Dat veel gemeenten geld te kort komen als het gaat om het bieden van hulp aan kinderen is algemeen bekend. Minister Hugo de Jonge heeft daar, zoals beloofd, ook onderzoek naar gedaan. Enkele conclusies zijn duidelijk. Steeds meer kinderen krijgen hulp. En gemeenten komen steeds meer geld te kort. Wat er precies met het geld gedaan wordt, weet niemand. En dat is eigenlijk best schokkend. Ik ga er drie blogjes over schrijven. Dit is nummer 2.
Veel gemeenten hebben honderden aanbieders voor jeugdzorg gecontracteerd. Dat zijn er zo veel dat ik niet geloof dat alle aanbieders goed in beeld zijn. De meesten deugen. Daarover geen misverstand. Maar deugen ze allemaal? Dat is maar zeer de vraag. We weten het in ieder geval niet zeker. Onder druk van financiële tegenvallers tuigen gemeenten wel een steeds ingewikkelder verantwoordingssystematiek aan de achterkant op. Dat kost tijd, geld en energie. Spannen we het paard zo niet achter de wagen? Waarom bijna blind vertrouwen aan de voorkant en strenge controle aan de achterkant? Andersom lijkt me een stuk verstandiger.
Bij het gunnen van een contract kunnen gemeenten eisen stellen aan aanbieders. Ik heb verschillende inkopers en adviseurs gebeld. Zowel binnen gemeenten als daarbuiten. Het krijgen van een contract met een gemeente gaat vaak wel heel erg gemakkelijk. Van echte controle aan de voorkant is meestal geen sprake. Ik begrijp het. Het is een enorme klus. Maar wie vraagt bij alle aanbieders de namen, en registratienummers op van psychologen die in dienst zijn? Of blijken ze niet in dienst maar op afroep bereikbaar? Of zijn ze nog in opleiding? Wie controleert of personeel gediplomeerd is? Wie gaat na of zorgbedrijven hun belasting hebben betaald? Wie vraagt kwaliteitskeurmerken? Wie vraagt waarom iemand die zich specialist in autisme noemt tot vorig jaar specialist in arbeidstoeleiding was?
Natuurlijk is het goed om meer bedrijven of instellingen een contract aan te bieden. Innovatie en een beetje concurrentie kunnen zeker geen kwaad. Maar wel alleen bedrijven die deugen graag. Vertrouwen is goed. Maar controle aan de voorkant is beter. Het voorkomt in ieder geval veel bureaucratie aan de achterkant. En waarschijnlijk levert het een aardige besparing op ook.
René Peters 
Ilse Duursma
10 mei 2019
Ja natuurlijk moet je zorgen dat de aanbieders deugen en goede zorg leveren. Maar zolang er keuzevrijheid is en een inwoner met indicatie via een pgb zelf de aanbieder mag kiezen blijft het ingewikkeld om te controleren.
En om het nog iets ingewikkelder te maken is het vaak mogelijk om bij de gecontracteerde aanbieders onderaannemer te worden. Waardoor voor gemeenten wederom de controle ingewikkeld wordt.
En als er dan ook nog steeds wordt geroepen dat de bureaucratie minder moet worden is er geen eenvoudige oplossing.
In Twente werken we met het barrieremodel. Innovatief en gebaseerd op high trust, high penalty.
Gabie Conradi
10 mei 2019
Dag René, Ik kan niet anders dan het met je eens zijn. Geen ellenlange formulieren, maar een rondje bellen om de eerste “rare vogels” in beeld te krijgen zou toch wel gebruikelijk mogen zijn. Dat de erkende grotere jeugdzorginstellingen, met toenemende zwaarte van zorgvragen aan de bel trekken is duidelijk. Daar lees ik echter van steeds meer accountants en controle, wat gezien jouw ervaring dan weer verrassend is… of is het ook daar meer achteraf? Vooraf en bij de grotere aanbieders ook wat meer het oor te luisteren leggen bij de cliëntenraden als tip? Bij de kleinere bellen met GBV…. nog steeds een heel praktisch idee.
Succes en een goed weekend!
Groet Gabie
Sylvia
11 mei 2019
Denk dat je hier een kern van het probleem te pakken hebt. Ik zie om mij heen heel veel zorgaanbieders die -daar ga ik even van uit- zonder kwade opzet produkten leveren waarvoor ze niet gekwalificeerd zijn, te dure zorg declareren, zorg declareren die niet onder de jeugdwet valt. Nogmaals, ik ga uit van goede bedoelingen, al deze zorgaanbieders zijn immers gecontracteerd en ‘mogen’ dit dus declareren bij de gemeente. Maar waar ligt de verantwoordelijkheid? Moet de kindertherapeut wéten dat ze geen specialistische jeugdhulp mag leveren en het dus ook niet aanvragen? Of moet de gemeente beter controleren bij aanbestedingen? Er zijn nog zóveel gemeentes die niet eens weten dat er een regiebehandelaar aanwezig moet zijn.
En dan nog de groep aanbieders die willens en wetens fraudeert. Waarom zou je in februari een stop-bericht naar de gemeente sturen als je nog tot bv augustus (einde beschikking) kan declareren? De betreffende client krijgt geen bericht van de gemeente dat de hulp gestopt is.