No show, no go!

“Bij de voedselbank klop je pas aan in uiterste nood”, aldus voorzitter Ad van Veghel. “Als je je voedselpakket niet op komt halen is de nood blijkbaar niet hoog genoeg en word je uitgeschreven.” Een helder en duidelijk standpunt. En het werkt bovendien. “Sinds deze regel strikt wordt gehandhaafd komt ‘niet opdagen’ veel minder voor. No show? No go!”  

Tijdens een kop koffie bij de buren was het verhaal van de voedselbank onderwerp van gesprek. Naar aanleiding daarvan begon de buurman: “Een bekende vroeg me laatst of ik hem wilde helpen met een klus. Hij zat er echt mee omhoog. Het kwam mij helemaal niet goed uit weet je. Maar wanneer iemand om hulp vraagt zeg je niet vlug neen. Dus ik mijn eigen werk verzet, de bus volgeladen en op weg. Toen ik op de plaats van bestemming kwam, was mijnheer er niet. Veel te lekker weer! Hij lag verdomme met zijn vriendin aan de Geffense plas. Die hoeft mij voorlopig niks meer te vragen.”

Het lijkt zo logisch. Als je echt hulp nodig hebt dan pak je de geboden hulp toch zeker aan? Dan kom je toch zeker wel op de afspraak die je zelf hebt gemaakt? Mijn buurvrouw is er duidelijk over: “Als hij binnen afzienbare tijd weer werk verzet om die ‘bekende’uit de brand te helpen, dan krijgt hij met mij te maken. Hij is toch zeker gekke Henkie niet?” Hulp krijgen van vrijwilligers en van mijn buurman is niet vanzelfsprekend. De liefde kan niet van een kant blijven komen. Niemand blijft helpen wanneer iemand een enorme hufter blijkt te zijn, zich niet aan afspraken houdt of nooit iets voor je terugdoet.  Zo werkt dat overal in het normale leven. Maar niet bij de gemeente..

Het zijn geen gemakkelijke tijden. Veel mensen hebben het zwaar. De gemeente wil mensen helpen als dat kan. En gelukkig weten veel mensen de weg naar het gemeentehuis te vinden voor hulp in de vorm van bijvoorbeeld een toelage uit de regeling ‘meedoen is belangrijk’ of bijzondere individuele bijstand.  Niemand vindt hulp vragen leuk. Het is ook niet niks als je moet aangeven dat je iets zelf echt niet (meer) kunt. Hulp vraag je als het goed is alleen als je die echt nodig hebt. Toch komt het nog verrassend vaak voor dat mensen op een door hen zelf afgesproken tijdstip niet komen opdagen. Ambtelijk is er tijd voor hen vrijgemaakt, de afspraak is voorbereid en de spullen zijn klaargelegd. Maar de hulpvrager komt (vaak ook zonder afmelding) niet opdagen. “Het kwam achteraf toch niet uit.” of “Gewoon vergeten.” En dat soms meerdere keren achter elkaar.

“Waarom maakt die man het me zo moeilijk hem te helpen?” vroeg een ambtenaar me laatst. “Hij komt steeds niet opdagen”. Dat is wel helemaal de omgekeerde wereld zeg. Het valt nog mee dat we hem niet zelf terugbellen om te vragen wanneer het hem dan wel schikt. Als iemand echt hulp nodig heeft dan komt hij wel opdagen om die hulp te krijgen. En anders maar geen hulp. Zo werkt het in het normale leven. En het wordt tijd dat dat ook zo werkt op het gemeentehuis.