is dat de wettelijke bescherming van rechten van verdachten en eisen aan zorgvuldigheid (zeg maar het strafrecht) overboord is. Wat waar is, doet er niet toe. En zelfs tegengestelde signalen die het verhaal van de valse ouder (mogelijk) zouden (kunnen) weerleggen, passen simpelweg niet in het systeem. De resultaten die de toolbox genereert houden stand tot en met de familierechter.
Behalve de kinderen en de slachtoffer-ouder duwen de jeugdwerkers en hun leidinggevenden en bestuurders ook elkaar dieper en dieper in de modderpoel die de geesteswereld van de valse ouder vormt. Het ‘lijken’ is getransformeerd tot ‘blijken’. De slachtoffer-ouder rest niets anders dan ellenlange en kostbare trajecten van klacht en beroep. Een half jaar is daarin niets. Intussen blijft de beknelling doorgaan. Nu echter met steun van de instanties.
Bovendien leiden succesvolle klachten niet tot bijsturing of correctie. In plaats daarvan concentreren betrokken bestuurders zich op hun verdediging. Die financieren ze vanuit de budgetten die wij hen beschikbaar hadden gesteld om het tegendeel te doen. Namelijk jeugdzorg deugdelijk vormgeven.
Een ouder die verwikkeld is geweest in een langlopende scheiding
19 december 2018
Haal dan ook de scheidingsprocedure uit het familierecht. Om vanuit vermogen het gevecht te blijven financieren zal de kwade ouder doorgaan tot aan het Hof. Eenvoudige regels stellen voor scheiden en verplicht een traject van bv een half jaar doorlopen om de scheiding te regelen is een idee.
Ouder verwikkeld in uitdagingsscheiding
19 december 2018
(Oeps: vergeten te melden dat het hun onzalige (maar onaantastbare) triage-instrument door Veilig Thuis samen met het Verwey Jonker instituut is ontwikkeld …
Neem even de tijd om dat tot je door te laten dringen:
degenen die verantwoordelijk zijn voor de corrupte output van hun eigen (onzalige en niet onderhouden) instrument dient nu als input voor hun eigen onderzoek?!?
Dit is overheidsgefinancierde zelfbevlekking pur sang. Ook wel verspilling genoemd.
Ouder verwikkeld in uitdagingsscheiding
19 december 2018
Tevergeefs heb ik het instituut op deze misstand proberen aan te spreken:
In uw onderzoek baseert u zich uitsluitend op brongegevens die afkomstig
zijn van Veilig Thuis (VT). Gezien mijn ervaring met en daardoor
opgedane kennis over die organisatie lijkt me dat daarin een gevaar
schuilt voor de mogelijke betekenis van uw onderzoek. In mijn geval
betreft de betrokkenheid van VT twee vechtscheidingen waarin de
organisatie actief geparticipeerd heeft. Wat het tegendeel is van diens
doelstelling.
VT bestaat uit een decentraal ingerichte zelfstandige organisaties met
een evenzeer versnipperde organisatie, aanpak en methodiek. Bovendien
lijkt het erop dat de kwaliteit van de dienstverlening evenzeer
verschilt. Het is daarom moeilijk zo niet onmogelijk om van een beeld of
kwaliteitsniveau te spreken. Dat gaat dan natuurlijk ook op voor de data
die zij (kunnen) produceren.
Mijn ervaring met Veilig Thuis Brabant Noordoost laat een alarmerend
niveau van zelfbevlekking zien; wanneer eenmaal een valse verdenking
(bijv. agv van een vechtscheidingsstrategie) wordt aangenomen, wordt een
een systeem van methodieken en activiteiten gevolgd die correctieve
sturing (van de valse aannames en resulterende aanpak) onmogelijk maken.
Bovendien lijkt dat te zijn ingebed in de organisatiecultuur. Op die
manier eigent Veilig Thuis zich de valse aannames toe en bevestigt die
vervolgens. De resulterende data zijn dientengevolge ook vals.
