Kikker en de vreemdeling

“Wat hebben de kinderen er van geleerd?” Dat was de vraag nadat ik op een aantal scholen het boekje ‘kikker en de vreemdeling’ had voorgelezen. Het verhaal was het begin van een (vraag)gesprek tussen leerlingen en vluchtelingen uit de Osse noodopvang. “Eigenlijk niets. Het belangrijkste wisten ze al.”

Het verhaal gaat als volgt. Aan de rand van het bos komt een vreemdeling wonen. Het is een rat. En ratten zijn brutaal, lui en niet te vertrouwen. Bovendien stelen ze. Dat weet iedereen. Toch gaat kikker naar de rat toe. En wat blijkt? Het is eigenlijk best een slim en aardig dier. Nadat ze elkaar wat beter hebben leren kennen, vinden ook de andere dieren dat. Tja, onbekend maakt onbemind.

Voorlezen is leuk. Maar echt boeiend zijn de gesprekken tussen kinderen en vluchtelingen. De taal is geen belemmering. Gebrekkig Nederlands begrijpen kinderen ook. En anders vertaalt de juffrouw wat Engelse woorden. Kinderen kunnen vragen stellen zonder te oordelen. Ze zijn gewoon benieuwd naar het antwoord. Volwassenen hebben daar soms meer moeite mee.

“Waarom ben jij met de boot gekomen en zijn je vrouw en kindje nog in Syrië?” “Omdat de reis zwaar en heel gevaarlijk is. En als ik hier mag blijven, mogen ze me achterna reizen met het vliegtuig.” “Dat is heel verstandig. Ik zou heel bang zijn op zo’n volle boot. En waar woon je precies in dat kantoor? Want dan weet ik waar ik moet zwaaien.”

Ik heb genoten vanmorgen. Het deed me denken aan een aardig boekje van Robert Fulghum, ‘All i really need to know i learned in Kindergarten.’. In dat boekje stelt Fulghum dat de belangrijkste levenslessen hem op de kleuterschool zijn bijgebracht. Ik denk dat hij gelijk heeft. Een lief manneke uit groep vier van de Teugelaar vroeg zich af waarom mensen bommen gooien. “Als wij ruzie hebben dan zeggen we sorry en maken we het goed.”

Kinderen van de Hertogin Johannaschool hadden de oplossing voor het gebrekkig Nederlands van de vluchteling uit Iran. “Twee keer drie kwartier Nederlandse les is echt te weinig. Schuif toch aan in onze klas. Je kunt er best bij.” Maar de mooiste opmerking hoorde ik op de Nicolaasschool. “Als je iemand niet kent en je bent er een beetje bang voor, dan kun je toch gewoon gaan práten?”

De echt belangrijke dingen leer je op de kleuterschool. Eerlijk delen, niet slaan, zeg sorry als je iemand pijn hebt gedaan, ruim je eigen rommel op, alle klasgenootjes horen erbij en als het buiten spannend wordt, dan houden we de handen vast en blijven we bij elkaar. Het voorlezen van ‘kikker en de vreemdeling’ was leuk. Maar de les uit het boekje kenden ze al. Ik hoop dat ze haar niet vergeten.