Rare jongens die Nederlanders

Posted on 26 juni 2015

2


Niet zo lang gelden reed ik mee met de wijkbus Ruwaard. Een mooi initiatief overigens. Als de stadsbussen niet meer rijden, dan doen vrijwilligers het met wat hulp van de gemeente gewoon zelf. Zittend in de bus viel me op hoeveel verkeersdrempels we eigenlijk hebben. Er is zelfs een straat waar er zeven!? liggen op zo’n 150 meter. Waarom?

Ik vermoed dat het de gemiddelde vluchteling er niets van snapt. Nederland heeft prachtige wegen. Hier zijn geen kuilen en bulten vanwege slecht wegonderhoud. Wij leggen die kuilen en bulten voor veel geld zelf aan. Schijnbaar rijden we elkaar anders met gierende banden van de weg.  “Rare jongens die Nederlanders.”

Met de wijk coördinator bezocht ik enkele jaren geleden een straatspeeldag. Die dag werd toen nog georganiseerd onder de vlag van Veilig Verkeer Nederland. Voor de gelegenheid was de weg afgezet. Kinderen speelden heerlijk op straat. Een moeder sprak ons aan. “Kunnen er in dit hofje geen verkeersdrempels aangelegd worden? Ze rijden hier als gekken.” Op de vraag wie er dan als gekken reden was het antwoord duidelijk. “Die mafkezen van nummer zeventien. Die kijken nergens naar.”

Dat vind ik nu een wonderlijk fenomeen. De overheid treft voorzieningen om het gedrag van mensen te sturen. En een effect is dat mensen elkaar niet meer aanspreken. Mooi is dat. We spreken elkaar minder aan en kijken naar de overheid om het gedrag van onze buurman te veranderen. De overheid komt dan ook in actie. Maar doordat de overheid steeds meer ingrijpt, gaan mensen elkaar nog minder aanspreken. “Rare jongens die Nederlanders.”

Posted in: Uncategorized