Binding met de buurt

Twee op de vijf Nederlanders doet aan vrijwilligerswerk. En dat aantal is al decennia lang constant. Dat blijkt uit onderzoek van het SCP. Het goede nieuws is dat veel Nederlanders bereid zijn zich belangeloos in te zetten voor de gemeenschap. Het slechte nieuws is dat inspanningen van gemeenten om burgerarticipatie te bevorderen blijkbaar weinig uithalen. En nu?

Vooral mensen van middelbare leeftijd, met een sterke binding met hun omgeving, zetten zich vrijwillig in. En dat is niet zo vreemd. Ouders met jonge kinderen hebben vaak gewoon minder tijd. Dat is normaal en van alle tijden. Natuurlijk verander je dat niet zomaar. En waarom zou je dat willen? Na verloop van jaren komt er vanzelf meer tijd en ruimte om je ervaring in te zetten voor de gemeenschap. En tot die tijd is het al mooi als je op zaterdag langs de lijn staat bij het jeugdvoetbal. Laten we realistisch zijn. Voor een groot deel draait de gemeenschap op mensen van middelbare leeftijd en op de inzet van jong gepensioneerden. Die hebben tijd en ruimte om hun ervaring in te zetten en houden daar een hele zinvolle dag aan over. En zo hoort het ook.

Maar het is wel zorgelijk wanneer mensen geen echte binding hebben met de plaats waar ze wonen en de mensen waarmee ze samenleven. Niet iedereen heeft daar behoefte aan misschien. Maar een flink deel van de mensen waarschijnlijk wel. Wanneer je net ergens bent komen wonen voel je geen binding. En het is niet vanzelfsprekend dat die binding er snel zal komen. Dat gaat zeker niet vanzelf. Daar is inzet voor nodig. Van de nieuwe en de oude bewoners. In het Brabants Dagblad las ik over een thema-avond van de dorpsraad uit Herpen. In Herpen komen op korte termijn enkele vluchtelingen uit Syrië wonen. De dorpsraad en bewoners dachten samen met stichting vluchtelingenwerk na over de vraag hoe deze nieuwe Herpenaren het beste konden worden opgevangen en geïntegreerd. Kijk, daar word ik nu warm van!

Het lijkt me niet realistisch te verwachten dat de Syrische Herpenaren binnen een halfjaar lid zijn van de dorpsraad. En erg waarschijnlijk is het niet dat de nieuwe voorzitter van Herpinia over een jaar een Syrische achternaam heeft. Maar ik zie wel een rol voor de actieve vrijwilligers uit Herpen om de nieuwe bewoners mee op sleeptouw te nemen. Zorg er samen voor dat de kinderen snel lid worden van een vereniging. Betrek de ouders bij de school. Leg uit dat er voor iedereen een taak is binnen de Herpse gemeenschap. En ga gewoon eens op de thee of koffie. Nee, bevorderen van burgerparticipatie van bovenaf zal niet werken. En niet van iedereen kan en mag vrijwilligerswerk verwacht worden. Maar het is heel mooi dat men in Herpen actief nadenkt hoe ‘nieuwkomers’ binnen de gemeenschap een thuis kunnen vinden. Dat doet men daar geheel vrijwillig. Om trots op te zijn!