Voor ZOOMlive sprak ik drie kwartier lang met Joey, Kimberly en Nasir. Drie jonge, talentvolle en intelligente mensen. En alledrie hadden ze tot voor kort geen vaste woon of verblijfplaats. Met hen sprak ik over hun verleden, het heden en hun toekomst. Mensen die voor hun werk moeten nadenken over de problemen rondom zwerfjongeren, kunnen veel van hen leren. Want deze jongeren kunnen haarfijn uitleggen wat goed gaat en wat juist niet. Een uitspraak van Kimberly was tekenend: “Ik heb met allerlei instanties te maken gehad. Maar niemand heeft ooit gevraagd wat ík wilde, vond of kon.” Het interview is hier te zien.
Volgens de jongeren is echte hulp vaak praktisch van aard. Maar veel hulpverleners komen niet op het idee naar hun mening te vragen. Er is aanbod van hulp genoeg. Maar maatwerk is het bijna nooit. Daardoor is hulp zelden passend. En voelen de jongeren zich soms onbegrepen en zeker niet geholpen. Joey: “Als je zoveel stress hebt om een probleem, dan kunnen hulpverleners praten wat ze willen, dan valt er niks te helpen. Dan moet dat hoofdprobleem weg.”
“Ik had een boel schulden. Daardoor had ik veel stress en sliep ik ’s nachts slecht.” Dat vertelde Nasir. Hij kreeg hulp. Niet met zijn schulden. Maar hij kreeg wel een psycholoog die hem kon helpen om te gaan met stress. “Maar ik wist goed waarom ik niet kon slapen. Omdat ik steeds aan mijn schulden moest denken.” Ook Kimberly had schulden. Deels opgelopen omdat haar ex-vriend massa’s bekeuringen kreeg met een scooter die op haar naam stond. Ze kreeg het niet voor elkaar die scooter van haar naam te krijgen. “Jongeren lopen tegen heel veel van zulke praktische dingen aan.”
Het valt niet mee om je als jongere een weg te banen door de jungle die het leven heet. En zeker niet wanneer je te maken krijgt met drugs, schulden of woonproblemen. Hulpverleners proberen wel te helpen. Maar ze lopen net als jongeren tegen de grenzen van regelgeving en mogelijkheden aan. Maatwerk is het nooit. En daardoor helpt hulp zelden. We vergeten vaak aan jongeren te vragen welke hulp ze het meest nodig hebben. Ze vertellen het wel. Maar we luisteren zelden. Een ding is zeker. Niets helpt zolang het niet aansluit bij de behoefte van degene die geholpen wil worden. Soms willen jongeren het wel uitschreeuwen: “Luister gewoon eens naar mij!!”
René Peters 
johan
25 september 2014
Daar zakt je broek toch van af ! De eerste de beste verkoopster start met de vraag ” Hoe kan ik je helpen?”
Jan
25 september 2014
Doelt u nou op uw eigen beleid? Want als u werkelijk zou luisteren zou u weten dat er in Oss mensen met een uitkering zijn die graag willen werken, die zelf een bedrijfje gestart zijn. Maar zodra ze startersaftrek van het rijk krijgen wordt het vemogen (banksaldo) te hoog voor vrijstelling gemeentelijke belastingen en zo pikt u effectief per starter in 3 jaar meer dan 1000,- van die door het rijk gegeven startersaftrek in. Dit is geen luxevermogen in de vorm van een caravan of boot, deze starters leven niet op te grote voet, het te hoge vermogen hebben ze nodig voor hun bedrijf, nodig om uit de uitkering te komen. Uw beleid is het dit geld in te pikken.
En over een paar maanden als de participatiewet ingaat krijgen deze starters bij wie het starten door u gefrustreerd is, namens de gemeente vast een of andere duurbetaalde reintegratiecoach-bemoeial op bezoek die ‘gaat luisteren en helpen’.
Ja, ik geef u groot gelijk dat luisteren belangrijk is, maar zou hier aan toe willen voegen dat u als u luistert ook uw beleid aan moet passen op wat u hoort, want aan alleen luisteren alleen … > dan kun je net zo goed niets zeggen.
renepetersoss
26 september 2014
U zou eens bij me langs moeten komen om exact uit te leggen wat u schrijft. Kunt u me een mail sturen? Dan neem ik contact met u op.
Henk Peters
25 september 2014
Geweldig goed!
Welterusten
Je vader
Verstuurd vanaf mijn iPad
Willie B.
