Steeds meer kinderen kloppen aan bij de gemeente voor jeugdzorg. En dat terwijl het jaarbudget al bijna op is. Dat blijkt uit een onderzoek van de NOS onder 288 gemeenten. Gemeenten geven in een vragenlijst aan dat ze serieus in de problemen dreigen te komen.
Volgens de NOS geven gemeenten verschillende redenen waarom ze geld tekort komen. Misschien komt het doordat de wijkteams beter signaleren? Dat is onwaarschijnlijk omdat de meeste doorverwijzingen nog steeds via de huisarts gaan. Misschien komt het doordat aanbieders zwaarder indiceren omdat de tarieven onder druk staan? Veel gemeenten geven aan nog te onderzoeken wat de reden is. Dat lijkt me inderdaad het meest verstandig. Het blijft anders toch bij speculeren.
Een deel van de gemeenten schrijft dat de sociale problematiek van kinderen toe lijkt te nemen. Dat komt door schulden bijvoorbeeld. Of door problemen op het gebied van verslaving, huisvesting, zorg, werk en inkomen. Ik vermoed dat daar een grote kern van waarheid in zit. Een probleem is een klein probleem. En bijna altijd handel- of oplosbaar. Echte problemen komen nooit alleen. Helaas.
Je maakt mij niet wijs dat kinderen in Nederland structureel veel meer problemen hebben dan kinderen uit de ons omringende landen. Ook al blijkt uit de statistieken dat dit wel zo is. Maar ik kan me wel voorstellen dat we (opvoed)problemen die ontstaan zijn uit stress rond bijvoorbeeld schulden of een dreigende uithuisplaatsing, proberen op te lossen via jeugdzorg. Terwijl een integrale aanpak eigenlijk noodzakelijk is.
Hoe groot het financiële probleem werkelijk is, blijkt niet uit de antwoorden op de vragenlijst van de NOS. Als de tekorten op jeugdzorg gedekt worden uit overschotten op andere terreinen binnen het sociale domein, valt het misschien nog mee. Maar gemeenten gaan hoe dan ook proberen die tekorten naar beneden te brengen. Je hoeft niet te hebben gestudeerd om dat te kunnen bedenken.
Sommige gemeenten gaan proberen in te zetten op lagere tarieven door scherper aan te besteden. Anderen maken afspraken met aanbieders om een innovatiever zorgaanbod te krijgen. Weer anderen zetten in op preventie. En hopen dat een investering op korte termijn, op de lange termijn geld oplevert. Een enkele gemeente zal proberen te sturen op aantallen, door patiëntenstops of toenemende wachtlijsten. Het zal niet of onvoldoende helpen.
Er valt over de transitie in de jeugdzorg en over de verdeling van middelen veel te zeggen. Maar niemand gelooft dat kinderen in Nederland structureel veel meer hulp nodig hebben dan in de rest van de wereld. Waar de groei van zware jeugdzorg die gemeenten signaleren dan ook echt vandaan komt, moet nog blijken. In de tussentijd zou ik mijn geld investeren in een integrale aanpak van alle problemen binnen een gezin. Want ik vraag me af of een kind dat opgroeit in een gezin met schulden, inkomens- woon en gezondheidsproblemen, wel echt geholpen is met jeugdzorg.
René Peters 
Tonnie Wetering
18 september 2017
Ik denk wel dat je de spijker op zijn kop slaat als het gaat om problemen in het gezin de oorzaak van de problemen van het kind kunnen zijn.
Natuurlijk het kind vertoond vreemd gedrag, omdat dat de natuurlijke weg is in zo’n geval.
Het kind is volgens de maatschappelijke normen dan patiënt, en degene die hulp nodig heeft.
Ontbreekt dat warme nest gevoel, dan zal dit invloed hebben op het hele verdere leven.
Wat we nu zien bij die toename is nog maar een deel van wat er werkelijk mis is.
Natuurlijk zijn die kinderen straks ook nog eens extra verslavingsgevoelig, wat namelijk ook te zien is bij het aantal verslaafden wat onderwijs heeft gehad op het speciaal onderwijs van het verleden.
Iedereen kan wel denken dat het in hun gezin niet zal gebeuren, maar men is er zich niet van bewust dat men maar een derde is van die gezinscircel.
Agnes Blok
18 september 2017
Gisteren vernam ik van een gezin met drie kinderen met autisme, dat zij enkele dagen in de week bij de oppas zijn, enkele dagen bij opa en oma, ook begeleid worden in een instelling en in de weekenden bij vader. Maar zo zijn veel gezinnen die hun kinderen in de week overal naar toe brengen om te kunnen werken. Veel gezinnen die hun kinderen al nadat zij drie maanden oud zijn, naar de oppas brengen. Zelfs als beide ouders werken, of misschien moeten werken om zich financieel te kunnen redden. Laat staan een een oudergezin dat het hoofd boven water moet houden. Misschien zou een algemeen basisinkomen voor enige rust kunnen zorgen. Maar ook de werkdruk in verschillende bedrijven. Zelfs bij vrijwilligerswerk kan de druk en verantwoordelijkheid oplopen en als niet meer prettig worden ervaren. Moeilijke opgave om dat alles recht te trekken maar ik hoop op veranderingen en meer bedrijven die het geluk van hun werknemers voorop stellen en waar het prettig werken is onderling. En ouders die minstens de eerste vier jaar van een kind bij hun kind kunnen zijn en zich dat realiseren voordat zij aan kinderen beginnen.
