Pretparkcultuur

Wat jammer dat ik er niet bij kan zijn, morgenavond in de Osse bibliotheek. Dan houdt Aryan van der Leij een lezing over de ‘pretparkgeneratie.’ Hij zet grote vraagtekens bij de maatschappelijke trend alles te zien in termen van ‘belevingswaarde’ en entertainment. “In onze tijd van pretparkisering kost het grote moeite het doel van opvoeden voor ogen te houden: kinderen tot verantwoordelijke volwassenen te brengen.”

Helemaal ongelijk heeft van der Leij niet vrees ik. Het moet ook allemaal ‘leuk’ zijn. Van musea tot televisieprogramma’s, van games tot het eten en de vakantiebestemming. Het is allemaal in grote mate afgestemd op de pretbehoefte en belevingswereld van kinderen. “Als zij het naar hun zin hebben, hebben wij het ook nietwaar?” Op zich is daar niets mis mee. Al zit het onderwijs, laat staan de volwassen wereld wel wat anders in elkaar. Bereiden we kinderen voor op die wereld door ons leven in heel grote mate op hun behoeften af te stemmen?

“Tegen kinderen wordt nooit meer nee gezegd'” aldus van der Leij. “Ze worden vermaakt en er wordt een groot beroep op hun lustprincipes gedaan. Dat is geen goede voedingsbodem voor de ontwikkeling van een sociaal geweten en leidt tot ongeremd gedrag.” Volgens van der Leij hebben ouders het te druk met zichzelf om echt op te voeden. En willen ze vooral als vriend worden beschouwd. Ik heb hem nog nooit horen spreken. Maar de werkelijkheid ligt volgens mij altijd genuanceerder. Het gaat vast enige moeite kosten niet geïrriteerd te raken van de spiegel die hij ons voorhoud. Maar een spiegelbeeld irriteert alleen wanneer je jezelf er op zijn minst een beetje in herkent. Van der Leij raakt een belangrijk punt. Jammer dat ik morgen verhinderd ben. Ik was graag naar zijn lezing gegaan.