Oud is goud

Laten we er maar niet omheen draaien. Zonder de grote groep oudere vrijwilligers, mantelzorgers en (oppas) opa’s en oma’s, zou onze maatschappij niet kunnen functioneren. Het schijnt dat ouderen soms als lastig of als kostenpost worden gezien. Niet in de laatste plaats door henzelf. Maar de waarheid is dat ze met hun talent én tijd van onschatbare waarde zijn.

Volgens Maslow heeft de mens eten, drinken en een dak boven zijn hoofd nodig. Maar ook een arm om zich heen en een reden om ’s morgens uit bed te komen. Maslow had gelijk natuurlijk. Zonder sociale contacten en een zinvolle dagbesteding gaat het niet. En als mensen het idee krijgen dat ze er niet meer bij horen, worden ze ziek. Vrijwilligers houden de maatschappij en zichzelf letterlijk gezond.

Kijk eens om je heen. Veel senioren hebben het zo druk dat ze zich bijna terecht afvragen hoe ze er ooit bij hebben kunnen werken. Jongere generaties plukken de vruchten van de inzet en ervaring van ouderen. En zo hoort het ook natuurlijk. Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd zijn. Ervaring telt. En daarbij hoort het besef van wezenlijke betekenis te zijn in het leven van anderen.

Toch spreek ik soms ouderen die het gevoel hebben er niet meer toe te doen. Het gevoel door de maatschappij afgeschreven te zijn maakt hen boos en verdrietig. “Het lijkt soms wel of je er alleen toe doet als je een betaalde baan hebt.” Ik heb het al eens eerder geschreven. We mogen in Nederland dankbaar zijn voor een enorme generatie fitte en talentvolle mensen, die tot op hoge leeftijd actief zijn. Daar moeten we dankbaar voor zijn. Niks afgeschreven! Oud is goud! En zo is dat.