Ook het sterk aan die data gerelateerde RiHG instrument vertoont een
vergelijkbare neiging naar een selffullfilling prophecy. Overigens is
dat wel een centraal ontworpen instrument. Ten behoeve van de afweging
voor oplegging huisverbod door de HOvJ/burgemeester biedt het instrument
grof-gecategoriseerde indicatoren voor inschatting van de
waarschijnlijkheid van geweld. Bijvoorbeeld ‘Werkloosheid’ en
‘Alcoholgebruik’. Op die indicatoren kan alleen positief gescoord
worden. Gezien recente publicaties over de gehinderde aanpak van
vechtscheidingen en de budgettaire en organisatorische beperkingen van
het “voorliggend” veld mag verondersteld worden dat zowel
echtscheidingsadvocaten als hulpverleners van die zwaktes van het
instrumentarium op de hoogte zijn en dat zij hun cliënten (zeker in
geval van twijfel) adviseren om hun situatie op die indicatoren iets of
flink aan te zetten zodat de afweging in hun “voordeel” zal uitvallen.
Indien die afweging leidt tot het besluit tot oplegging huisverbod,
wordt Veilig Thuis als procesbegeleider ingezet. VT heeft echter geen
enkele baat heeft bij waarheidsvinding/correctie. Ook hier spelen
budgettaire beperkingen mijns inziens een grote rol. Vanaf dat moment
kan de vals van kinder- en/of partnermishandeling beschuldigde
aanstaande ex-partner dat beeld alleen nog maar versterken. Bijvoorbeeld
door zich te verzetten tegen de analyse en aanpak. Dat wordt zelfs
structureel en consistent door alle betrokken professionals
(burgemeester/HOvJ, politie, hulpverlening en Veilig Thuis) uitgelegd
aan de vermeende dader.
Indien behalve een (valse) Veilig Thuis melding daarnaast tevens een
(valse) aangifte wordt gedaan bij politie en de valse aangifte door het
OM wordt geseponeerd (als gevolg van geen bewijs) dan weegt dat niet mee
in de aanpak van Veilig Thuis. Terwijl een eventuele veroordeling door
justitie wel (aanvullend) negatief doorwerkt in hun aanpak.
Ik besef me dat uw onderzoek al vorm heeft gekregen. Toch hoop ik van
harte dat u het bovenstaande in overweging wilt nemen. Mocht u daar
behoefte aan hebben dan ben ik graag bereid om het daar met u over te
hebben.
Ouder verwikkeld in uitdagingsscheiding
19 december 2018
Voor de volledigheid ook de reactie van het instituut die de full-circle van het huidige gemankeerde systeem van zogenaamd bestuurlijke verantwoordelijkheid en bijbehorend klachtensysteem bevestigt:
Beste meneer, mevrouw,
Allereerst hartelijk dank voor uw bericht naar aanleiding van het onderzoek over de aanpak van kindermishandeling en partnergeweld. We hebben heel veel reacties ontvangen met persoonlijke verhalen. Dit geeft aan hoe belangrijk het is om onderzoek te doen naar de aanpak van kindermishandeling en huiselijk geweld en dat dit veel losmaakt. Dank dat u de moeite nam om ons te schrijven.
Door de grote hoeveelheid reacties lukt het ons helaas niet om elke email persoonlijk te beantwoorden. We hebben alle emails gelezen en zullen de mensen die zich beschikbaar stellen voor een mogelijk vervolg onderzoek in een apart afgeschermd bestand zetten, zodat we mogelijk later een beroep op u kunnen doen. Aan dit onderzoek kunt u echter niet meer deel nemen.
Wij zijn een onderzoeksinstituut en kunnen u helaas niet verder helpen als u klachten heeft over het functioneren van Veilig Thuis of andere hulpverlenende instanties. U zou dan een klacht moeten indienen bij Veilig Thuis of bij de desbetreffende organisatie. Elke instantie heeft een formele klachten procedure. Dit staat vaak op hun eigen website. Als dit niet de gewenste reactie oplevert, kunt u naar de gemeente gaan.
Wij hopen op uw begrip.
Vriendelijke groet,
namens het onderzoeksteam.
Ouder verwikkeld in uitdagingsscheiding
19 december 2018
En laten we dit nieuwsbericht ook vooral betrekken in deze discussie:
https://www.bndestem.nl/home/west-brabantse-gemeenten-roepen-jeugdzorg-op-het-matje-wegens-zwartboek~a3daf946/
Ouder verwikkeld in uitdagingsscheiding
19 december 2018
Bijzonder is ook het volgende antwoord van de verantwoordelijke bestuurder (René Meuwissen) op de bloemlezing van klachten die Krijn ten Hove ter ore kwam (die van mij zit daar niet tussen):
“Jeugdbescherming Brabant zegt zich niet te herkennen in de klachten.”
