Kindergedichten

Ergens staat geschreven dat een goed mens moet kunnen denken en leven als een kind. Na het horen van de vaak ontroerende kindergedichten tijdens de jaarlijkse dichtwedstrijd voor de jeugd in Ravenstein, weet ik zeker dat dat klopt.

Ieder jaar draagt de jeugd uit de voormalige gemeente Ravenstein, voorafgaand aan het evenement ‘Ravenstein bij kaarslicht’, gedichten voor aan een kerkje vol belangstellenden. Het niveau is hoog, al doet dat er niet toe. Mij ontroert vooral de kinderlijke wijsheid. Luisterden volwassenen maar vaker naar kinderen denk ik dan. De wereld zou een heel stuk mooier zijn.

“In den beginne was het woord. En het woord was bij God. En het woord was God.” Zo begint het evangelie van Johannes. Al te letterlijk hoeven we dat wat mij betreft niet te nemen. Maar het klopt dat we de wereld zoals wij die kennen scheppen met woorden. Door woorden geven mensen betekenis aan de dingen die er zijn. En we vinden het moeilijk te geloven dat dingen bestaan waar eigenlijk geen woorden voor zijn.

Liefde, hoop, missen, verdriet, wat is dat? Hoe wijs je dat aan? Dat kan helemaal niet. Zulke thema’s kunnen hooguit voorzichtig worden aangeraakt door symbolen, mooie woorden of muziek. Daarom schrijven mensen gedichten en niet alleen gebruiksaanwijzingen. De jeugd van Ravenstein begreep dat. Niet met hun verstand waarschijnlijk. Maar toch zeker intuïtief.

Abracadabra, ieder kind weet wat dat betekent. Met die woorden tover je. Vertaald uit het Aramees betekent het: “Ik schep terwijl ik spreek.” En dat is toveren. Taal creëert werkelijkheid. Door te spreken over de grote dingen in het leven, juist op een kinderlijke manier, deden de kinderen precies wat ze in hun gedichten zo wensten. Ze maakten de wereld een klein stukje mooier. Ik was ontroerd.