Een overheid zou zich moeten gedragen als een goede buurman. Als mijn buurman vraagt of ik wil helpen een nieuwe bank naar binnen te tillen, dan doe ik dat graag. Zolang hij dat tenminste vriendelijk vraagt. En zolang hij zelf meehelpt met tillen. Of, als dat niet kan, tenminste de koffie zet. Tenslotte verwacht ik dat mijn buurman de deur niet dichtgooit zodra ik zelf iets nodig heb. Dat is een kwestie van fatsoen.
Mensen kunnen geen ‘klant’ zijn bij de gemeente. Net zo min als ze klant kunnen zijn bij de brandweer, de GGD, de politie, de jeugdzorg of de huisarts. Mensen kunnen wel in de problemen komen. En dan moet er hulp zijn. Als ‘goede buurman’ biedt ook de overheid hulp. En vraagt, als het goed is, om er alles aan te doen die hulp niet tot in lengte van jaren nodig te hebben. Meestal gaat dat goed.
Hulp die helpt, is per definitie tijdelijk. Dat geldt voor hulp in het ziekenhuis. (Als het goed is ben je na een tijdje weer beter). En dat geldt ook voor inkomensondersteuning uit de bijstand. Na een periode van noodhulp moet je weer op eigen benen kunnen staan. Al lukt dat om allerlei redenen minder vaak dan we zouden willen. Wie langere tijd thuis zit wordt komt minder snel aan de bak, wordt eenzamer, relatief vaker ziek en voelt zich over het algemeen minder gelukkig en goed in zijn vel. Letterlijk alles is dus beter dan thuiszitten. Tijdelijk werk, deeltijd werk, vrijwilligerswerk. En zelfs als dat werk niet zo aantrekkelijk lijkt. Ja, aan een verplichte tegenprestatie zitten veel haken en ogen. Maar aan mensen vragen wat ze gaan doen om noodhulp slechts tijdelijk nodig te hebben, is niet zo vreemd. En als ik mijn buurman geholpen heb met een verhuizing, mag ik best vragen of hij een keer de plantjes water geeft. Liefde komt van twee kanten.
Veel gemeenten worstelen met de vraag hoe ze mensen met een uitkering kunnen helpen weer op eigen benen te staan. Want dat lukt niet goed genoeg. Het is heel goed dat er ruimte is om te experimenteren en te zoeken naar manieren om mensen beter te helpen. En het is goed om te bekijken hoe stress bij uitkeringsgerechtigden verminderd kan worden. In de hoop dat ze op die manier meer ruimte voelen om ‘in beweging te komen’. De Rijksoverheid biedt die ruimte ook. Maar biedt ook kaders. Een van die kaders is wederkerigheid. Dat van mensen gevraagd mag worden zich te gedragen als een goede buur. Hier en daar hoor je stemmen om niet meer na te denken over wederkerigheid. Ik vind dat geen goede zaak.
René Peters 
Agnes Blok
14 november 2017
Toch is vaak de communicatie een probleem om aan de slag te kunnen. Als ik spontaan wil stofzuigen in een centrum, en de stofzuiger niet optimaal functioneert, wordt aan mij uitgelegd dat ik niet krom moet staan bij het stofzuigen, de slang om mijn middel moet houden omdat dat de houding bevorderd en de voet van de stofzuiger anders moet neerzetten, wat onmogelijk blijkt. Ik ben 70 jaar en heb vaak gestofzuigd en ik heb nog een rechte rug. Ik heb dat centrum 3 keer gestofzuigd, met alle vragen en adviezen rondom. Gelukkig vragen mensen mij aan huis om hulp en dat is ook leuk. Wil maar zeggen dat samenwerking mogelijk moet zijn.
Tom
14 november 2017
Mooie reflectie. Recht uit het (mijn) hart. De wereld kan zo een stukje mooier en beter worden.
Tonnie Wetering
14 november 2017
Het probleem is menselijkheid, Ik vraag die overheid niet om een uitkering, maar om het geld waarvoor ik altijd betaald heb, dat recht op dat geld omdat die overheid het persoonlijk belang van mij ondergeschikt achte aan de economiesche waarde van het bedrijf van een andere persoon, ontslag om economiesche grond.
En ik wordt volgens mij na verloop van tijd ook geen 18 meer maar stijf ondergronds.
Mag ik dan als het lichaam niet meer rendabel is op de arbeidsmarkt nog de keuze maken om mijn talent of mogelijkheden op een redelijke manier in te zetten.
Niet omdat het verplicht is, omdat dwangarbeid volgens de EU verboden is?
De inzet van vrijwilligers begint met vrijwilligers, dat zijn buren, aangezien er geen sociale huurwoningen in vila wijken staan, die mensen laten dat bankstel wel bezorgen of verwijderen.
Verwacht als goede buur dan niet dat wat die man thuis al niet zelf doet, dat bij jouw wel moet doen als tegen prestatie.
Wat als jouw buurman een draaideur zedendeliquent is? kom binnen drink gezelg samen met mijn vrouw een kop koffie?
renepetersoss
14 november 2017
Dag Tonnie. Ik ben niet duidelijk genoeg geweest. Ik verwacht van niemand dat hij het bankstel van de buren versjouwt. Niet letterlijk tenminste. Ik verwacht van iemand die hulp nodig heeft dat hij alles doet om die hulp niet nodig te hebben. “Mag ik dan als het lichaam niet meer rendabel is op de arbeidsmarkt nog de keuze maken om mijn talent of mogelijkheden op een redelijke manier in te zetten.”, vraag je je af. Mijn antwoord zou zijn: ja natuurlijk.
Tonnie Wetering
14 november 2017
Ik ben zeer tevreden met je antwoord. bedankt.
Natuurlijk zijn we bijde maar een deel in het geheel, en moeten we vaak roeien met de riemen die we hebben.
Sinon van Geloven
14 november 2017
Rene als je lange tijd krom hebt gelopen doet het pijn om rechtop te gaan staan. Integrale hulp verlening, integrwle aanpak van de problemen en voor de arbeidsmarkt na bijv. Eeen week werkoosheid onderzoeken welke competenties deze mens heeft en daaropmactie. Scholen en bijscholen met baan garantie. Ook de systemen moeten anders. Arbeid moet ook lonen en ik zie veel mensen die aaangewezen zijn op bijstand niet vqn de grond komen omdat het werk onvoldoende loont. Aan arbeidsmarkt instrumenten hebben wij bijna alles afgeschaft en dat moet worden hersteld. Ik zou het Deense arbeidsmarkt model hier willen zien.