Tinkebell in Kabul

‘Tinkebell in Kabul.’ Het klinkt als de titel van een stripverhaal. Zoiets als ‘Kuifje in Afrika’ of ‘Rikki en Wiske in Chocowakije.’ Maar het is kunstenares Tinkebell ernst. Ze vliegt naar Kabul om Tamara Amiri te redden. Tamara is in Kabul op zoek naar haar vader die ons land is uitgezet, omdat hij verdacht wordt van oorlogsmisdaden. Tinkebell: “Soms, een enkele keer gebeurt het. Dat een situatie je zó raakt, dat je niet meer los kunt laten en iets móet doen.” 

Ergens snap ik het gevoel van Tinkebell. Wie zich inleeft in een dochter van wie de vader na achttien jaar ons land wordt uitgezet, wordt ook geraakt. Of je vader in het verleden nu ernstige misdaden gepleegd heeft of niet. Het blijft je vader. En het beeld van een verwesterde dochter die in haar eentje door Kabul dwaalt om haar vader te zoeken, is hartverscheurend. Maar wat een excentrieke kunstenares in Afghanistan gaat doen, anders dan de publiciteit zoeken, is me een raadsel.

Ik weet niet goed wat ik er van moet vinden. Ik weet niet of ik Tinkebell een held, grenzeloos naïef, publiciteitsgeil of een briljant activiste moet vinden. Waarschijnlijk is ze het allemaal. Want ze vraagt en krijgt in ieder geval aandacht voor een belangrijk probleem. De vraag hoe Nederland om moet gaan met mensen die al vele jaren in Nederland wonen. En, ongeacht hun verleden, geen echte toekomst meer kunnen opbouwen in hun land van herkomst.