Die reflex spreekt me op zich aan: ook ik heb dat betrokken instanties, waaronder Veilig THuis, HOvJ, politie en ONS Welzijn/de (jeugd)hulpverle[n/g]ers, van meet af aan en consistent voorgehouden. In mijn geval bevestigde ik daarmee echter de tegen mij geuite verdenkingen; kennelijk is mijn geestestoestand (inderdaad) alarmerend. Lijken wordt blijken.
Niet zo bij de verantwoordelijke bestuurders. Veilig Thuis is de op papier verzelfstandigde manifestatie van wat voorheen AMHK werd genoemd; een afdeling van Jeugdbescherming. Inmiddels (na acht klachten) ben ik door Veilig Thuis Brabant Noordoost (dat huist in hetzelfde gebouw als Jeugdbescherming Brabant, en dat bovendien geleid wordt door Tosca Hummeling wiens naam ook onder het door mij verguisde triage-instrument staat) doorverwezen naar hun externe klachtencommissie. Dat blijkt dan toch weer dezelfde te zijn als die van het eveneens geplaagde Jeugdbescherming Brabant van Meuwissen.
Volgens mij verdient het aanbeveling om (nu erkelijk evidence based) onderzoek te doen naar de maatschappelijke weerwaarde/effectiviteit van die de sleutelpersoon. Immers zet hij kennelijk de Nationale toon, nadat hij dat al had gedaan in de regio’s Utrecht, Rijnmond en Brabant:
“[Utrecht]: .. binnen 6 weken … zien [we] dat [door mijn interventie] onder andere terug in de doorlooptijden … wij [gaan] ketenafspraken maken … om nog sneller hulp te kunnen gaan bieden”.
“[Brabant] Door[!] de inwerkingtreding van de Jeugdwet in 2015 … hoorden we … dat we het vereiste kwaliteitscertificaat … niet hadden behaald. Dat betekende dat we een grote inspanning zouden moeten leveren om dit certificaat … te behalen. Dat is gelukt … en is eind 2015 het verscherpt toezicht door de Inspectie Jeugdzorg beëindigd”
Overal waar hij kwam liet hij mishandelde kinderen en ontwrichte gezinnen achter. Ondanks mijn gebeden heeft hij het inmiddels weten te schoppen tot vicevoorzitter van “Jeugdzorg Nederland”.
En wederom is het resultaat van zijn inzet in Brabant onderwerp van gesprek en onderzoek bij de inspecties en Ombudscommissies. En dienen de 21 gemeentes afhankelijke gemeentes en duizenden kinderen en hun ouders/verzorgers op zijn helende kracht te vertrouwen.
—
De url uit het BN/De Stem artikel blijkt niet (meer) te werken: het herkenbare zwartboek van ten Thove is echter nog steeds te downloaden en wel vanaf:
https://herkenouderverstoting.com/downloads/categorieen/media-artikelen?download=41:zwartboek-jeugdbescherming-brabant
Jeanette van der Meer
20 december 2018
Heel goed idee! Ieder heeft recht op zorgvuldige rechtsgang, maar dit zijn situaties waarin het belang van het kind in het gevaar is. Hulpverleners kunnen nu soms lange tijd en kind niet in behandeling nemen omdat ouders dwars liggen.
Ouder verwikkeld in uitdagingsscheiding
21 december 2018
In mijn wereld is een zorgvuldige rechtsgang in het belang van het kind. Hoe zit dat bij jou?
Oscar
21 december 2018
Of, al stond er op een klachtformulier maar bij: “heeft u uw klacht met de beklaagde besproken?”
“Nee?, Keer dan terug naar stap 1; ga eerst met beklaagde of diens leidinggevende in gesprek!” #laagdrempeligbetekentnietdrempelloos
Ouder verwikkeld in uitdagingsscheiding
21 december 2018
In elke mij bekende klachtprocedure wordt dat als eerste voorgehouden. Dat lijkt mij overigens ook evident?
Oscar
21 december 2018
Dat is helaas niet het geval bij het SKJ, alwaar een commissie zich over de inhoud van een klacht buigt terwijl de klager aangeeft op het formulier de klacht niet met de beklaagde te hebben besproken.
Waar het mij om gaat is dat er wel gevraagd wordt of de klacht besproken is op bovenstaande wijze, maar dat er vervolgens, wanneer het antwoord hier ‘nee’ is, verder niet gewezen wordt op het feit dat dit dan wel eerst zou moeten gebeuren.
Ouder verwikkeld in uitdagingsscheiding
22 december 2018
Afgaand op hun website lijkt het er inderdaad op dat SKJ dat vergeten is te documenteren. Wat mij blijft verbazen is hoe het kan dat je een klacht tegen iemand indient zonder eerst je beklag bij die persoon te hebben gedaan? Dat is toch een normale manier van menselijke interactie?
