Stel, het gaat niet goed binnen je relatie. Het loopt zelfs een beetje uit de hand. Je besluit weg te gaan. Samen met je twee kinderen. Zo kom je tijdelijk in de maatschappelijke opvang. Die opvang ligt niet in de gemeente waar je woont. Na een tijdje krijg je een huis toegewezen in nog een andere gemeente. Mooi toch? Jazeker. Maar soepel hoeft het niet te lopen.
Bij een bezoek aan een maatschappelijke opvang heb ik haar gesproken. En gevraagd wat ik altijd vraag bij zo’n bezoek:”Neem je contact met me op zodra er zich iets voordoet dat misschien technisch gezien wel klopt, maar wat nooit de bedoeling kan zijn?” Ik kan het waarschijnlijk niet direct oplossen. Ik kan hooguit de weg wijzen langs instanties. Maar kennis uit de praktijk is wel belangrijk. Want het is niet genoeg zaken op papier goed te regelen. Het gaat om de praktijk.
Vorige week belde ze me op. Een van haar kinderen gaat al jaren naar het speciaal onderwijs. Haar oude gemeente was verantwoordelijk voor het vervoer naar school. En was zo ‘vriendelijk’ om die verantwoordelijkheid een paar maanden te blijven dragen, terwijl ze in de maatschappelijke opvang en dus in een andere gemeente leefden. Maar nu dus niet meer. Over drie weken krijgt ze haar nieuwe huis. En zorgt de nieuwe gemeente voor vervoer naar school. Maar in de tussentijd?
Moeder en kinderen wonen in de maatschappelijke opvang. En niet meer in gemeente A. Gemeente A heeft genoeg gedaan, vinden ze. Een paar maanden langer vervoer betaald dan waar ze strikt verplicht toe waren. Over drie weken wonen moeder en kinderen in gemeente B. Tot die tijd is die gemeente niet verantwoordelijk voor vervoer. De maatschappelijke opvang staat in gemeente C. De school waar het kind naartoe gaat is vanuit gemeente C niet de dichtstbijzijnde geschikte school. Zij willen het vervoer dus niet betalen. En moeder kan het vervoer niet uit eigen zak betalen. Het klopt allemaal. Maar het deugt niet.
Zo moeilijk kan het verdorie toch niet zijn, zou je denken. Of de oude gemeente betaalt nog drie weken door. Of de aankomende gemeente voelt zich nu reeds verantwoordelijk. Desnoods bellen ze even met elkaar en delen ze de kosten. Of de gemeente waar de opvang staat doet voor drie weken niet zo moeilijk. Maar als iedereen alleen wijst naar het eigen gelijk, zit een kwetsbaar kind drie weken onnodig thuis. Of steekt moeder zich in de schulden. En dat lijkt me toch niet de bedoeling. Naar de letter van de wet kan het allemaal best kloppen. Maar dat lost zelfs een gemakkelijk probleem niet op.
René Peters 
Johan Spaan
7 januari 2018
Volgens mij kun jij een boek (of meerdere boeken!) schrijven met honderden van dergelijke ‘misstanden’ in, tsja, waar dan ook. Ik hoop van harte dat je 1 of 2 procent van die gevallen kunt oplossen tijdens je kamer lidmaatschap of politieke carrière. Meer mag ook, maar los alsjeblieft iets op.
Willie
7 januari 2018
Klopt volledig. Daarom is het zo belangrijk dat bestuurders, op allerlei niveau’s weer in “mensen” gaan denken, en niet in protocollen. Dat is het nadeel van secularisering: wij leerden in de Kerk nog: “de wet is er voor de mensen, niet de mensen voor de wet.” Het noorden noemde dat altijd spottend “katholiek”. De PvdA stuurt dergelijke bestuurders de Kamer uit, als ze niet precies binnen de lijntjes kleuren. Alleen de VVD kijkt het niet zo nauw, maar die kleuren weer buiten de lijntjes, niet om mensen te helpen die het nodig hebben, maar om mensen heen te kunnen laten doen, die zich zelf vooral helpen.
Henk
7 januari 2018
Zoiets heet bureaucratie. Waarom zou je als lokale overheid dingen praktisch benaderen als je een handboek vol regelgeving krijgt aangereikt vanuit hogere overheden; nog afgezien van eigen, lokale regelgeving. Den Haag heeft vaker geroepen het mes te zetten in (onnodige) regelgeving. Ik vermoed dat dit in de praktijk weerbarstiger is, helaas. Misschien kun je als Kamerlid iets meer druk uitoefenen op de betreffende gemeenten. En anders naar buiten treden met de namen van deze gemeenten. Enige publiciteit en aandacht van media kan zaken soms in een stroomversnelling brengen.
renepetersoss
8 januari 2018
Vrees niet Henk. Dat ga ik precies doen!!
Stef Koning
8 januari 2018
Er zijn tal van deze voorbeelden te noemen, waarbij meerdere partijen wettelijk strikt genomen alle gelijk hebben, maar de burger de dupe is omdat hij er net tussenin valt.
Mijns inziens zou er een orgaan boven moet zitten die de gemeentes onderling met elkaar verbindt en uiteindelijk een definitieve beslissing neemt in dit soort zaken, oftewel aanwijst wat er gaat gebeuren om dit gat op te vangen en wie wat daaraan gaat doen.
Zo zijn er nog veel meer alternativen denkbaar van soepeler omgaan met de bureaucratie. Stel dat je voor bijv. inschrijven voor een huurwoning bij Brabant Wonen een uittreksel van de gemeente nodig hebt. Waarom moet iemand hiervoor naar het loket komen en kan er niet – digitaal – akkoord voor worden gegeven door de burger dat deze rechtstreeks opgestuurd wordt. Kosten worden dan of via huurcooperatie in rekening gebracht of rekening vanuit de gemeente.