Wie zal dat betalen?

Zo vlak voor de lokale verkiezingen komt de rijksoverheid gemeenten tegemoet op enkele cruciale punten. Zo lijkt het althans. Gemeenten lijken meer ruimte te krijgen voor maatwerk binnen de WWB. En Jonggehandicapten belanden na herkeuring niet automatisch in de bijstand. Mooi! Heel mooi. Maar wie gaat dat betalen?

De timing is natuurlijk perfect. Willen de VVD en de PVDA de verkiezingsnederlaag tenminste binnen de perken houden. En inhoudelijk kan ik het alleen maar eens zijn met het terugdraaien van deze eerder gedane voorstellen. Maar het terugdraaien van maatregelen kost geld. Ik mag toch hopen dat gemeenten niet gaan opdraaien voor deze nobele geste vanuit den Haag.

Daar in den Haag heeft men een bijzondere manier van redeneren. Tot voor kort leken gemeenten te worden verplicht om bijstandsgerechtigden die zich per ongeluk niet aan de informatieplicht hadden gehouden flink te korten op hun uitkering. Ongeacht hun situatie of (voor)geschiedenis. Intern heb ik voorgesteld hierin burgerlijk ongehoorzaam te zijn. En echt te kijken naar de individuele situatie van mensen. Handhaven is uitstekend. Mensen vernielen is dat niet. “Dat is toch wel een probleem wethouder. Want den Haag heeft voor deze maatregel een flinke korting op het gemeentefonds ingeboekt.” We zouden met andere woorden de korting op ons budget terug moeten verdienen door het korten op uitkeringen.

Ik ben blij dat de minister die belachelijke maatregel heeft teruggedraaid. Maar ik lees nergens waar het geld vandaan gehaald moet worden. Ik vrees dat de minister vlak voor de verkiezingen eigenlijk tegen gemeenten zegt: “Die korting op het gemeentefonds hoeft niet persé terugverdiend te worden via de WWB. En waar dan wel, dat is Uw probleem.”  Ik hoop maar dat ik ongelijk heb. Maar ik moet denken aan de les uit het sprookje van de man die drie wensen mocht doen en eindigde met een worst aan zijn neus. “Be carefull what you wish for. You might just get it.”