De kus van Beckham

Het is een terugkerend thema. Maar ik kan er met mijn verstand niet bij. Een vader kust zijn dochter op haar mond. Het kind is vijf. En mensen spreken er schande van. Alsof de vader een pedoseksueel is die zijn dochter op een smerige manier aanrandt. Dat de vader in kwestie David Beckham heet maakt de rel compleet. “Want hij heeft een voorbeeldfunctie.”

Een kind heeft eten en drinken nodig. En een dak boven zijn hoofd. Maar ook zonder liefde en genegenheid kan een kind niet. Een kind dat niet geknuffeld en gekust wordt, komt ernstig te kort. In wat voor wereld zijn we verzeild geraakt wanneer we genegenheid naar onze kinderen niet los kunnen zien van seksualiteit? Dan zijn we een behoorlijk eind van de verharde weg. Zo veel is duidelijk.

Kinderen geven grenzen aan. En in een gezonde situatie luisteren ouders ouders daar naar. Natuurlijk is het normaal een kind van vijf op schoot te nemen. En lekker in elkaars armen een boekje te lezen. Onze dochter is elf. Ze vindt zichzelf daarvoor nu wat groot. En ze heeft gelijk natuurlijk. Een kind stop je in bad. Of je kruipt er als vader of moeder gezellig bij. Op een gegeven moment is dat voorbij. En zo hoort het ook.

We doen een beetje vreemd zodra het over intimiteit gaat. Natuurlijk liggen intimiteit en seksualiteit in elkaars verlengde. Maar het gaat niet goed zodra we het verschil niet meer kunnen zien. En het gaat al helemaal verkeerd wanneer we een gezonde ouder-kind relatie gaan bekijken door een bril van seksualiteit. Niet alleen zetten we mensen als Beckham onterecht neer als een dubieus figuur. Maar we doen onze kinderen ernstig tekort.