Niet uit te leggen

Bezuinigen vanuit den Haag is niet zo moeilijk. Het is eigenlijk gewoon een kwestie van boekhouden. En de gevolgen van bezuinigingen zijn vanuit den Haag gezien vaak letterlijk ver van mijn bed. Achter de meeste bezuinigingen zit zelfs een zekere logica. Waarom zouden we mensen met een beperking bijvoorbeeld over grote afstanden vervoeren om naar hun dagbesteding te gaan? Er is dichterbij hun woonplaats toch ook wel wat te vinden?

Mensen met een beperking hebben net als iedereen behoefte aan een zinvolle invulling van hun dag. Veel van hen werken dan ook op een zorgboerderij of een andere vorm van dagbesteding. Voor het vervoer van en naar die dagbesteding zijn tot 2015 zorginstellingen verantwoordelijk. En zij krijgen daar geld van de overheid voor. Alleen wel steeds minder geld. Om niet failliet te gaan moeten zorginstellingen er dus wel voor zorgen dat mensen minder ver vervoerd worden.

Voor mensen die soms jarenlang op een bepaalde werkplek hebben gewerkt wordt dus dichterbij huis iets ‘passends’ gezocht. Dus weg van de vertrouwde werkplek waar je het zo naar je zin had. Uiteindelijk went alles. Maar zowel voor de cliënten als  voor hun naasten is het heel moeilijk te accepteren dat je leven op zijn kop gaat omdat je ‘twee kilometer te ver weg woont.’

Het is geen wonder dat mensen in hun wanhoop naar de gemeente bellen om te kijken of er nog iets mogelijk is. Maar gemeenten hebben geen geld om rijks bezuinigingen op vervoerskosten van zorginstellingen te compenseren. Als instellingen cliënten niet meer vervoeren naar een verre dagbesteding, kunnen gemeenten dat vervoer niet overnemen via bijvoorbeeld de ‘regiotaxi’. Op zich is dat logisch. Maar aan een vader of moeder van een heel verdrietig kind is het bijna niet uit te leggen. En is die Haagse bezuiniging al helemaal niet te verdedigen.