Als duidelijk is dat aankomende ouders niet voor hun kind kunnen zorgen, zou er dan geen wet moeten komen die bepaalt dat zo’n kind direct na de geboorte uit huis geplaatst wordt? Sommige professionals vinden van wel. “Want dat is beter voor de veiligheid van het kind. En het is bovendien goedkoper omdat kosten voor begeleiding van ouders en kind worden uitgespaard.” Dat zal best. Toch denk ik er anders over.
Als je van je fiets valt, kun je maar beter een helm op hebben. Met helm is de kans op een serieuze blessure veel kleiner dan zonder helm. Logisch dus dat er gepleit wordt helmen verplicht te stellen. Dat is goed voor de verkeersveiligheid. Maar veel mensen vinden zo’n helm lelijk en onhandig. Als die mensen een helm op moeten, nemen ze de auto. En dat is dan weer slecht voor de verkeersveiligheid.
Wat op individueel niveau verstandig is, kan juist slecht uitpakken als het tot beleid wordt verheven. In de literatuur noemt men dat de fietshelmparadox. Ik moest aan die paradox denken in een discussie over een uithuisplaatsing van een pasgeboren kind. Als ouders niet goed voor een kind kunnen zorgen, moet het altijd direct uit huis worden geplaatst. Dat is beter voor de veiligheid van het kind. Dat was althans de (onofficiële) mening van de professional die ik sprak.
Ooit was ik op huisbezoek bij een mevrouw die zwanger was van de derde. De eerste twee waren al uit huis geplaatst. En de derde was nog niet geboren, maar stond al wel onder toezicht. Dat een nieuwe zwangerschap beter voorkomen had kunnen worden lijkt me duidelijk. Maar de vrouw was helder in haar uitlatingen. “Ik ga godverdomme net zo lang door tot ik er een mag houden.” Het was voor iedereen duidelijk dat ze niet goed voor haar kinderen kon zorgen. Behalve voor de moeder zelf.
Voor een individueel kind is het misschien beter om het direct uit huis te plaatsen. Maar een regel mag het niet worden. Het lijkt me beter ouders intensief te begeleiden, zodat ze zelf ervaren dat het niet verstandig is zelf voor een kind te zorgen. Dat kost misschien meer geld en energie. Maar het voorkomt veel ellende op de middellange termijn. Ik weet dat de vergelijking met de fietshelmparadox gaat niet helemaal op gaat. Maar ook hier geldt dat wat op individueel niveau misschien verstandig is (direct uithuisplaatsen), slecht uit kan pakken als het tot beleid wordt verheven. Niet doen dus.
René Peters 
Inge Douma
24 november 2015
Hallo René,
Dit is niet geschikt voor social media. Als je, zoals ik, al jaren pleegkinderen in huis hebt kijk je hier toch iets anders naar. Na flink wat jaren in de gezinsvoogdij ben ik voor pleegkinderen gaan zorgen in de hoop dat ik iets meer dan een druppel op een gloeiende plaat zou kunnen zijn dan in de gezinsvoogdij. Het is natuurlijk zo dat alles wat tot beleid wordt verheven kan leiden tot misstanden. Maar wat vind je van de rechten van kinderen? Die worden vaak jarenlang ‘geholpen’ door goedwillende maar veelal wisselende personen die allemaal het wiel opnieuw uit (moeten) vinden. Als ze zonder onherstelbare schade de puberteit bereiken kan het zware werk van jarenlange therapie, vallen, struikelen en opnieuw beginnen van start gaan. Vind je dat beter dan directe uithuisplaatsing? Die vervloekte neiging om ouders te ontzien en daarmee de ellende op de nek van kinderen te schuiven vind ik moreel niet verdedigbaar. Vooral niet omdat ik er al jarenlang van dichtbij bij betrokken ben en zie hoe erg en onrechtvaardig dit is. Echt, denk hier nog eens over na.
Overigens niets dan lof over je zeer lezenswaardige blogs! Vriendelijke groet, Inge
De Noodkreet (@denoodkreet)
26 november 2015
Beste Rene, zware, voor ons bekende, kost. Perfecte oplossingen bestaan niet, maar ik vind het wel erg sterk deze kwesties bespreekbaar te maken.