Oscar Nijhof
22 december 2018
Dank voor je reactie.
Dit is precies mijn punt. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben blij dat het tuchtrecht bestaat.
Echter er mag best een kleine drempel bestaan, waardoor klachten ook echt als klachtwaardig behandeld kunnen worden.
En dan het geld wat er nu mee gemoeid gaat. We willen allemaal extra geld voor de zorg, maar als dat geld uitgegeven wordt aan commissies (die hun werk overigens prima doen) die moeten beoordelen of een klacht ontvankelijk danwel niet ontvankelijk is, vind ik dat onnodig werkverschaffing/geldverspilling wanneer de klager nog niet in gesprek geweest is met de beklaagde of diens leidinggevende. Dit gaat juist ten koste van kwaliteit!
Laten we met elkaar nu eens evalueren hoeveel van de ingediende klachten daadwerkelijk hebben geleid tot een procedure en hoeveel daarvan tot een sanctie.
Tijd voor een kleine drempel verhoging zou ik zeggen.
Ouder verwikkeld in uitdagingsscheiding
23 december 2018
Al delen “jullie” (als profs) en “wij” (als serieuze klagers) de opvatting dat het huidige systeem van bestuurlijke verantwoordelijkheid, toezicht en klachtprocedures niet goed in het geval van vechtscheidingen, lijken we niet verder tot elkaar te komen wat betreft onze verschillen in duiding en (dus) oplossing/aanpak. Dat betreur ik.
Mij moet van het hart dat jullie wel erg eenzijdig de agenda van betrokken bestuurders lijken achterna te hollen; “hun” problemen zijn (exclusief) te wijten aan (te grote) budgettaire beperkingen als gevolg van de opgelegde (transitionele) organisatieveranderingen en bureaucratische eisen, waaronder die voor zorgvuldigheid. Dat wordt inderdaad mooi geïllustreerd door recente blogs op de website van Jeugdzorg Nederland:
– “Gezocht: leden geschillencommissie Sociaal Domein” (21 december 2018)
– “Verplichte standaarden in strijd tegen bureaucratie” (19 december 2018)
– “Administratiedruk in jeugdzorg moet en kán omlaag” (29 november 2018)
– “Minister wacht onderzoek naar tekorten af” (13 november 2018)
– “Tarieven jeugdbescherming blijven te laag” (9 november 2018)
– “Brandbrief aan Tweede Kamer” (7 november 2018)
Dus te lage tarieven en teveel bureaucratische eisen, welke samenhangende problemen nog verder verergert worden door klachten en toetsing. Drempels verhogen dus, bijvoorbeeld in tijd.
Maar daarmee stappen jullie (René, Jeanette en Oscar, en Bianca uit het vorige bericht van René hierover) toch wat makkelijk over volgende confronterende stelling van de bestuurders in laatstgenoemde blogartikel: “[ruimte voor scholing, reflectie en intervisie] lukt niet als de nadruk ligt op bezuinigen.”
Jullie menen –net als de bestuurders– dus werkelijk dat je (ruimte voor) reflectie creëert door (externe) probleemsignalen simpelweg (een tijdje) buiten de deur te houden?
Oscar
23 december 2018
Ik moet eerlijk bekennen de overige blogs niet te hebben gelezen. Ik vind het daarom
lastig om te lezen dat o.a. mij een mening wordt toegeschreven aan een grotere discussie waar ik inhoudelijk niet aan heb deelgenomen en inhoudelijk ook niet volledig van op de hoogte ben (iets met reflectie creeeren en probleemsignalen buiten de deur houden?).
Mij gaat het simpelweg om de wens dat bij een nieuwe klacht klager en beklaagde eerst met elkaar in gesprek pogen te gaan. Lukt dat niet, of is de uitkomst onbevredigend, pas dan de verdere procedure op te starten (en de gepaard gaande kosten).
Ouder verwikkeld in uitdagingsscheiding
23 december 2018
Uit je duidelijke stelligname meende ik op te kunnen maken dat je je wel had ingelezen. Bovendien meende ik dat we het er al over eens waren dat als er geen wil is tot normale communicatie we sowieso verloren zijn. Indien je van plan zou zijn om je alsnog in te lezen cq te verdiepen zou ik wel benieuwd zijn naar of en hoe dat je standpunt over hogere drempels zou beïnvloeden.