Laatst kwam ik een goede bekende tegen. En hij trok meteen van leer. “Ik heb Buma horen spreken. Met zijn nadruk op gedeelde normen en waarden. Dat ruikt toch naar spruitjeslucht? Die man wil terug naar de jaren vijftig. Vrijheid boven alles, zeg ik altijd maar. Ik maak zelf wel uit wat ik doe en hoe ik me gedraag. Als ik een ander maar geen schade berokken! Dat vind jij toch ook?” Nou nee dus. Ik zie dat echt anders.
Voor mij is ons land meer dan zeventien miljoen individuen, die toevallig op hetzelfde stukje aarde rondlopen. En die (wonder boven wonder) elkaar niet regelmatig de hersens inslaan. Natuurlijk hoeft de overheid niet te bepalen hoe een mens zich moet gedragen. Maar als we ons niets meer van elkaar aantrekken, omdat we zo lekker onze individuele vrijheid aan het vieren zijn, gaat er echt iets niet goed. Een mens is een sociaal wezen dat het best gedijt als hij zich gekend weet. Dus ja, aandacht voor elkaar en gedeelde normen en waarden vind ik belangrijk.
Toen ik me als puber wat al te veel op mijn kamer dreigde op te sluiten, wees mijn moeder me er fijntjes op dat ik niet in een hotel woonde. Dat we in principe samen eten. En dat het aardig is af en toe samen iets te ondernemen. Of het nu een spelletje spelen, of samen televisie kijken is. Bovendien werd ook van mij verwacht dat ik mijn bijdrage leverde in het huishouden. Niet te veel gelukkig. Maar me helemaal onttrekken aan gemeenschappelijke taken zat er echt niet in.
Vrijheid zonder verantwoordelijkheid is een hol begrip. Ieder mens is in principe vrij of hoort dat te zijn. Maar als die vrijheid alleen maar gebruikt wordt om individuele behoeften te bevredigen, is die vrijheid wat mij betreft in letterlijke zin waardeloos. Een mens is een sociaal dier. En hoort zich iets aan te trekken van zijn gezin, familie, buurt en collega’s. Dat heeft met de jaren 50 niet zoveel te maken. Dat is normaal. Of zou dat moeten zijn.
Zo’n dertig jaar geleden vond ik de preek van mijn moeder niet zo leuk. Maar ik besef nu wel dat ze gelijk had. Ik kom veel op huisbezoek. Ook in het kader van jeugd- en opvoedingsproblematiek. Ik kwam laatst in een huishouden waar geen eettafel aanwezig was. De individuele leden aten, zittend op de bank of staand aan het aanrecht, gewoon wanneer het hen uitkwam. De rest van de dag zat men alleen achter de computer of hing op straat. Gewoon omdat men daar zin in had. Individuele vrijheid als hoogste goed? Of toch ook een beetje verantwoordelijkheid? Voor mij is het wel duidelijk.
René Peters 
Cor Toorenburg
13 september 2017
Maar ik zou toch echt niet terug willen dat ik voor de bedel naar meneer Pastoor zou moeten. Je bent er voor elkaar, prima, fantasties, maar ik wil zeker niet terug naar de zuilen van de jaren 50/60 En ja ik heb er problemen meer hoe Buma op dit moment de PVV rechts inhaald. Daarvoor hebben we niet ons de p gewerkt om jullie daar op de zetels te krijgen Rene.
renepetersoss
13 september 2017
Dat wil niemand Cor. En de pvv rechts inhalen? Laat me niet lachen.
Hans Kluijtmans
13 september 2017
Helemaal eens met Buma en jou, René. Goed dat hij dit eindelijk eens aan de orde stelt. Vrijheid is het bewierookte heilig goed en in de ‘mainstream’ van de samenleving verworden tot “dat maak ik zélf wel uit” en we zien elke dag tot wat voor hufterigheid dat leidt. Jouw vrijheid eindigt waar die van een ander om te mogen leven zoals hij of zij wilt, wordt beperkt. En dat is wat anders als “als je een ander maar geen schade berokkent”.
