Oplopende wachtlijst

De gemeente Assen heeft een probleem. De kosten voor de jeugdzorg lopen uit de hand. En dus hebben ze een pakket aan maatregelen bedacht. Een van die maatregelen is het laten groeien van de wachtlijst. Kinderen die hulp nodig hebben krijgen die hulp gewoon wat later. Ik begrijp heus wel dat nood soms wet breekt. Maar is dit nu echt de bedoeling?

Het aantal kinderen dat blijkbaar gebruik moet maken van jeugdhulp en jeugdzorg groeit en groeit maar. Als de trend zich nog heel even doorzet dan heeft een op de vijf kinderen professionele hulp nodig om veilig en gezond op te kunnen groeien. Zou het echt? Zou onze jeugd, die tot de gezondste en gelukkigste jeugd ter wereld schijnt te behoren, echt zoveel meer problemen hebben dan kinderen uit Duitsland, België of Zweden?

Ik moest denken aan het verhaal over een camping langs een snelstromend riviertje. Plotseling dreef een klein kind in het water en dreigde te verdrinken. Campinggasten wisten het kind ternauwernood te redden. Maar rusten zat er niet in. Want daar dreef weer een nieuw kind. En nog een. En nog een. De hele camping hielp mee om de kinderen uit het water te halen. Maar een jongen sprong op de fiets. Woedend schreeuwde men hem toe dat hij moest helpen. “Nee, ik fiets stroomopwaarts om de idioot die de kinderen in het water gooit tegen te houden.”

Over de financiën van gemeenten binnen het Sociale Domein valt veel te zeggen. En dat zal ik zeker ook nog doen. Maar twee dingen weet ik zeker. Als gemeenten de inkoop niet samen maar in hun eentje doen, kost dat veel meer geld en bureaucratie. Geld dat gebruikt had kunnen worden voor kinderen. En als het aantal kinderen dat hulp krijgt maar blijft groeien en groeien, kost dat steeds meer geld. Kinderen redden uit snelstromend water is belangrijk. Maar ik zou me als gemeente zeker afvragen hoe het komt dat zoveel kinderen er überhaupt in terecht komen.

Zou het bijvoorbeeld zo kunnen zijn dat we bestaanszekerheidsproblemen op proberen te lossen met zorg en jeugdhulp? Dat we kinderen uit gezinnen met stress en (financiële) ellende proberen te helpen, maar we de werkelijke oorzaak niet aanpakken? Zou het zo kunnen zijn dat wijkteams door enorme werkdruk wat al te snel doorverwijzen naar dure zorg? Omdat ze gewoon de capaciteit niet hebben zelf lichte hulp te bieden? Zou het zo kunnen zijn dat we het lastig vinden ouders te confronteren met hun slechte opvoeding en dus het kind maar gaan ‘helpen’? Zou het zo kunnen zijn dat het hebben van een diagnose voor je kind ook erg lonend is?

Het zijn zo maar wat gedachten aan de keukentafel op zaterdagmorgen. Maar, los van het voorbeeld van de gemeente Assen. En, los van de financiële druk die veel gemeenten al dan niet terecht ervaren. Het lijkt me in analogie met het verhaal over de kinderen in het snelstromend riviertje een goed idee eens even op de fiets te stappen en te kijken waar de ellende nu vandaan komt. En het zou zomaar kunnen dat mijn gedachtenspinsels een behoorlijke kern van waarheid bevatten. Het lijkt me heel verstandig oorzaken te zoeken en aan te pakken. Heel wat beter in elk geval dan het laten groeien van wachtlijsten.