Af en toe lees ik een artikel in de krant waarbij het mijn ontbijtgenoten opvalt dat ik onbewust glimlachend zit mee te knikken. Meestal weten ze dan hoe laat het is. En worden enkele zinnen lachend van herkenning hardop voorgelezen. Zo ook vandaag. Ik las een artikel over overbezorgde ouders die hun kind op zomerkamp laten gaan. “De begeleiders hebben het er maar druk mee.” Met die ouders dan. Ik moest lachen.
Iedere leider van zomerkampen herkent de situatie. Ik ook. Ouders die hun kind het beste gunnen. Maar die enorm opzien tegen een weekje zonder hun oogappeltje. Kinderen hebben over het algemeen niet zo’n last van heimwee. Maar voor sommige ouders is de stap best groot om hun kind een week op zo’n spannend kamp te laten gaan. Best begrijpelijk natuurlijk. Maar een kind hoort zelfstandig te worden. En daar hoort loslaten bij.
Ouders weten tegenwoordig veel meer van hun kind dan vroeger. Volgens de geruchten krijgen kinderen een mobieltje om in nood hun ouders mee te bellen. Maar als we eerlijk zijn, is het vooral een middel voor ouders om te weten waar hun kind uithangt. Waar kan een kind eigenlijk nog gewoon zichzelf zijn zonder expliciete bemoeienis van ouders? Op school kan dat niet. Want alles wordt gerapporteerd. In hun vrije tijd ook niet echt. Spelen doen kinderen tegenwoordig op afspraak en vaak onder toezicht. De ruimte voor een kind om zonder volwassenen erbij kind te zijn, is beperkt.
Natuurlijk is er op zomerkamp toezicht. Maar niet te fanatiek gelukkig. En hoe fijn is het om als kind dingen te kunnen doen zonder te hoeven nadenken wat papa en mama er van zouden denken? Natuurlijk vertellen kinderen thuis honderduit over hun belevenissen. Maar vast niet alles. “What happens at zomerkamp, stays at zomerkamp.” En zo hoort het ook.
René Peters 
René
4 juli 2017
René, op dit onderwerp staan we schouder aan schouder! What happens at Zomerkamp, stays at Zomerkamp…. Gelukkig maar…:-)!
Gerard
4 juli 2017
Ja herkenbaar natuurlijk Rene.
Ik spreek liever niet over loslaten. Je kinderen laat je nooit los. Maar je laat toe. Ik vind dit tenminste een betere benadering. Op een gegeven moment hoop je dat je het goed hebt gedaan en dat je inderdaad kunt gaan toelaten. Dit is natuurlijk ook in de meeste gevallen leeftijd gebonden
Paul
4 juli 2017
Weinig begeleiding in onze vrije tijd. Ouders die urenlang niet wisten waar je was, geen mobieltjes. Telefooncel had geen zin; er was thuis toch geen telefoon. Spelen in het puin of een bomkrater. Geen verplicht sporten. We waren echter wel altijd op tijd thuis voor het eten en daarna weer omdat het ‘Sperzeit’ was. Het leven tijdens de Tweede Wereldoorlog gaf ons toen als kinderen letterlijk meer ruimte en vrije tijd dan velen nu!
Margrit vd schaaf
5 juli 2017
Het is in sommige gevallen ook wel lastig om een kind los te laten. Ook in sommige gevallen wordt het veroorzaakt door bepaalde oorzaken dat ouders er tegen op zien. Als ik mezelf er even bij haal ik ben een moeder van vijf verstandelijke beperkte kinderen waarvan vier pdd nos erbij hebben. Mijn jongste kan verbaal als lichamelijk agressief worden omdat zij dingen niet begrijpt. Zij wordt veelal wordt zij over vraagt.af gelopen vier jaar zie ik haar erg gefrustreerd worden omdat iedereen wil dat zij hun moet begrijpen dit terwijl zij een begrip heeft van een kind van drie op een leeftijd van 15 jaar dus dit is enorm. Ik durf als ouder mijn dochter niet elders te doen omdat ik de afgelopen jaren mee heb gemaakt hoe agressief zij kan worden en dan overal wordt weggestuurd.dit door instanties die dan zelf aangeven dat zij gespecialiseerd zijn in gedragsproblematische gedrag en achteraf wordt ze weg gestuurd om dat gedrag. Juist dit gedrag dat ze laat zien als ze het niet meer begrijpt en anderen juist willen dat ze het wel doet.dus wordt ik als ouder voorzichtig. Ook als ouder wordt je dan ook meer controlerend hoe zou het gaan of straks gaat het weer fout zulke dingen spelen ook wel mee. Dit zorgt er ook voor dat ouders daarom willen weten hoe en wat.