Nieuwjaarswens Titus Brandsmaparochie 2016

Onderwijsmensen weten dat hun verwachtingen van een leerling van invloed zijn op zijn of haar prestaties. Als je verwacht dat een leerling het goed gaat doen in jouw vak en je die verwachting ook naar een leerling toe communiceert gaat hij op vleugels, hij wordt er niet slimmer van maar krijgt er zin in. Het omgekeerde is even waar. Als je niks van een leerling verwacht wordt het ook niks. Laat hij het er ook bij zitten. Succes kun je beïnvloeden. Gastblog door Henk Peters

Dat geldt ook voor het nieuwe jaar en zo is het ook gesteld met de Titus Brandsmaparochie, de gemeenschap van mensen waar wij bij willen horen. Onze verwachtingen hebben invloed op wat we er samen van maken. Kijk en zie: de gedachte dat kerk een aflopende zaak is en nauwelijks nog toekomst heeft, wordt weggedrukt door de grote hoeveelheid enthousiaste vrijwilligers die plezier hebben in wat ze voor anderen kunnen betekenen. Van bloemen- groep tot diaconale werkgroep, van liturgisch beraad tot koren, van onderhoudsgroep tot bezorgers van post en werkers voor kerkbalans. Ruim 250 enthousiaste mensen bij elkaar en dan heb ik niet meegerekend de idealisten die als vrijwilliger bezig zijn als schuldhulp- maatje, de voedselbank, therminale thuiszorg of bijna thuishuizen. En talloos velen die mantelzorg op zich nemen voor ouders, kinderen, buren, vreemden en vrienden. Allemaal mensen op hun best waar de gemeenschap iets goeds van mag verwachten.

Inspiratie en passie kom je in de kerk, in onze kerk op een aanstekelijke manier tegen. Individueel weten we het wel, maar collectief lijken we het vergeten te zijn: veranderingen kosten tijd en moeite en soms moet je je door pijn heen vechten. We moeten ons als kerk bij wijze van spreken opnieuw uitvinden. In dat proces zijn sommige dingen niet prettig maar moeten toch; ook pijn en diepe wanhoop kunnen deel van het leven zijn. Het leven is niet altijd persé leuk, lekker en meeslepend. Het is even zo vaak moeizaam en weerbarstig. Toch is het ons gegeven als ons leven en daar moeten we wat mee. Want waar de zin in het leven weg is, daar is de zin van het leven vaak ook verdwenen. Waar geen passie is, is ook geen inspiratie. En dan kom je nergens. Zijn verwachtingen geblust.

Passie is ook compassie: dat is begaan zijn met wat anderen overkomt. Mensen zijn geen bundel driften, maar geroepen relaties met elkaar aan te gaan. In wat met jou en mij gebeurt, onze levensgeschiedenis wordt zichtbaar hoe elk van ons verbonden is met anderen. Hoe ik me met anderen verhoud in buurt, bedrijf, club, kerk, familie en gezin.

Dat de mens zich in de hedendaagse samenleving als individu gedraagt, leidt voortdurend tot de verkeerde opvatting dat hij ten diepste ook individu is en niemand echt nodig heeft. Vaak wordt over Nederland gesproken alsof op dit stukje aarde zestien (bijna zeventien) miljoen eenlingen wonen die pas in tweede instantie beslissen of en hoe zij zich al of niet onderling aaneen zullen sluiten.

Alsof mensen niet door andere mensen verwekt zijn, uit andere mensen zijn geboren en door andere mensen gevoed en opgevoed worden. Alsof er niet voor ons gezorgd werd, voordat wij voor anderen kunnen zorgen. Alsof ons geen taal geleerd wordt vóórdat wij weten wat wij willen zeggen. Alsof wij niet van anderen afhankelijk zijn om zelfstandig te worden en op eigen wieken te gaan en zelfstandig te blijven als onze krachten afnemen.

De mens had ook geschapen kunnen zijn, of zou zich ook in miljoenen jaren ontwikkeld kunnen hebben, als een wezen dat zichzelf genoeg is. Maar we zijn elkaar van dienst, vullen elkaar aan, kunnen niet zonder de ander. Zo zitten we in elkaar, onderling verbonden, zorgend voor elkaar. Zo zijn we de mens zoals die bedoeld is.

Met Kerstmis vierden we als gelovigen de geboorte van de mens zoals die bedoeld is: Goddelijk! Wie het geluk heeft ouder te zijn of grootouder of anderszins betrokken is bij nieuw leven dat op jou aangewezen is, die voelt terugdenkend aan dat appél van toen nog in zijn hele wezen: dat je er onvoorwaardelijk wilde zijn voor dat nieuwe mensje, dat je er onvoorwaardelijk was en bent hoe groot hij of zij ook groeit. God gebeurt waar een mens een ander mens antwoordt: voor jou wil ik er zijn. Op mij kun je bouwen.

Ik weet dat er veel medegelovigen verdriet voelen omdat ze het gevoel hebben dat hun kinderen niet langer meelopen in het karrenspoor van ons geloof en liever op de snelweg van het leven voortrazen alles en iedereen voorbij. Ik geloof er niks van dat dit ook zo is. De waarden en normen, de passie die je voor leeft, leeft voort in je kinderen. Niet altijd op onze manier van vroeger. Op een andere manier want tijden veranderen. Ook in onze kinderen gebeurt God – al voelen ze zich in de kerk niet thuis – iedere keer als zij op een medemens die een appél op hen doet, reageren met: voor jou wil ik er zijn. Dat doen ze met grote toewijding met hun hele ziel en zaligheid. Wie spinazie zaait oogst geen worteltjes. Ze verdienen niet dat ze op dit punt afkeuring van ons horen of teleurstelling. We hebben alle reden om het beste van hen te verwachten en dat moeten we ook communiceren. Ze deugen want  ze zijn van ons.

Daarom denk ik dat we aan een prachtig nieuw jaar zijn begonnen als we ons niet blind staren op wat anders is geworden maar op wat hetzelfde is gebleven. God die er altijd is als wij er voor de ander zijn. In Hem immers leven wij net als onze kinderen en kleinkinderen, bewegen wij en zijn wij. God zo nabij en ver. God is er altijd.

Dat prachtige geloof vieren we, doen we naar beste kunnen en genieten we: hier vanuit deze mooie gemeenschap van mensen. Om te beginnen maar weer een nieuwjaar lang. Ik heb hoge verwachtingen van elk van ons.

Henk Peters

namens het kerkbestuur