Allochtonen apart gezet?

Veel jongeren van Turkse en Marokkaanse komaf voelen zich geen onderdeel van de Nederlandse samenleving. Ze voelen zich apart gezet en niet gezien als individuele burgers, maar als onderdeel van een migrantengroep. Dat schrijft Nu.nl. En nu?

“Als je je hier niet thuis voelt, waarom ben je dan hier?” Het is natuurlijk wachten op deze en andere voorspelbare reacties. Want het voelt ongemakkelijk wanneer grote groepen mensen aangeven dat ze zich buitengesloten voelen. “Dat heeft vast te maken met hun ingebakken slachtoffergedrag. Want aan ons kan het niet liggen.”

Er valt best veel te zeggen over de moeilijke integratie van wat wij ‘niet-westerse allochtonen’ zijn gaan noemen. En ook wel over dat slachtoffergedrag. Want dat de integratie moeilijker gaat dan gedacht en gehoopt is duidelijk. Soms doen mensen inderdaad te weinig moeite zich aan te passen. Maar (en ik weet dat ik me volgens sommigen op glad ijs begeef), zou het kunnen zijn dat allochtone jongeren een punt hebben en ze inderdaad als groep buitengesloten worden?

Ik vind het zorgelijk dat tweede en derde generatie Marokkaanse en Turkse jongeren zich weinig verbonden voelen met onze maatschappij. Dat zouden we niet moeten accepteren. En met ‘we’ bedoel ik die jongeren, hun ouders, maar zeker ook autochtone Nederlanders. Er is voor ons allemaal werk aan de winkel. Een tweedeling binnen de maatschappij leidt alleen maar tot ellende.

Ik vind dat we meer mogen vragen op het gebied van integratie. We mogen, nee moeten, eisen dat men onze taal spreekt en meest elementaire normen en waarden onderschrijft. Maar jongeren hebben gelijk wanneer ze zeggen dat ze niet als burger maar als onderdeel van een groep benaderd worden. Het internet staat bol van berichten over moslims, Marokkanen en lichtgetinte medelanders als ‘soort’. En dus krijgen individuele burgers inderdaad minder kansen.

We kunnen niet van jongeren verlangen zich meer Nederlander te voelen, terwijl we de groep waartoe we ze rekenen eigenlijk uitkotsen. We kunnen niet van een Marokkaanse jongen verlangen dat hij zich met onze maatschappij verbonden voelt en tegelijkertijd  om minder, minder, minder Marokkanen roepen. We moeten eisen stellen. Maar we moeten ook kansen bieden. Zou het aan beiden kunnen schorten? Dat zou zomaar eens kunnen.