DemenTalent

Mensen met geheugenproblemen of beginnende dementie zijn niet hun diagnose. Het zijn in de eerste plaats volwassenen die een bijdrage willen leveren aan de maatschappij. Met het project demenTalent, worden mensen met demente aangesproken op wat ze wel kunnen. Onder begeleiding doen ze vrijwilligerswerk. Zo houden ze aansluiting bij de maatschappij. En dat is goed.

Een mens is niet in de eerste plaats zijn kwaal, ziekte of handicap. Natuurlijk maakt een diagnose deel uit van wie je bent. Maar een mens is zoveel meer. Ooit volgde ik een opleiding aan de Interactie-Academie in Antwerpen. Tijdens een bijeenkomst kwam er een verwarde man binnen. De man riep tegen de docent dat hij schizofreen was. “U bent abuis mijnheer, gij zijt een mens en ge hebt een diagnose.”

Afgelopen maandag was ik bij een bijeenkomst van demenTalent Oss. Er werden ervaringen uitgewisseld tussen deelnemers, werkgevers/begeleiders en belangstellenden. Ik was onder de indruk. “We hebben het gewoon fijn samen”, zei een werkgever. “Mijn deelnemer is gewoon een cadeautje, ze helpt waar ze kan en draagt bij aan wat mijn winkeltje is.” Twee heren werkten als vrijwilliger bij landschapsbeheer. “Ik werk gewoon graag buiten. Ik kan wel in een koortje gaan zingen. Maar ik draag liever iets bij aan de maatschappij.” Een volgende was ‘voorleesopa’ op een basisschool.

Ik was onder de indruk van het project. In al zijn eenvoud is het eigenlijk briljant. Als ik uitga van een diagnose en wat mensen niet meer kunnen, zie ik patiënten met een naar toekomstperspectief. Dat is niet goed voor het zelfbeeld van mensen. Als ik uitga van talent dat nog wel aanwezig is, zie ik volwassenen die best nog een steentje bij kunnen dragen. Het verschil is merk- en voelbaar. Het zorgt voor een beter gevoel van eigenwaarde bij deelnemers. En het voorkomt eenzaamheid en isolatie. Zo eenvoudig is dat. demenTalent werkt!