Het gerucht gaat dat AC/DC stopt. En wel vanwege gezondheidsproblemen van gitarist en oprichter Malcolm Young. Echt jammer. AC/DC is dè band die ik nooit live heb gezien. En daar heb ik veel aan gemist. Old soldiers never die. They just fade away. En dat geldt zeker ook voor deze band! 

Wat ooit goed leek, wordt  een paar jaar later niet meer gepruimd. En wordt zelfs vergeten. Het is verbazingwekkend hoe snel dat soms kan gaan. Kwaliteit alleen is niet voldoende. Gewoon goed zijn is niet genoeg. Het gaat om het hebben van iets origineels, iets speciaals. Het gaat om het creëren van een eigen verhaal. AC/DC is een icoon van een tijdperk.

Mohammed Ali was zeker geen betere bokser dan Joe Frazier, laat staan George Foreman. Fausto Coppi fietste echt niet beter dan Gino Bartali. John F. Kennedy was geen betere president dan Eisenhower. En zelfs Ayrton Senna was geen betere autocoureur dan Alian Prost. Om generaties later nog herinnerd te worden is talent, inzet en succes niet genoeg. Het gaat om het hebben van iets speciaals. Om een eigen verhaal.

AC/DC is vast niet de beste band die ooit bestaan heeft. Muzikaal zal er best het een en ander op zijn aan te merken. Maar over twintig jaar kent nog steeds iedereen ‘the duck walk’ van Angus Young. Over dertig jaar kent nog iedere liefhebber de in 1980 aan een acute alcoholvergiftiging overleden zanger Bon Scott. En over veertig jaar herkent de halve wereld, bewust of onbewust, de intro van Thunderstruck en Whole Lotta Rosie.

Old soldiers never die. They just fade away. AC/DC bedankt. We hebben genoten.