Gerco
18 september 2017
Dag Rene, Interessante zienswijze.
Maar je vergeet de realiteit: de transitie naar de gemeenten is gepaard gegaan met landelijke kortingen en is feitelijk een ordinaire bezuiniging geweest. De gemeenten deden daar nog een schepje bovenop door de organisaties extra te gaan korten om daarvan het ambtenarenkorps uit te breiden en de basisteams in te richten.
Organisaties hebben om de kortingen op te vangen ( kortingen oplopend tot 24 % van het budget) voorzieningen moeten sluiten. Terwijl het aantal complexe en zware zorgvragende jongeren sinds WO2 een stabiel aantal is gebleven. Dus wat gebeurd er nu feitelijk: jongeren die een voorziening nodig hebben die lokaal is wegbezuinigd, gaan door naar de volgende (zwaardere en dus duurdere) voorziening. Het is dus niet zo dat de vraag significant groter is geworden, maar het aanbod aan voorzieningen is kleiner geworden. Daarnaast hebben de kortingen het effect dat bij de meeste organisaties het vet van de botten is bezuinigd, waardoor innovatie nauwelijks een (echte) kans krijgt. Ik snap de politieke kramp om het effect naar de zorgorganisaties te kantelen, maar de oorzaak is een stuk simpeler dan je denkt.
Hilmar Backer
20 september 2017
Mee eens: bureaucratie kost jeugdGGZ 25% (CDA: kans om bureaucratie terug te dringen door landelijke financiering!). En het idee dat er teveel wordt behandeld (we hadden ook de gelukkigste jeugd, nu gekelderd naar 3e wereld land) is misbruikt om te bezuinigen. VWS/VNG hebben verder geen plan, geen visie. Ja, zal de wethouder zeggen, ik wel. Maar zo hebben we dus 388 visies. En volgend jaar weer een nieuwe gemeenteraad en ze gaan het wiel opnieuw uitvinden.
Schulden als oorzaak? Onzin, het is een zogenaamde risicofactor. En je krijgt er geen ADHD van, dat is bewezen. Maar wie luistert er nog naar wetenschap? De deskundigen? Daar wordt niet naar geluisterd. Opvoeden kan iedereen. Het is alsof Rutte tegen de kinderen zegt “Doe effe normaal”. Dat hielp ook al niet toen hij dat in de 2e kamer riep. En het helpt al helemaal niet bij ADHD, ASS enz. Normaliseren heet dit in Wijkteam-jargon: een kind met autisme, daar ga je gewoon mee wandelen.
Demedicaliseren, ontzorgen: Het is een dogma. En kijk wat het oplevert: de problemen in de jeugdzorg zijn nog nooit zo groot geweest als nu, op werkelijk ieder onderdeel: Veilig Thuis (Munchhausen), Raad vd Kinderbescherming (halen kinderen ten onrechte bij je weg), Wijkteam (ondeskundig, veel rechtszaken), GGZ (wachtlijsten, plaatsingsproblemen, kaalslag), Gesloten Jeugdzorg (suïcides). Dagelijks komt er meer bij, en dan krijgen we nog de ramp met de aanbestedingen dit najaar.
Oplossing: behoud de wijkgerichte tendens maar financier landelijk. Voordat het te laat is. Zie ook http://kinderenjeugdpsychiatrie.help/deze-jeugdwet-is-failliet/
Agnes Blok
20 september 2017
Nogmaals een reactie van mijn kant, waarin ik niemand aan wil spreken op zijn mening. Al 25 jaar heb ik een psychose, maar ben niet psychotisch. Psychose betekent: inbreken in de geest. Bij mij is dat gaande door een dokter, die niet wil wijken. Dat betekent, dat niet alle dokters dat doen. Er zijn goede artsen en overal is kaf onder het koren. Inbreken in de geest waardoor verwardheid etc kan ontstaan, kan door allerlei oorzaken. Maar moeten wij niet waken voor de volgende generatie? Moeten wij niet voorkomen, dat de volgende generatie moet bestaan van pillen om te kunnen functioneren? Vooral omdat de vraag zo enorm stijgt. Normen en waarden zijn niet verkeerd om naar te kijken. Ik vind veranderingen voor de volgende generatie daarin enorm belangrijk en om dat voor elk mens in te vullen is een moeilijke opgave. Namaste.