Wie niet horen wil, die moet maar voelen?

Er wordt een beetje lacherig over gedaan. En staatssecretaris van Rijn kon de emoties van de man in kwestie zelfs wel begrijpen. Tijdens een bijeenkomst in Oosterhout wikkelden actievoerders Van Rijn in een spandoek, om hem vervolgens eens flink aan zijn oor te trekken. “Knoop dat maar in je oren!” Ik ben het heel vaak met Van Rijn oneens. Maar dit soort acties kunnen echt niet. Er wordt een grens overschreden.

Het schijnt dat de man in kwestie zijn excuses heeft aangeboden. Dat is dan mooi. Maar het is ook volstrekt onvoldoende. Er zijn grenzen aan de manier waarop je ‘je emoties de vrije loop kunt laten.’ En ik vind eigenlijk ook niet dat de actie weggelachen mag worden. Er is wel degelijk een grens overschreden. En dat moet hardop worden uitgesproken. Als we zulke duidelijke grenzen al niet meer herkennen, dan gaat het echt de verkeerde kant op met ons land.

Er zijn mensen die zeggen dat een politieagent best een beetje uitgescholden mag worden. “Dat hoort er gewoon bij. Had ie maar geen agent moeten worden!” Er zijn mensen die vinden dat een ambtenaar, die niet vlug genoeg doet wat een burger van hem vraagt, best een beetje onder druk gezet mag worden. “Hoort bij de functie, toch?” Er zijn mensen die vinden dat een leerkracht op het schoolplein voor rotte vis mag worden uitgemaakt, omdat de manier waarop hij met je kind omgaat je niet bevalt. “Een leraar moet wel tegen een beetje kritiek kunnen!” En er zijn mensen die vinden dat een staatssecretaris best aan zij oor getrokken mag worden. “Wie niet horen wil, die moet maar voelen nietwaar?”

Inderdaad. Dat is niet waar! Je blijft met je handen van een ander af. Hoe erg je het ook met hem oneens bent. Dat is eenvoudig genoeg. En dus valt dit incident niet weg te lachen. Maar hier past een duidelijk statement. Zo doen we dat niet in Nederland!