Eerst een woning

Eigenlijk is het heel overzichtelijk. Mensen hebben eten nodig, drinken en een dak boven hun hoofd. Zonder dat gaat het niet. Toch blijkt dat moeilijker te regelen dan gehoopt. Zelfs in ons steenrijke land. Gemeenten kunnen onvoldoende woningen bieden. Daardoor blijven mensen langer dakloos. En zitten opvanglocaties mudvol. Doorstroom vanuit beschermd wonen wordt moeilijker. Maar ook starters, mensen die scheiden of mensen die willen wonen in de stad. Ook voor hen is geen betaalbare woning beschikbaar. Daarom pleiten wij (CDA Tweede Kamerleden Erik Ronnes en Rene Peters) voor een gezamenlijke aanpak. ‘Eerst een woning’.

Het hebben van een betaalbare woning is een mensenrecht. Of zou dat moeten zijn. Toch lukt het maar niet het probleem van dakloosheid op te lossen. In Finland is dat wel gelukt. En wij pleiten voor een vergelijkbare aanpak in ons land. Er kunnen heel wat redenen zijn waardoor mensen in de problemen komen en uiteindelijk dakloos worden. Schulden, armoede, psychiatrische problemen, verslaving, domme pech. Vaak lijken we van mening dat mensen die problemen eerst op moeten lossen voor ze een woning krijgen. In Finland draaien ze dat om. Welke problemen een mens ook heeft. Het oplossen gaat zeker niet gemakkelijker zonder het hebben van een stabiele thuisbasis. Eerst een woning. Daarna kijken we verder.

Wij gunnen iedereen een woonruimte. Maar niet iedere woonruimte is voor iedereen geschikt. We begrijpen dat mensen overlast kunnen veroorzaken. Dat kan komen door prikkelgevoeligheid van mensen. Waarom deze mensen dan laten wonen in een drukke buurt? Dat kan komen omdat ze extra begeleiding nodig hebben. Die begeleiding moet dan geregeld worden. Wij zijn van mening dat voor iedere mens een passende oplossing gevonden kan worden. Niet als opvangplek waar aan jezelf gewerkt moet worden om in aanmerking te komen voor een reguliere woning. Maar een echte betaalbare en stabiele thuisbasis. Zonder dat gaat het niet.

Het thema van deze tijd is wat ons betreft het gebrek aan betaalbare woonruimte. In de grote steden is het al bijna niet meer mogelijk om te wonen. Tenminste niet voor een normaal salaris. Maar niet alleen daar. Er is gewoon volstrekt te weinig aanbod. We kunnen er ingewikkeld over doen. Maar eigenlijk zijn er maar drie oplossingen voor dit probleem. Bouwen, bouwen en nog eens bouwen. Het CDA heeft het al vaker aangegeven. Er moet een deltaplan komen om het tekort aan 80000 sociale huurwoningen in rap tempo op te lossen. Het begin is gemaakt met een aangenomen CDA motie die pleit voor een noodprogramma woningbouw. En er is geen tijd te verliezen.

Dat dakloosheid voorkomt in een rijk land als het onze is een schande. Dat een enorm tekort aan betaalbare woningen er voor zorgt dat een urgentieverklaring voor mensen die met spoed een woning nodig hebben niet meer kan worden afgegeven, is dat ook. Wat doet het met kinderen wanneer ouders die in vechtscheiding liggen noodgedwongen in de zelfde woning moeten blijven wonen? Wat als een burenruzie dermate uit de hand dreigt te lopen dat de situatie letterlijk onleefbaar wordt? En wat doet het met jonge mensen wanneer ze weten dat ze jaren en jaren moeten wachten op een woning om eindelijk op eigen benen te kunnen staan?

Natuurlijk, het oplossen van woningnood kost geld. En een einde maken aan het fenomeen dakloosheid kost dat ook. Toch is er bewijs genoeg dat aantoont dat doormodderen uiteindelijk veel duurder is. Maar, los van het financiële plaatje. De maatschappelijke kosten zijn gewoon te hoog. De tijd van kletsen is voorbij. Wij pleiten voor een gezamenlijke aanpak van gemeenten, provincies, coöperaties en het rijk om een definitief einde te maken aan dakloosheid en woningnood. ‘Eerst een woning”. De rest komt later.