Via zogenaamde pushberichten door scholen, worden ouders op de hoogte gehouden van alle cijfers van hun kinderen. Dat schrijft de NOS. Ik blijf weg van de discussie over nut en noodzaak die informatiesystemen voor scholen kunnen hebben. En ook van eventuele vragen rondom privacy. Maar als ouder wil je toch niet alles van je kind weten?
Ik heb er vaker over geschreven. Maar ik kan er met mijn verstand ook niet goed bij. Als ouders wil je toch niet alles weten van je kind? En als kind wil je al helemaal niet dat je ouders alles van jou weten. Dat kan toch niet gezond zijn? Een mens is geschapen om na verloop van tijd zelfstandig door het leven te gaan. Maar om te groeien is bewegingsruimte nodig. En moet je fouten kunnen maken. Absolute controle hoort daar wat mij betreft niet bij.
Onze dochter zit sinds dit schooljaar op de middelbare school. Als vader kreeg ik per mail een ‘link’ toegestuurd. Via die link kon ik inloggen in het systeem van de school. En zo op de hoogte blijven van aan- of afwezigheid van onze dochter, haar schoolresultaten en nog wat meer wetenswaardigheden. Ik heb de link nog nooit gebruikt. Niet omdat ik niet benieuwd ben naar het wel en wee van onze dochter op school. Maar omdat ik denk dat absolute controle misschien geen goede basis is voor een open gesprek.
René Peters 
Stef Koning
18 februari 2018
Netjes, Rene! Basis van vertrouwen is gelegd! Ik ben er ook geen voorstander van dat allerhande online oplossingen en ‘Big Brother is watching you’ intermenselijke relaties vervangen.
Die kunnen prima dienen als controlemiddel achteraf, als je er echt niet meer uit komt. Maar als het al zover moet komen, dan is er onderweg iets fout gegaan.
Voor mij persoonlijk is de middelbare school nog anderhalf jaar weg, maar vooralsnog ben ik ook zeker niet van plan in te loggen 😉
Jan van Velthoven
19 februari 2018
In het verleden was ik zelf uitgever van dergelijke school-informatiesystemen. Het was technisch nog niet haalbaar, maar toen al dachten wij over het delen van informatie door school, leerlingen en ouders. Persoonlijk heb ik me toen daar heel sterk voor gemaakt. Een belangrijk motief daarbij was: het vergroten van de betrokkenheid van opvoeders uit achterstandsgroepen, waaronder ‘culturele minderheden’. Ik ben het er mee eens dat je kinderen niet voortdurend op hun nek moet zitten. En in een milieu/gezin met ervaring/aandacht voor het onderwijsbelang, en open relaties met elkaar kun je relaxt met de mogelijkheden van een informatiesysteem om gaan. Echter: een informatiesysteem is niet per definitie een supercontrolerende Big Brother, het kan ook dienen als een ontsluiting van informatie als eerste stap naar een open gesprek en een gezonde opvoedkundige afstemming. Hoe vaak wordt bij vroegtijdig schoolverlaten, en nog erger, maatschappelijke ontsporing van jeugdigen, door scholen en overheden verzucht: wij zien die ouders nooit, die ouders hebben geen weet van wat hun kinderen op school doen etc. Een informatiesysteem is geen oplossing, het kan wel één van de sleutels zijn om gezamenlijk het probleem van ontglippende jongeren aan te pakken. Dus ook niet slechts als controlemiddel achteraf, maar vooral als een blikopener van grote preventieve waarde.
nolreuser
19 februari 2018
HELEMAAL MEE EENS RENE !!! geef ruimte aan het kind….en het zal (op)bloeien!!
Carl Rogers (‘freedom te learn” )Rudolph Steiner (‘vrije school’) Maria Montessori (Zelf doen!) en nog vele anderen (waaronder ikzelf!) waren toch ook niet gek….sterker nog : ouders MOGEN m.i. niet alles weten !!
Nol Reuser
Pieter de Laat
19 februari 2018
Helemaal mee eens.
Heel ongezond hoe kinderen klem worden gezet.