De politiek van het uitroepteken!

Ik heb een spel bedacht. Het is een politiek spel. Het is geen ingewikkeld spel. Ik noem het spel “De politiek van het uitroepteken!” Ik zal de bedoeling eens uitleggen. Het gaat er om zoveel mogelijk stemmen te behalen zonder zelf iets te bereiken of te doen. Misschien dat er mensen zijn die op een verloren najaarsavond met me mee willen spelen.

Ik stel me het spel als volgt voor. Allereerst hebben we een doelwit nodig. Een ‘probleem’ waar iedereen direct een beeld bij heeft. Hoe scherper en concreter dat beeld kan worden neergezet hoe beter. Het ‘probleem’ moet letterlijk een gezicht hebben. Hoe lelijker we dat gezicht afschilderen, hoe groter het effect. Vluchtelingen (ik bedoel testosteronbommen) doen het goed natuurlijk. Of (het liefst Marokkaanse) straatjeugd. Dat zijn straatterroristen. Maar ook bankiers of bestuurders in de zorg zijn een prima doelwit. Dat zijn graaiers.

Tegenover dat lelijke gezicht zetten we vervolgens een lief gezicht. Dat maakt het contrast nog een beetje groter. Tegenover een graaier in de zorg zet je een lieve kwetsbare oma, het liefst in een luier. Tegenover een testosteronbom een onschuldig roomblank blond meisje. Tegenover een bankier een bijstandsmoeder. Het is niet nodig dat het lelijke gezicht en het lieve gezicht iets met elkaar te maken hebben. De terrorist en de kwetsbare oma zijn ook een prima koppel. Het gaat om het contrast.

Bij stap drie wordt het echt leuk. Het lelijke gezicht verdient een afstraffing. Dat moet voor iedereen duidelijk zijn. Het lieve gezicht hoeft van die afstraffing helemaal niet beter te worden. Dat staat er los van. Het ging ook niet om het lieve gezicht. Dat zochten we er alleen bij om het lelijke gezicht nog lelijker te laten lijken. De meeste stemmen kunnen we winnen wanneer de afstraffing van het lelijke gezicht onmogelijk is. Dat is geen probleem. Dat is juist de bedoeling. Let maar op. Dat komt bij stap vier.

“Al het tuig moet van de straat. Alle gelukszoekers moeten terug naar hun woestijn. Alle uitvreters moeten aan het werk. Alle graaiers moeten worden kaalgeplukt.” Enzovoort enzovoort. Het werkt nog beter als we er wat ‘mannelijke’ termen bij gebruiken. Straatcommando’s bijvoorbeeld. Of iets in die geest. Bij stap vier eisen we op hoge toon dat een ànder het lelijke gezicht kei- en keihard aanpakt. En wel onmiddellijk. Als dat niet gaat, omdat niet alle vluchtelingen gedeporteerd, niet alle bijstandsgerechtigden te werk gesteld, niet alle straatjeugd vastgezet en niet alle bestuurders onteigend kunnen worden, dan is dat goed nieuws. Want dat is dan de schuld van de laffe besluite- visie- en ambitieloze ànder. En daar gaat het om.

Bij stap vijf moeten we benadrukken dat de laffe besluite- visie- en ambitieloze ander het lelijke gezicht helemaal geen afstraffing wil geven. Het is niet alleen een kwestie van incompetentie. Het is een gebrek aan politieke wil! En dat is onvergeeflijk. Dat komt natuurlijk omdat ze lid zijn van de linkse kerk! Neen het is nog veel erger. Het komt omdat ze zich zo ver verheven voelen boven het volk, dat ze totaal geen idee meer hebben wat dat volk wil. Neen, het is zelfs nog erger. De laffe besluite- visie- en ambitieloze anderen zijn eigelijk zelf een stelletje aan het pluche vastgeplakte graaiers! En wel de grootste van allemaal!!

Bij stap zes is het spel eigenlijk al gewonnen. Het gaat er nu nog om de winst definitief veilig te stellen. Daarvoor is enige geestelijke lenigheid nodig. Want we moeten de lieve gezichten weer tevoorschijn toveren. Aan de ene kant moeten we duidelijk maken dat wij wel bereid zijn al die lelijke gezichten eens stevig aan te pakken. En aan de andere kant moeten we aannemelijk maken dat de lieve gezichten daar iets aan hebben. Gelukkig zijn we dapper en daadkrachtig. Bovendien hebben we een heldere visie. En we hebben de ambitie het vuile werk op te knappen, voor de toekomst van al die lieve gezichten. We zijn helden van schier bovenmenselijke proporties!

Het lijkt me een vermakelijk spel. Stemmen halen zonder zelf iets te bereiken of te doen. Dat is het doel. Het is een spel natuurlijk. Want in de echte wereld gaat het er gelukkig heel anders aan toe. “De politiek van het uitroepteken!” Wie speelt er een potje mee?