De gewone, hardwerkende Nederlander

Bij mijn tante hing vroeger een poster op het toilet. Op die poster stond een lijst van categorieën mensen die niet zouden werken. En achter elke categorie het aantal mensen waarom het ging. Opgeteld ging het om zoveel mensen dat er maar een conclusie mogelijk was. “Er werken maar twee mensen. U en ik. En ik heb er geen zin meer in.” Een grappige poster.

Ik lees graag kranten en volg veel discussies op het internet. En ik neem een trend waar. Er bestaan steeds meer mensen die ‘niet deugen’. Althans dat is de conclusie die ik trek uit veel berichten. Moslims deugen allemaal niet natuurlijk. Net zo min als ambtenaren. Want ambtenaren zijn lui en bedenken regeltjes om het ‘gewone burgers’ zo lastig mogelijk te maken.

Mensen die werken voor een bank zijn graaiers. Net als alle managers en directeuren. Mensen met een uitkering zijn uitvreters en profiteurs. Om nog maar te zwijgen van kunstenaars. Want die leven niet van de kunst, maar van onze belastingcenten. Ook mensen waarvan het vermoeden bestaat dat ze lid zijn van ‘de linkse kerk’ deugen niet. Want die hebben ons land naar de verdommenis geholpen.

Voorstanders van Zwarte Piet zijn slecht. Want dat zijn racisten. Van tegenstanders moeten we ook niks hebben. Want dat zijn klagers, zeurpieten en huilebalken. Boeren mishandelen op grote schaal dieren. En studenten zorgen voor overlast in binnensteden. Het zou sowieso verboden moeten worden kinderen te krijgen. Als ze klein zijn dan jengelen ze. En als ze groter zijn dan hangen ze in groepsverband rond met een jointje in de mond.

Opgeteld gaat het om heel veel mensen. Er is eigenlijk maar een conclusie mogelijk. Er zijn maar twee gewone hardwerkende Nederlanders. U en ik. En ik zit in de gemeentepolitiek…