26 september 2014
Je kaart een zeer belangrijk probleem aan, wat zich op zeer vele terreinen voor doet in ons land. We willen alles goed regelen, maar als je maar voldoende regels maakt is er niet één probleem meer op te lossen. Het leven, de problemen waarmee mensen zitten, passen niet op de bureaucratische structuren die wij hebben geschapen. In ons christelijke verleden werd in die kwestie, – ten minste idealiter -, voor de mens gekozen: “de wet is er voor de mensen, niet de mensen voor de wet”. Nu we worden gedomineerd door het uitgangspunt: “iedereen is voor de wet gelijk”, valt diegene wiens leven niet past in onze confectie buiten de boot, met als gevolg dat de meest onbenullige formaliteiten tot iemands ondergang kunnen leiden.
Hans van Duijnhoven
26 september 2014
Fragment uit 7. Armoede
Een van de dingen waaraan het de armen vooral ontbreekt, is bandbreedte. Door het gevecht om de eindjes aan elkaar te knopen houden ze minder van dit essentiële middel over. Dit tekort is niet van de gebruikelijke psychologische soort, die te maken heeft met een gebrek aan voedingsstoffen of te veel stress vanaf de vroege jeugd waardoor de hersenontwikkeling wordt belemmerd. Evenmin wordt de bandbreedte door armoede blijvend aangetast. De bandbreedte heeft te lijden onder de cognitieve belasting van het dagelijks gevecht om rond te komen; stijgt het inkomen, dan neemt ook de cognitieve capaciteit toe. De bandbreedte van de boeren herstelde zich zodra de betalingen voor de oogst binnen waren. Armoede legt in essentie beslag op een groot deel van de bandbreedte en vermindert de cognitieve capaciteit.
Voor vrijwel alle aspecten van ons gedrag is bandbreedte nodig. We gebruiken haar om onze kansen bij een speeltje poker te berekenen, de gezichtsuitdrukking van andere mensen te beoordelen, onze emoties in de hand te houden, onze impulsen te onderdrukken, een boek te lezen, creatief te denken. Vrijwel alle hogere cognitieve functies doen een beroep op de bandbreedte. Maar een belasting van de bandbreedte wordt gemakkelijk over het hoofd gezien. Misschien kun je je het ’t beste zo voorstellen: stel dat je met iemand in gesprek bent die duidelijk tegelijkertijd iets anders aan het doen is, surfen op het internet bijvoorbeeld. Als je niet wist wat hij deed, hoe zou hij dan op je overkomen? Duf? Verward? Afwezig? Een belasting van de bandbreedte kan hetzelfde beeld geven.
Als je de armen wilt begrijpen, moet je je dus voorstellen dat je met je gedachten elders bent. Je hebt de afgelopen nacht slecht geslapen en je bent niet zo helder. Het kost veel moeite om jezelf in de hand te houden. Je bent afwezig en raakt snel van streek. En dat elke dag. (pagina 205-206)
http://lezersvanstavast.blogspot.nl/2013/12/sendhil-mullainathan.html
Dirk K.
26 september 2014
@Hans, het basisinkomen ( http://tegenlicht.vpro.nl/afleveringen/2014-2015/gratis-geld.html )zal dit probleem enigszins kunnen gaan oplossen.
Vond het wel leuke uitspraak, dat de bandbreedte op cognitieve capaciteit door armoede wordt vermindert.
Net wat René al aangaf veel instanties werken langs elkaar heen en de regelgeving belemmert het geheel ook nog.
Neem bijvoorbeeld het actuele voorbeeld van de man in Tiburg. Dag en nacht zit hij daar, al dagen lang. (Totdat hij dood gaat?) Het hele systeem werkt zo niet, hé? http://www.omroepbrabant.nl/?news/2173841013/Hulp+voor+man+die+al+dagen+voor+St.+Elisabeth+Ziekenhuis+in+Tilburg+zit.aspx
hermine schaap
26 september 2014
als je hier in nederland tussen wal en schip geraakt,is het heel moeilijk om daar weer uit te komen.
heb het interview met deze jongeren gezien en herken hun gevecht en ben zelf nou niet bepaald een jongere.
ik hoop werkelijk dat ze hun leven goed op de rails krijgen.
hou mijn hart vast voor het nieuwe jaar met alle nieuwe regeltjes en wetjes.
hoeveel zullen er dan nog tussen wal en schip geraken en verdrinken?
de wethouder kan niet iedereen helpen,hoe graag hij het ook wil.
veelal zal de wet en geldgebrek hem hinderen.