Lemmy

Lemmy is dood. Hij dronk en gebruikte teveel, was zo lelijk als de nacht, hield van nazi-parafenalia (zonder er zelf een te zijn) en maakte een bak herrie waar je u tegen zegt. Maar toch, met de dood van de zanger en oprichter van Motörhead is een icoon heengegaan.

Of zijn muziek echt goed was weet ik niet. Daar heb ik geen verstand van. Niet iedereen kan een beetje stevige muziek waarderen. En het zijn geen meezingers natuurlijk. Maar blijf maar eens stilzitten bij nummers als Ace of Spades, Overkill of Orgasmatron.

Ik ben blij dat ik Motörhead live heb kunnen zien. Ze zijn niet met elkaar te vergelijken. Maar het zelfde geldt voor AC/DC, Iron Maiden en bijvoorbeeld Metallica. Sommige bands hebben zo’n lange en bijzondere staat van dienst dat je bij concerten letterlijk (groot)ouders met hun (klein)kinderen tegen komt.

Ooit kreeg Lemmy het verwijt dat het volume tijdens concerten de pijngrens overschreed. En dat je door de herrie de muziek maar matig kon volgen. Ik heb Motörhead maar twee keer live gezien. Helemaal onterecht waren die verwijten niet. Maar Motörhead hoort snoeihard te klinken natuurlijk. Volgens Lemmy stond zo vast dat het laatste wat fans zouden horen “tenminste iets fatsoenlijks” was.

Lemmy was Rock and Roll tot in het extreme. Vergeten zal hij niet worden.