Het nieuws kwam via de app. Vier Osse kinderen overleden bij een tragisch ongeluk. Een vijfde en een begeleidster zwaargewond. Onwerkelijk. Niet te bevatten. Met stomheid geslagen. Tientallen vragen. Hoe, wie, waarom? Waarom? Wanhopige vragen. Er is geen antwoord dat voldoet.
De mens is klein, wanhopig en machteloos bij dit soort berichten. Wat kunnen we doen? Anders dan bij elkaar zitten. Er zijn voor elkaar. Onze gevoelens delen. Stil zijn en stil staan. Een kaarsje opsteken. En met onze gedachten en gebeden zijn bij nabestaanden en betrokkenen. Laten we. Wat kunnen we meer.
Posted in: Uncategorized
René Peters 
Ab van Beek
20 september 2018
Beste Renée, Triest ik lees bij de NOS de remmen weigerde van de electrische bakfiets dus even voorzichtig met een conclusie. Ik zie ook veel van die bakfietsen rijden soms wel met 6 tot 8 kinderen. Ik schrik wel eens hoe zij voorbij komen.
Gerard
20 september 2018
Inderdaad Rene, Stil zijn en meeleven.Praten over je gevoelens. Rouwen en bewogenheid.
Je zou willen weten hoe je kunt helpen. Je staat en bent machteloos. Je ziet nu ook dat mensen niet individualistisch zijn en betrokkenheid tonen.
Jack ernst
20 september 2018
Rene, Oss is verdrietig samen ondergaan we dit. Dat is Ook Oss!