Staatssecretaris Dekker wordt er een beetje chagrijnig van. Scholen gaan bij het geven van een schooladvies vaak uit van hun eigen belang. En niet van het belang van een kind. Ze blijken vaak alleen ‘enkele’ adviezen te geven. Terwijl dubbele beter zouden zijn. “Scholen zijn namelijk bang voor zeurende ouders.”
“Coach, waarom zit mijn kind niet bij de selectie?” Dat was de kop van een artikel uit de Volkskrant. Veel coaches hebben schoon genoeg van ouders die woedend reageren dat hun kind niet in de selectie zit. Het is eigenlijk hetzelfde als met een schooladvies. Ouders willen gewoon het beste voor hun kind. En het hoogste is het beste.
Ik zou deze column kunnen schrijven over zogenaamde ‘tijgerouders’ die niet willen zien dat hun kind toch wat minder getalenteerd is dan ze zouden willen. Ik zou deze column kunnen schrijven over een maatschappij die een overdreven nadruk legt op prestaties. En dat het soms lijkt alsof alleen uitblinkers er toe doen. Dat zou allemaal kunnen. Maar vandaag doe ik dat niet.
Of onze dochter naar het gymnasium of naar het VMBO gaat, maakt me oprecht niet zoveel uit. Het gaat er om dat ze voldoende uitdaging krijgt zonder op haar tenen te hoeven lopen. En over selectie bij sporten maak ik me al helemaal niet druk. Toch heb ik makkelijk praten. Waarschijnlijk gáát ze naar het gymnasium. En daar zijn de faciliteiten toch echt een beetje beter.
Natuurlijk moeten sommige ouders een beetje dimmen. Maar de faciliteiten en mogelijkheden worden gewoon beter naarmate een kind beter presteert. Zou dat niet andersom moeten zijn? De beste trainers, de hoogstopgeleide docenten, de fijnste trainingstijden, de beste faciliteiten, ze worden gereserveerd voor kinderen die dat technisch gezien het minst nodig hebben. Misschien moet daar ook iets aan gedaan worden.
René Peters 
Zr. Antoine van Erp
28 juni 2016
René, wil je mijn brief en/of mijn mailtje naar U even beantwoorden a.u.b. De Indonesische zuster wacht op een antwoord! . Met veel dank. Zr. Antoine van Erp
Jos van der Leeuw
28 juni 2016
René, ik krijg nu een beetje kromme tenen van je nivelleringsdrang. De beste faciliteiten inzetten daar waar ze tot het slechtste rendement zullen leiden? Diegenen die dat hoge rendement zouden kunnen behalen aan hun lot overlaten? Dat is dus potentieel kapitaal onbenut laten. Dat lijkt mij niet de meest zinvolle en effectieve manier om collectieve middelen in te zetten.
Bovendien vraag ik mij af waarop jij baseert dat de betere faciliteiten (in het onderwijs) zouden zijn voorbehouden aan de betere leerlingen. Je beschrijft een sfeerbeeld in de sport (waar dat wel zo is – en terecht) en projecteert dat vervolgens op onderwijs. Ik geloof ook dat je twee woorden door elkaar haalt: faciliteiten en mogelijkheden. Een beetje suggestief. Je doet hiermee overigens het hele onderwijsveld schromelijk tekort.
Pieter
28 juni 2016
Waar ik buikpijn van krijg: kinderen zien als “potentieel kapitaal’.