Minister Ard van der Steur (VVD) heeft een idee. Hij wil dat nabestaanden van slachtoffers van ongevallen en geweldsmisdrijven recht krijgen op een vergoeding van hun emotionele schade. Het gaat dan om slachtoffers die ernstig gewond zijn geraakt of zijn overleden. Ik vind dat geen goed idee. Leed valt niet af te kopen.
Welk probleem zou minister Van der Steur willen oplossen? Worden de ‘schuldigen’ niet hard genoeg gestraft misschien? Zij moeten de schadevergoeding van rond de 20.000 euro immers betalen. Neen, dat schijnt het niet te zijn. Minister Van der Steur denkt dat “de vergoeding de nabestaanden erkenning en genoegdoening kan geven en helpen bij de verwerking van de gebeurtenissen.”
Dus als ik het goed begrijp dan redeneert de minister als volgt. Stel dat een naast familielid van mij door een misdrijf om het leven zou zijn gekomen. Die vergoeding zou dan een bevestiging moeten zijn dat dat verschrikkelijk is. (Zonder vergoeding is dat blijkbaar niet voor voor iedereen duidelijk) En die 20.000 euro zouden me helpen om dat verlies te verwerken. (Zonder dat geld kom ik er nooit meer bovenop. Maar met dat geld gelukkig wel.)
Ik denk niet dat dat zo werkt. Mijn redenering is een andere. Bloedgeld is geen oplossing. Bloedgeld is een belediging. Het verlies van een naaste valt niet af te kopen. En geld is geen erkenning van leed. Maar het klinkt wel sympathiek natuurlijk. En als we zorgen dat slachtoffers geld krijgen, dan moeten ze daarna niet meer zeuren toch?
René Peters 
hermine schaap
21 juli 2015
het komt mij voor dat de bedoeling is de ;daders” op zijn hardst te straffen.
hoe raak je iemand het meest??
juist in zijn beurs.
of dat goed of slecht is?
ik persoonlijk zou het geld niet willen.
geef het aan een goed doel,tegen zinloos geweld geweld of zo.
Martijn Tonies
30 juli 2015
Iemand die een ongeluk veroorzaakt is niet meteen een “dader”. Een ongeluk is heel vaak enkel dat: een ongeluk. Daarmee de veroorzaker het net zo goed heel moeilijk heeft. Waarom zou je die willen raken “in de beurs”?
Dirk K.
21 juli 2015
Het eerste gedachtes de in mijn opkwamen, na het lezen van jou blog René was: Zelfs Hamas betaald telkens aan de families van n’ zelfmoordenaar ‘bloedgeld’… 😦
Wel vind ik dat de Volkskrant het nieuws iets nuanceerde had gebracht. Met name in de twee laatste alinea’s… 🙂 Daar kan ik me WEL in vinden (Concrete besteding): http://bit.ly/1JdOUiF
annelies
21 juli 2015
ik vind het heel dubbel. ene kant denk ik ja het is goed want je kan er een gedeelte van inkomensderving mee opvangen. andere kant het leed is niet af te kopen de nabestaanden of slachtoffers hebben levenslang. nu komen slachtoffers vaak in financiële problemen door zo iets en dan zeg ik terecht dat er een vergoeding tegenover staat. Dus een compleet beeld zou wel fijn zijn om een oordeel te kunnen geven. Nu blijf ik het dubbel vinden. Ene kant snap ik het wel, andere kant het leed en verdriet is niet te koop.
Cor van Vugt
22 juli 2015
Emotioneel leed is niet te betalen met geld.
Mogelijk kan het wel een erkenning geven van aangedaan leed..
Ik denk aan de Molukkers na 1950, ontkennen van hun positie.
Net na aankomst in Nederland werden alle KNIL ers ontslagen en werden gehuisvest in kampen Vught en Westerbork. (Schattenberg)
H. Goudsmits
22 juli 2015
En dan dit voorbeeld: Na het drama met de MH 17 kregen nabestaanden een bedrag aan smartengeld uitgekeerd. Daarna eiste de belasting de helft op! Hoe vind je dat dan?
Schrijnend toch?