Kerstliedjes als ‘stille nacht’ en ‘de herdertjes lagen bij nachte’ horen volgens de Nederlandse bisschoppen niet langer thuis in een mis. En worden dus niet meer opgenomen in officiële liedboekjes. Volgens het bisdom Haarlem moet dit niet worden opgevat als een verbod die liederen toch te zingen. Dat moest er nog bijkomen inderdaad. Maar het past wel in een trend binnen de Nederlandse Katholieke kerk. Meer God, minder mens.
Voor mij is de kerk niet zozeer een heilig gebouw. En zeker ook geen instituut vol absolute leerstellingen. Voor mij is het een gemeenschap van mensen die samen zoeken naar het Goede. Ieder min of meer op zijn eigen manier. Maar door geloof en traditie met elkaar verbonden. Bij die traditie horen liederen. Liederen die hoe dan ook verbinden. Samen geïnspireerd zingen doet meer goed dan een half uur luisteren. Niet voor niets stelt Augustinus dat “wie zingt tweemaal bidt.”
Hoewel al lang niet meer praktiserend katholiek, komen juist met kerstavond veel mensen naar de nachtmis. Vast niet zozeer vanwege een uitgesproken geloof. Maar zeker wel vanuit een traditie. En vanuit het vage gevoel dat we er in deze wereld misschien toch niet helemaal alleen voor staan. Je kunt er anders over denken. Maar ik vind dat mooi. Hoe meer zielen hoe meer vreugd zou ik zeggen. Die heerlijke traditie van samen zingen van liederen, al dan niet goedgekeurd door wijze mensen, moeten we koesteren. Anders wordt kerstnacht werkelijk een ‘stille nacht.’
Joël
15 november 2013
Helemaal eens met de opmerking ‘hoe meer zielen, hoe meer vreugd’. Al helemaal als we samen met al die zielen zien wat Kerst daadwerkelijk inhoudt: God die zo veel van zijn mensen houdt dat hij mens is geworden zoals wij. Mens geworden zoals wij om ons weer terug te brengen bij hem. Die enorm rijke inhoud mag ons zowel met elkaar als met God verbinden, en een enorme power en boost geven in het leven. Ik kan voor mijzelf niets mooiers bedenken dan het besef dat God zijn rijkdom heeft verlaten om mens te worden, en met zijn schone heilige voeten in mijn/onze modder is gaan staan. Geen afstandelijke God die zonder compassie vanuit de hemel staat toe te kijken, maar een God die zijn eigen Zoon naar de aarde stuurt om allerlei soorten mensen (ruwe herders, rijke allochtone magiërs, etc.) samen te binden en al hun blikken (en geschenken) te richten op zijn Zoon Jezus. Geen God naar wie je moet proberen op te klimmen door gekunsteld zo perfect mogelijk te leven (sowieso kansloos, zo goed leven als Jezus lukt ons geen van allen) maar een God die juist afdaalt, zelfs naar de schaduwplekken in mijn hart om daar zijn licht de overhand te laten krijgen. Enorm gaaf om te merken dat waar zijn licht schijnt, de donkerte verdwijnt.
De Kerstliederen die deze geweldige boodschap dichtbij brengen en uitdragen, die liederen raken mij nog het meest.
Herman Delwig
16 november 2013
De kerk zou wat kunnen leren van ondernemers. Die hebben al heel lang geleden al ontdekt dat niet hun product, maar de klant centraal moet staan. Dan komen de klanten naar je toe. Was dat nou juist niet de bedoeling???