Met inzet en geduld kan ik bijna alles

“He grote vriend, ga lekker zitten. De koffie is klaar. En ik heb er iets lekkers bijgedaan. Niks groots hoor. Maar jij hebt een speciaal plekje in mijn hart.” Aan het woord is Patrick van Boekel (58). Hij is het schoolvoorbeeld van iemand die, ondanks een lichte beperking, volledig en vrijwel zelfstandig meedraait in de maatschappij. (Deze tekst verscheen eerder in de zogenaamde Krachtenbundel, een verzameling verhalen over krachtige mensen.)

Iedereen kent Patrick en hij kent iedereen. Hij is een bekende Ossenaar en een graag geziene gast. Altijd klaar voor een praatje en biedt dan een luisterend oor. Altijd belangstellend voor anderen en met een geheugen als een olifant. Patrick: “Maar niet alles gaat vanzelf. Als de spanningen me teveel worden, dan slaap ik soms slecht en dan word ik erg onrustig. Dat heb ik vooral als er dingen veranderen. Dan maak ik me soms grote zorgen. En ook als ik dingen niet helemaal begrijp.

Laatst kreeg ik een brief. Een aangetekende nog wel. Die ging over de Wajong. Ik begreep er niets van. Ik was bang dat er iets helemaal fout zou gaan. Toen heb ik rondgebeld. Want ik heb veel vrienden en familie die af en toe willen helpen. Dat doen ze goed hoor. Ik heb geen klagen. Ook zij vonden de brief wel ingewikkeld. Maar er veranderde gelukkig niets. Dat was een hele opluchting.

Mijn familie is sowieso alles voor me. Ik ben de jongste uit een groot gezin. En toch een beetje een zorgenkindje. Mijn broers hebben me altijd veel geleerd. Werken met de computer bijvoorbeeld. Met veel geduld en inzet leer ik bijna alles. En ook van mijn neefjes en nichtjes leer ik veel. Laatst nog zei mijn neef tegen me dat ik eens moest uitknobbelen hoe iets moest met de ipad. Daar heb ik twee avonden over gedaan, maar nu kan ik het!

Werken vind ik heel belangrijk. Ik werk nu bij de postbode. Iedere dag doe ik keurig mijn ronde. Dat vind ik heerlijk. Maar als ik op de brommer rijd, dan moet ik goed opletten. Dan heb ik geen tijd om te zwaaien. Vroeger werkte ik bij Organon. Dat was geweldig. Ik was daar helemaal op mijn plaats. Toen dat ophield omdat Organon verkocht werd had ik geen werk. Ik heb wel wat spaargeld. Maar ik heb ook mijn kosten. Ik was bang dat ik nooit meer aan de slag zou komen.

Toen heb ik een paar keer op het gemeentehuis met je gesproken, Rene. Je hebt me gestimuleerd gewoon door te gaan. Dat is gelukt. En ik ben dat nooit vergeten. Ik ben er trots op dat ik mijn zaakjes goed voor elkaar heb. Ik heb geen schulden en plan alles zorgvuldig. Ik heb lijsten waarop ik de planning van de dag bijhoud. Zo vergeet ik niks. Ik bezoek veel mensen. Ook familieleden die het moeilijk hebben. En ik probeer te helpen waar ik kan.

Ook schrijf ik sinterklaasgedichten op bestelling. En ik lees voor in de kerk. Ik doe dat graag en ik heb een duidelijke stem. Ook ga ik graag op vakantie. Volgende week weer. Naar Turkije. Heerlijk is het daar. Ik kijk er echt naar uit. Nee, het gaat mij goed. Maar ik maak me ook zorgen. Als ik televisie kijk en kranten lees, dan ben ik bang dat veel mensen tussen de wal en het schip gaan vallen. Alles is zo duur en moeilijk tegenwoordig. En ze veranderen maar en ze doen maar. Gelukkig heb ik mensen die kunnen ondersteunen als het nodig is. Maar hoe zit dat met de rest? Niet iedereen heeft dat. En daar houden ze niet genoeg rekening mee. Rene, misschien kun jij daar iets aan doen in Den Haag? Er zijn mensen met een beperking waar het niet vanzelf goed mee gaat.