Sommige kinderen had je willen voorkomen

“Sommige kinderen had je willen voorkomen.” en “De tijd is rijp voor gedwongen anticonceptie.” Dat zegt Martin Sitalsing, directeur van de jeugdbescherming tegen NRC Handelsblad. “Sommige kinderen hebben het recht om niet geboren te worden.”

“We moeten eindelijk eens serieus nadenken over de mogelijkheid van verplichte anticonceptie voor ouders die er een potje van maken.” Dat schreef Paul Vlaardingerbroek ruim een jaar geleden in Trouw. “Helaas wordt elke discussie daarover tot nu toe weggezet als Hitleriaans of nazistisch.”

“Kinderen van ernstig verslaafde vrouwen worden beschadigd geboren,” aldus Sitalsing. En we voelen allemaal wel aan dat sommige mensen door drugsverslaving, verstandelijke handicap of psychiatrische stoornis beter geen kinderen zouden kunnen krijgen. In het belang van zichzelf, de maatschappij en vooral ook het toekomstig kind. En wie de ellende in sommige dossiers uit de jeugdzorg leest, weet voor sommige ouders heel zeker dat ze niet nog meer kinderen zouden moeten krijgen.

Verplichte sterilisatie of anticonceptie is een erg zwaar middel. Een overheid die in een aantal gevallen bepaalt of je nog kinderen mag krijgen, heeft ook iets engs. Maar de discussie over verplichte anticonceptie afkappen door ze weg te zetten als nazistisch vind ik onverstandig.

Ik denk terug aan een werkbezoek waarbij ik kennis maakte met een verslaafde en ‘geestelijk beperkte’ vrouw die zwanger was van haar derde kind. Haar eerste twee kinderen waren direct na de geboorte uit huis geplaatst. En nummer drie stond ongeboren al onder toezicht. “Maar ik ga Godverdomme door tot ik er een mag houden.” Het is overduidelijk dat deze moeder niet voor haar kinderen kan zorgen. (Van de vaders was geen enkel spoor te bekennen.) En dat haar kinderen waarschijnlijk ernstig gevaar zouden lopen. Haar dreigement om door te gaan tot ze er een mag houden, doet zelfs de meest verstokte tegenstander van verplichte anticonceptie twijfelen.

Natuurlijk ben ik het met mensen eens die aangeven dat het de voorkeur heeft ouders door goede hulpverlening, drang en begeleiding, zo ver te krijgen ‘vrijwillig’ aan de prikpil te gaan. En ik ben het helemaal met lector jeugdzorg Adri van Montfort eens wanneer hij oproept ‘in te zoomen’ op de vraag hoe in de praktijk met mensen wordt gepraat over sterilisatie of het gebruik van de prikpil. Waarschijnlijk is daar nog veel winst te boeken. En ik vind zeker dat ernstige terughoudendheid geboden is. Maar als het puntje bij paaltje komt, vind ik dat het belang van het toekomstige kind zwaarder weegt dan een hernieuwde kinderwens van falende ouders. De discussie hierover mag, nee moet, wat mij betreft gevoerd worden.