Fraude en handhaving

Veel Turkse Nederlanders zouden wegkomen met bijstandsfraude. Onder meer omdat veel gemeenten niet actief en structureel controleren op bezit in het buitenland. Dat meldt de Telegraaf. Dat is niet acceptabel natuurlijk. Het maakt mensen (terecht) boos. Regels gelden voor iedereen. En wanneer mensen relatief gemakkelijk weg lijken te komen met fraude, is dat de bijl aan de wortel van de solidariteit.

Natuurlijk maken gemeenten een kosten- en batenanalyse. Wanneer de kosten voor handhaving erg groot zijn en de baten lijken erg klein, dan kunnen gemeenten de keuze maken alleen te handhaven op basis van tips of sterke vermoedens van fraude. Ergens is dat begrijpelijk. Maar helemaal oké is het natuurlijk niet. Zeker niet wanneer sommige groepen vaker weg zouden komen met fraude dan andere groepen.

Wie leest dat mensen wegkomen met fraude, wordt boos. Dat lijkt me een terechte reactie. Gemeenten zijn verantwoordelijk voor handhaving. En wie verantwoordelijk is, moet antwoord geven. Het lijkt me helder dat de staatssecretaris stevig met gemeenten in gesprek gaat om te komen tot heldere conclusies en duidelijke afspraken. Fraude mag niet lonen. Punt.

Dat mensen na het lezen van dit soort berichten boos worden, lijkt me meer dan terecht. Onvermijdelijk klinkt hier en daar de roep tot steeds strengere regels. Hoe begrijpelijk ook, daar zou ik mee op willen passen. Als een gebrek aan regels het probleem zou zijn, moeten we iets aan de regels doen. Als handhaving het probleem is, moeten we beter handhaven. En rap een beetje.