Gabie Conradi
14 september 2017
Ik ben het helemaal eens met je stuk. Dit heeft te maken met het leggen van een basis voor sociale redzaamheid, samenkracht die leidt tot samenredzaamheid. Om maar eens wat termen te gebruiken. Inderdaad: kinderen opvoeden tot mensen die dingen voor elkaar doen omdat het gewoon is. Ook voor mij behoort dat tot normen en waarden die we moeten koesteren. Wat dit met PVV te maken heeft is mij een raadsel. Dat dit ook christelijke uitgangspunten zijn, ook volgens mij basis vanuit Islam, humanisme… is toch duidelijk?
Agnes Blok
14 september 2017
Mijn vader zei vroeger tegen mij: kijk naar een man wat hij doet, en niet wat hij zegt. Denk aan de buren, was ook in mijn opvoeding iets waar ik tegen was. Voor mijn broer was dat andersom.
Maar nu ik als 70 jarige terugkijk, vind ik dat mijn ouders volkomen gelijk hadden. Mensen zijn in hun zoeken naar geluk gelijk, maar wij hebben onze voorkeur met wie wij wel en niet overweg kunnen. Kwetsende opmerkingen zeggen iets van de persoon die deze geeft en dan toch niet reageren en zeggen: ik doe dat niet terug. Gevoelswaarden zijn even belangrijk voor deze samenleving als de rede. Normen en waarden beginnen in het gezin en tijd voor elkaar is naast de ipad, de tablet, tv en de pc broodnodig voor kinderen van nu als basis voor later. Niets mis met opnieuw kijken naar normen en waarden in onze samenleving.
Jody Moors
14 september 2017
Gedeelde normen en waarden ,ik ben opgegroeid in de jaren 50 /60 en wat ik daar nog van weet en altijd is bijgebleven de samenhorigheid van de mensen en daarmee respect voor ouderen ,dat werd je met de paplepel ingegeven en was heel normaal.De overheid was een ver van je bed show, de politie daar had je respect voor en verder de dokter en de pastoor dat was het dan.Daar is weinig meer van overgebleven, ook in de politiek is er veel veranderd de partij belangen wegen het zwaarst, en samen werken ??? ho maar . Door omstandigheden heb ik 7 weken in ziekenhuizen en verpleeghuizen vertoeft ( ongeluk van mijn vrouw) dan leer je wel dat er toch iets anders is waar mensen zich totaal niet bewust zijn als je niets mankeert
ook zou het goed zijn als daar eens politici, gemeenteraadsleden enz verplicht enkele weken
in zo,n verpleeghuizen stage zouden moeten lopen (zoals de Wellen enz )misschien dat ze dan met meer respect naar deze samenleving , toch een heel grote groep mensen zouden kijken want dat respect is ver te zoeken uitzonderingen daar gelaten.
Er zijn weinig politici zoals Rene die dat wel doen
Hans Kluijtmans
14 september 2017
Ik wil graag nog wat zeggen over wat de heer Toorenburg zegt over de jaren 60. Dat hij niet terug wil naar de zuilen. Die zuilen komen ook niet terug. Maar véle structuren die mensen houvast boden, zijn er niet meer. De kerk heeft weinig meer te zeggen, de school leert de kinderen denk ik weinig over normen en waarden – bang als ze zijn om te ‘dominant/belerend’ te zijn- terwijl de corrigerende tik (of draai om je oren -zélfs op de universiteit nog trok een medewerker, achter mij in zaal gezeten, aan mijn oorlel omdat ik maar zat te kletsen- die vroeger wel eens werd gegeven) in het verdomhoekje zit. Dan thuissituaties met vele gebroken gezinnen. De tanende autoriteit van de politie. Kortom de structuren die die normen en waarden inkaderden, zijn er niet meer. We moeten nieuwe creëren. Van onderop en daarin is/kan het CDA heel goed zijn met onze sterke lokale basis. Een voorbeeld is, om mijn dorp van herkomst nog maar eens te ‘promoten’, het lokaal initiatief de Brabantsedag in Heeze: ook zo’n soort structuur waar de mensen samen een doel verwezenlijken met gedeelde waarden.