Overdiagnostisering?

Het is een ongemakkelijke waarheid. Nederlandse kinderen hebben veel vaker een leerstoornis dan hun leeftijdsgenoten in andere landen. Vooral kinderen met rijke ouders. Statistisch gezien kan dat helemaal niet. Boze tongen beweren dan ook dat leerstoornissen te koop zijn. Zo ver wil ik niet gaan. Niemand is blij met een handicap. Maar het hebben van een ‘etiketje’ levert wel wat op. Je krijgt er extra faciliteiten door op school. En soms ook begeleiding die betaald wordt door de gemeente. Er zijn bedrijven genoeg die er een dik belegde boterham aan verdienen.

Niet zo lang geleden was ik op werkbezoek in Utrecht. Daar liet men mij een overzicht van geboden hulp aan kinderen zien, uitgesplitst per wijk. In wijken met huur- en goedkope koopwoningen kregen kinderen vooral jeugdhulp. En de ouders opvoedingsondersteuning. In wijken met duurdere koopwoningen was dat niet nodig, maar bleken buitengewoon veel kinderen aan (leer)stoornissen te lijden. En daar ook begeleiding voor te krijgen.

Wie oplossingen wil verkopen, zoekt naar problemen. Dat is een waarheid als een koe. Zo verzorgen bedrijven die zich gespecialiseerd hebben in de begeleiding van kinderen met een leerstoornis indien gewenst een screening op school. De kinderen met een vermoeden van dyslexie krijgen een door de gemeente betaalde extra test. En daarna een dyslexie verklaring. Het bedrijf biedt natuurlijk ook zelf de begeleiding aan de kinderen. Op kosten van de gemeente, dat wel.

Het is wel apart dat een commercieel bedrijf dat financieel afhankelijk is van etiketjes, zelf diagnoses kan stellen en vervolgens de (door de gemeente betaalde) begeleiding ter hand kan nemen. Dat is een aardig verdienmodel. Ik kan het niet hard maken. Maar het zou zo maar kunnen dat hier een deel van de verklaring voor het onmogelijk hoge aantal leerstoornissen van de Nederlandse jeugd te vinden is. Ik ga hier mee aan de slag. Wordt vervolgd.