Mogen scholen ouders aanspreken op hun gedrag en het voorbeeld dat ze geven aan hun kinderen? Dat vroegen een paar onderwijsmensen zich af tijdens een informeel gesprek. Voor mij is het antwoord helder. Dat mag niet alleen, dat moet. Een school heeft een belangrijke taak in de opvoeding van kinderen. Maar dat lukt alleen als ouders een beetje meewerken. Daar mogen ze best op worden aangesproken.
“Ik vind het belangrijk dat leerlingen leren zich aan afspraken te houden. Het helpt dan niet wanneer ouders er hele andere normen en waarden op na blijken te houden. Er zijn veel ergere voorbeelden. Maar sommige ouders brengen bijvoorbeeld hun kind steevast te laat naar school. Eigenlijk kan dat niet. Maar ik vind het lastig ouders daar streng op aan te spreken.”
Volwassen mensen aanspreken op gedrag is lastig. Zelfs als de kans uiterst klein is dat ze boos of agressief zullen reageren. Van een vader of moeder eisen dat ze hun kind niet steevast vijf minuten te laat naar school brengen, voelt voor sommige leerkrachten blijkbaar als een daad van agressie. Maar het tegenovergestelde is waar. En wat doet het met mensen als ze zien dat bepaald gedrag zonder consequenties blijft? Volwassenen zijn wat dat betreft net kinderen.
Wat doe je als leerkracht wanneer ouders meer eisen dan wat redelijkerwijs van je verwacht mag worden? Wat doe je als conciërge wanneer ouders op het schoolplein taal gebruiken die je niet wenselijk vindt? Wat doe je als schooldirecteur wanneer leerlingen (niet voor de eerste keer) een paar dagen voor de vakantie ziek worden gemeld? Grenzen stellen aan het gedrag van leerlingen is best moeilijk. Grenzen stellen aan ouders is moeilijker.
Maar weinig leerkrachten en schooldirecteuren zullen het hardop toegeven. Maar het gedrag van sommige ouders kost meer energie dan dat van hun kinderen. Ik vind nog steeds dat een school een belangrijke taak heeft in de opvoeding (vorming) van kinderen. En dat lukt alleen als ouders meewerken. Mogen scholen ouders aanspreken? Dat mag niet alleen, dat moet. Zelfs als je dat als leerkracht of schooldirecteur heel erg moeilijk vindt.
René Peters 
Karin Donkers
22 februari 2016
Belangrijk om in de schoenen van een kind te gaan staan. “Wat denkt u dat het betekent voor uw zoon/dochter als ze elke keer te laat op school komt?” Ouders aanspreken moet natuurlijk maar wat als ouders daar zelf nooit het goede voorbeeld in hebben gehad. Belangrijk is het om samen te werken en duidelijk te maken dat het niet prettig is voor een kind om op school op haar/zijn taalgebruik te worden aangesproken. Moeten liegen over het op vakantie gaan omdat kinderen ziek zijn gemeld. Ga daar met ouders over in gesprek en wijs hen op hun voorbeeldfunctie en verantwoordelijkheid. Samenwerking tussen ouders en school is van groot belang.
agnesvandegracht
22 februari 2016
Geen verstandige column in een tijd waarin scholen en jeugdzorg samen werken. Natuurlijk zouden docenten dit moeten kunnen zeggen normaal gesproken en dat gebeurt ook echt wel door goede docenten, ik heb jarenlang in het onderwijs gewerkt en het hoort bij het vak ook dit soort dingen vriendelijk onder de aandacht te brengen. Vaak is dat goed op te lossen. Maar waar het tegenwoordig volledig fout gaat is dat scholen macht over ouders hebben omdat die doodsbang zijn voor jeugdzorg. Op die manier krijgen onderwijzers het voor elkaar dat kinderen ‘ziek’ worden verklaard als ze lastig zijn, medicatie moeten slikken vaak tegen de zin van ouders in (zoals ritalin). En als de ouders niet meewerken hangt hen een uithuisplaatsing boven het hoofd, want jeugdzorg heeft weinig geduld. Zolang wethouders en andere politici hier blind voor zijn, gaat het niet aan de school nog meer bevoegdheden te geven en dat goed te praten omdat de burgers zogenaamd niet zouden deugen. Zo krijgen we immers een steeds repressiever sfeer jegens burgers en ten voordele van instanties en hun macht en inkomsten. René, word toch eens wakker over jeugdzorg!
René
22 februari 2016
Elkaar aanspreken op gedrag dat niet acceptabel is, is altijd goed. We glijden anders met zn allen af. Dus moet.
René Megens
22 februari 2016
Elkaar aanspreken op gedrag dat niet acceptabel is, is altijd goed. We glijden anders met zn allen af. Dus moet.
Stef Koning
23 februari 2016
Altijd een hekel punt natuurlijk, maar thuis en school lopen in elkaars verlengde om kinderen een passende basis te bieden. Kinderen zijn een groot deel van de dag, week, maand, jaar, jeugd op school. Echter, dat kan nooit de volledige opvoeding zijn. Scholen hanteren een opvoedingsplan en normen en waardenpatroon wat miljoenen malen onderzocht is en regelmatig wordt bijgesteld als er zich weer nieuwe ontdekkingen voor doen en om met de tijd, de dynamische omgeving mee te doen. Mijns inziens is het voor ouders onjuist te denken dat de school wel zorgt voor de vorming van het kind en het daar buiten mag doen en laten wat men wil. Ik vind het juist soms nog verrassend waar ons zoontje mee thuis komt en adopteer dat graag 😉
Communiceren is en blijft een vak. Je hebt ‘aanspreken’ en ‘aanspreken’. Voor wat betreft te laat komen mag een leraar zeggen dat hij het vervelend vind als hij bij het opstarten van de dag, van de les steeds onderbroken wordt door kinderen die later binnen komen. Hij hoeft hier niet direct een ouder op aan te spreken: wie de schoen past, trekke hem an. Lang niet ouders zullen de schoenen met hun voeten in verband brengen, maar toch. Daarnaast werkt het – zoals Karin hierboven terecht opmerkt – altijd heel goed als je de consequenties van handelen naar boven probeert te krijgen. Dit wekt vaak begrip, ook bij kinderen: wat denk je zelf dat wanneer….? of ‘Hoe ervaar jij het dat…’? Vaak is er dan al niet meer nodig als de raderen eenmaal gaan draaien… 😉
agnesvandegracht
23 februari 2016
Het hele dilemma is onzin, ik heb jaren in het onderwijs gewerkt en ben nog nooit een collega tegen gekomen die geen gesprek met ouders aan durft. Dit is lobbypraat, de sector wil iets en voert werknemers aan die iets niet zouden durven. Dat is eerder al zo vaak in de jeugdzorg gebeurd. Natuurlijk durven docenten wel gesprekken met ouders aan te gaan, als ze dat niet durven is er iets mis met hen. Hier zit vast een school of instantie achter die iets wil, extra geld of een project en dit zo in de media brengt. Maar als er werkelijk docenten bestaan die dit soort gesprekken niet kunnen of niet durven, dan deugen ze niet voor het vak. Daarom is dit een spookdilemma, dat politici vooral niet moeten overnemen of zich hier hard voor gaan maken, ze kunnen beter opletten waarom scholen hen dit verhaal vertellen en welke zak geld men hiermee beoogt.