Arnhemmers die een beroep doen op jeugdzorg, moeten onderdelen daarvan voortaan zelf betalen of andere oplossingen voor hun problemen zoeken. Dat schrijft de Gelderlander. “Zo ligt er een plan om huiswerkbegeleiding en weerbaarheids- en faalangstreductietrainingen niet meer te vergoeden.” De vraag naar jeugdhulp is oneindig. En de middelen zijn dat niet. Er moeten dus keuzes worden gemaakt. Chapeau voor de wethouder die dit gesprek aangaat.
Je kunt als gemeenteraad natuurlijk besluiten om de definitie van jeugdhulp waarvoor de gemeente verantwoordelijk is bijna oneindig op te rekken. Je kunt daarnaast besluiten om de toegang tot die hulp vrijwel drempelloos te maken. Wanneer je daarnaast maximale marktwerking toestaat, dan moet je niet klagen dat de kosten voor de jeugdzorg ook om deze redenen de pan uit rijzen. En dit is precies wat veel gemeenten hebben gedaan. Met alle goede bedoelingen. Maar ook met alle gevolgen van dien.
De gemeente Arnhem heeft meer voorstellen. Logeeropvang voor kinderen met als doel ouders even op adem te laten komen, zou voortaan via het eigen netwerk (familie) moeten worden georganiseerd. En niet meer door commerciële partijen. Allerlei therapieën, te denken valt aan dans- drama- of muziektherapie zouden niet meer worden vergoed. En lichte opvoedondersteuning zou voortaan door wijkcoaches en niet door gespecialiseerde jeugdzorgaanbieders moeten worden verzorgd.
Er zal vast een boel gedoe over komen. En misschien maakt de gemeenteraad van Arnhem hele andere keuzes. Maar gesprekken zoals wethouder de Vroome (D66) aangaat, zijn niet alleen dapper. Ze zijn ook broodnodig. De vraag naar jeugdhulp is letterlijk oneindig. De middelen zijn dat niet. De genoemde zorgsoorten zijn nooit in de geschiedenis, waar ook op aarde, een taak van de overheid geweest. En in Nederland voor de decentralisaties zeker ook niet. Er moeten dus keuzes worden gemaakt. Ik ken de man niet. Maar chapeau voor wethouder de Vroome die dit gesprek aangaat.
René Peters 
Peter
22 februari 2020
Het woord “verzorgingsmaatschappij” bestaat al enige decennia.
Goed en sociaal bedoeld, maar – zoals zo vaak – slaat het weer eens door.
Het wordt m.i. hoog tijd dat mensen stevig verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leven en daden, daar zelf hard aan werken en de lasten ervan dragen.
Overheidshulp is mooi, soms noodzakelijk, maar niet onuitputtelijk en bedoeld voor beperkte, duidelijke basisbehoeften.
Chinees spreekwoord: Geef één vis en iemand kan een dag eten. Leer hem vissen en hij zorgt voor zichzelf.”
Eet
22 februari 2020
Goedemorgen Rene, hier schrik ik van, “bijzondere kinderen” de kosten in ’t gezin zijn al vaak hoger, je moet maar net een eigen netwerk hebben, dit hebben we zelf gemerkt, niet iedereen is er tegen bestand en dan los je ’t als ouders zelf maar weer op, logeerweekend etc was op die momenten erg fijn ook voor overige broers/zussen.die dan ook de aandacht krijgen. Trauma’ s worden erdoor opgelopen bij ieder in gezin
Kees Romeijnders
22 februari 2020
Er zijn altijd uitzonderingen, altijd bijzondere omstandigheden dus het lijkt me aan te bevelen: dat jeugdhulp en ook jeugdzorg via menselijk maatwerk samen ter plekke georganiseerd wordt. Waarbij iedereen die kan ook meedoet om het gewenste resultaat samen zo snel mogelijk te behalen! Immers wachten geeft vaker toename van de problematiek te zien. Daarbij hoort ook het actief ondersteunen van een gezonde en veilige school, sportclub, straat, buurt, wijk, enz.
Rob Schepens
22 februari 2020
Bovenstaande voorstellen zouden landelijk ingevoerd moeten worden. Het is ook aan de ouders om mee te denken wat hun netwerk kan betekenen. Sociale netwerk strategieën kan hiervoor prima worden ingezet. Het wijkteam kan samen met de ouders kijken in de sociale basis zoals nu al in Eindhoven gebeurd.