Zorg als verdienmodel

Samen met een vriend stapte ik uit de trein in Den Bosch en liep het station uit richting het centrum. Op het stationsplein vielen me de enorme letters op die reclame maakten voor het Regionaal Instituut Dyslexie. “Dat moet nogal een winstgevende bedrijfstak zijn”, aldus mijn vriend. “Zo’n groot pand op zo’n mooie locatie.” Het RID is een erkende zorginstelling zo lees ik op hun website. Eentje met ruim honderd vestigingen. Mijn interesse was gewekt.

Volgens de handreiking dyslexiezorg onder de jeugdwet, zouden jaarlijks ongeveer 6000 kinderen de diagnose Ernstige Enkelvoudige Dyslexie moeten krijgen. Deze kinderen hebben recht op ondersteuning van erkende specialisten, betaald door de gemeente. De kosten voor deze zorg zijn voor gemeenten, op basis van deze aantallen, geraamd op 40 miljoen euro per jaar. En nu wordt het interessant.

Het Nederlands Kwaliteits Instituut Dyslexie geeft keurmerken af aan praktijken die voldoen aan alle kwaliteitseisen. Ik dacht ik bel ze even op om te vragen hoeveel praktijken en instellingen zijn aangesloten. Dat blijken er ruim meer dan honderd te zijn. Met heel erg veel meer vestigingen. Een overzicht vind je hier. Het zijn er letterlijk honderden. Alleen in Brabant al zo’n 145. Ik ben eens gaan tellen.

Een kleine 15% van de Nederlanders woont in Brabant. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat kinderen in Brabant veel vaker dyslexie hebben dan kinderen in andere provincies. Laten we er van uitgaan dat inderdaad jaarlijks 6000 kinderen de diagnose Ernstige Enkelvoudige Dyslexie zouden krijgen. Dan wonen er daarvan naar schatting 900 in Noord Brabant. Dat zijn 6,2 kinderen per instelling per jaar.

Ik moet er voorzichtig mee zijn. Maar ik ga uit van de cijfers zoals ze staan op de site van het Kwaliteits Instituut Dyslexie en de handreiking dyslexiezorg onder de jeugdwet. Je maakt me veel wijs. Maar niet dat Brabantse instellingen leven van het begeleiden gemiddeld 6,2 kind per jaar. Zou het zo kunnen zijn dat de aanname dat jaarlijks 6000 kinderen de diagnose dyslexie zouden moeten krijgen wat aan de lage kant geschat is? En dat het daarop gebaseerde bedrag van 40.000.000 euro dat gemeenten beschikbaar hebben ook niet toereikend is?

Dat er groei zit in de markt voor dyslexie kun je gemakkelijk zien op de site van opdidact. Onder het kopje ‘actueel’ staat steeds trots de opening van (weer) een nieuwe vestiging. Sinds januari 2017 hebben ze vestigingen geopend in Den Haag, Maasbracht, Gooi en Vechtstreek, Lelystad, Maarssen en de Bilt / Zeist. Dat gaat aardig zou je zeggen. Veel gemeenten geven aan dat ze geld tekort komen voor de jeugdzorg. En dat dat deels komt door de groei van het aantal jeugdigen dat jeugdhulp krijgt. Welke hulp dat precies is dat kunnen ze (nog) niet zeggen. Maar ik begin daar wel een idee bij te krijgen.

We hebben voorbeelden genoeg. Of het nu de kinderopvang, de thuiszorg of de jeugdzorg betreft,  als de overheid de omzet garandeert, spelen handige ondernemers daar op in. Op de site van het Regionaal Instituut Dyslexie staat het hilarische kopje ‘aanmelden voor dyslexie’. Na het opvragen van wat informatie bij scholen en een test, stellen zij zelf de juiste diagnose. Ze zullen het vast eerlijk doen allemaal. Maar het lijkt me niet verstandig om aan iemand die oplossingen verkoopt te vragen of hij problemen wil zoeken. Ik voorspel dat buitenlandse investeerders en hedge funds op zeer korte termijn gaan investeren in de Nederlandse Jeugdzorg. Mark my words.