Dochter/zoon te huur

Een groeiende groep ondernemers stort zich op de markt van eenzame ouderen. Dat schrijft NRC-Handelsblad. Eenzame mensen kunnen een ‘zoon’ of ‘dochter’ huren die zich (tegen betaling van en paar tientjes per uur) wèl voor hen interesseert. Ik vind het knap verdrietig. En misschien wel een symptoom van een maatschappij die meer geeft om geld dan om contact met familie of buren.

Armoede bestaat in Nederland. Niemand gaat hier dood van ondervoeding of kou. Echte armoede heet hier eenzaamheid en uitsluiting. Ik heb niets tegen mensen die ouderen tegen betaling gezelschap houden. Dat lijkt me zelfs mooi en dankbaar werk. Maar in wat voor maatschappij leven we als we eenzaamheid van ouderen als een economische groeimarkt zien? Ik vind het zelfs een beetje gevaarlijk als menselijke aandacht uitgedrukt moet worden in geld.

“Ik kom volgende week wel even langs, pap. Ik denk een dagdeel te blijven. Wel van tevoren afrekenen natuurlijk. En we moeten nog afspraken maken over de reiskosten.” We leven in een vreemd land. Een land waar tot voor kort grootouders door de overheid betaald werden om op hun kleinkinderen te passen. Een land waar kamervragen worden gesteld, omdat in bepaalde gevallen sekswerkers worden betaald uit een Persoons Gebonden Budget. En een land waar eenzaamheid zo’n groot probleem wordt, dat ondernemers er brood in zien.

De meeste kinderen hebben nog gewoon oog voor hun ouders. En er zijn genoeg vrijwilligersorganisaties, zodat mensen niet in een isolement hoeven te geraken. Het huren van een surrogaat-zoon of -dochter is gelukkig nog zo bijzonder dat de krant er een stukje over schrijft. Het zet wel aan het denken. Een artikel met de titel ‘Dochter/zoon te huur’. In het katern ‘carrière’ nog wel. Ook dat nog.