Samenwerken is belangrijk. Want alleen kun je niet veel. Wie durft hardop te beweren dat hij het oneens is met die stelling? Toch wordt het belang van ‘samenwerken’ overschat vind ik. Ik zie althans ook clubjes mensen die veel samen praten, maar die geen problemen oplossen.
Wat had ik er als leerling en student een hekel aan. Groepsopdrachten maken, dat was niets voor mij. Mensen hielden zich niet aan afspraken. Of leverden niet de gewenste kwaliteit. In mijn eentje ging het sneller. En het eindproduct was beter. Tenminste dat vond ik.
Eigenlijk zit ik er nog steeds zo in. Waarom zou je samen oppakken wat je ook alleen kunt doen? Samenwerken is moeilijk. En kost relatief veel energie. Als het niet hoeft zou ik het vooral niet doen. Het risico is levensgroot dat als we allemaal verantwoordelijk zijn, niemand de verantwoordelijkheid oppakt.
Ik zat laatst bij een ‘casusoverleg’. Ik vond het ontluisterend. Met als agenda een Excelbestand vol namen, werden de problemen van mensen besproken en de ondernomen acties uitgewisseld. Wie schiet daar iets mee op? Ik ben niet per se geïnteresseerd in wat een ander doet. Zeker niet als er geen afspraken gemaakt worden om samen tot een beter totaalplan te komen.
Volgens mij moet het anders. Als het mijn verantwoordelijkheid is een opdracht uit te voeren, of een probleem op te lossen, dan ga ik dat doen. Als ik een probleem ervaar dat ik alleen niet op kan lossen, dan vraag ik hulp aan die persoon die me echt kan helpen. Samen komen we dan tot een beter plan. Het liefst een plan dat ik zelf kan uitvoeren.
Laat ik het eens duidelijk stellen. Hoe meer mensen ergens bij betrokken zijn, hoe groter de kans dat het mislukt. Wanneer je dreigt te verdrinken, mag je hopen dat er niet teveel mensen getuige van zijn. Niemand zal actie ondernemen. En je kans op overleven is vrij klein.
Onderzoekers beweren dat het aantal van drie getuigen optimaal is. Dan voelt iedereen zich persoonlijk verantwoordelijk. En heeft degene die actie onderneemt net voldoende back-up om niet zelf in de problemen te komen. Wie iets wil bereiken ontkomt niet aan samenwerking. Dat staat wel vast. Maar samenwerken is wel moeilijk.
Echt samenwerken is meer dan samen praten. En het is ook meer dan de taken efficiënt verdelen. Samenwerken gaat om het vinden van antwoorden die je alleen niet bedacht kon krijgen. Het gaat om het vragen van hulp bij problemen die je alleen niet op kunt lossen. Het gaat om leren van en met elkaar. Samenwerken is actie- en oplossingsgericht. We hebben in ons land nog veel te leren.
Stef Koning
8 april 2016
Ik ben het gedeeltelijk met je eens, Rene… Dat van die werkgroepjes… was ook mijn ervaring… Je bent afhankelijk van anderen, moet tijd vinden om samen te komen en uiteindelijk naar die fysieke afspraak toe en dan nog sta je mogelijk nooit helemaal achter het eindresultaat zoals je het zelf gedaan zou hebben. Zodra je ‘iets uit handen geeft’, heb je er niet meer alle grip op… Dat is een kwestie van vertrouwen.
Deze werkgroepen worden vanaf de basisschool al ingeprent, ze krijgen vervolg op de middelbare school en zelfs op universiteiten zijn ze erg populair. Het is zeker zo dat 1+1 3 kan zijn en in de max. groepjes van 3 personen zelfs resultaat voor 4 kunt bereiken 😉 Het is alleen een kwestie van niet te veel en de juiste mensen bij elkaar zetten, onderling goed afspraken maken, deze nakomen en alleen fysiek afspreken als het ook echt nodig is. Als iedereen zijn verantwoordelijkheden neemt en zich mede-verantwoordelijk voelt voor het eindresultaat, dan is er vaak weinig aan de hand.
Indien je slechts één taak hebt, dan kun je inderdaad alleen te werk gaan en hulpkrachten inschakelen daar waar nodig. Flextijden zijn hierbij een ideale uitkomst: een ieder kan dan zijn tijd aan die taak besteden als hij op z’n best is, de deadline in acht nemend. Het is echter zo dat je vaak meerdere taken simultaan moet uitvoeren, waardoor je je aandacht moet verspreiden. Je kunt je dan niet focussen op slechts een taak en het biedt je de kans toch meer verscheidene dingen tegelijkertijd te doen waar je anders nooit aan toe zou komen, cq. aan beginnen.
Wekelijks probeer ik ons F-elftal te laten zien dat voetballen een teamsport is: je kunt het jezelf vaak zo gemakkelijk maken door over te spelen, zeker als je tegenspeler sterker is: samen kom je hem wel voorbij! Van de 10 keer dat je als individu van achter naar voren het hele veld door wilt lopen, red je het mogelijk 1 keer en dan ben je nog eens kapot ook. Er is toch niets prachtiger dan samen ergens naar toe werken: lange bal naar voren, voorzet, inkoppen en samen de prestatie vieren? 😉
theemutsfeest
8 april 2016
Uit m’n hart gegrepen!
John
13 april 2016
Volledig met je eens. Nu het overgrote deel van het ambtenarenkorps nog zo ver zien te krijgen!!!