Te ingewikkelde regels leiden tot schulden. Veel regels zijn voor een groeiende groep Nederlanders te ingewikkeld geworden. Zij lopen een verhoogd risico om in de schulden te raken. Dat blijkt uit een onderzoek van de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS). “You don’t need a weatherman to know zich way the wind blows,” zou Bob Dylan zingen. Dat wisten we met andere woorden al lang. Waarom lukt het ons niet daar iets aan te doen?
Ik heb het al vaker geschreven. Voor je hulp krijgt moet je daar wel recht op hebben. We vinden het erg als mensen die dat nodig hebben geen hulp krijgen. Maar we vinden het nog veel en veel erger, wanneer mensen iets krijgen waar ze eigenlijk geen recht op hebben. Daar hebben we zo’n afschuwelijke hekel aan dat we er alles aan doen om dat te voorkomen. En dus timmeren we iedere voorziening dicht met een woud aan regels waar een mens aan moet voldoen.
Volgens de RVS hebben mensen met inkomensondersteuning te maken met gemiddeld dertien verschillende regelingen. Een knap man die daar nog wijs uit kan. Dat kan niet anders dan verkeerd gaan natuurlijk. Toch verzinnen we om armoede te bestrijden, rustig regeling nummer veertien en vijftien. Dat de manier waarop we zaken proberen op te lossen deel is van het probleem, komt niet in ons op. Het is eigenlijk bizar.
Naast de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving, komen de Sociaal Economische Raad, de Kinderombudsman, het Sociaal Cultureel Planbureau, de Raad van Kerken, het college voor de Rechten van de Mens en nog een handvol (advies)organen tot vergelijkbare conclusies. Armoede en schulden zijn een schrijnend probleem. En de manier waarop we proberen te ‘helpen’, helpt niet.
Laten we eerlijk zijn. Een zoveelste oproep tot het versimpelen van regels zal echt niets veranderen. Net zo min als het herhalen van de conclusie dat we door de hoeveelheid regelingen niet meer weten waar we aan toe zijn. We zeggen dat we dat willen veranderen. Zou het? Zijn we echt in staat de regels te versimpelen en te accepteren dat er af en toe iemand iets krijgt waar hij geen recht op heeft?
René Peters 
Wil van der Kruijs
2 oktober 2017
Goed verhaal, Rene! Gaat de geplande bijeenkomst in Oss nog door? W
Herbertine Buiting
2 oktober 2017
Helemaal waar. De oplossing van dit probleem ligt niet in het van bovenaf dichttimmeren met regels, maar in het in een veel eerder stadium aan de hand nemen van mensen, door gezin, school, vrienden en verenigingen. Die moeten juist gesteund worden door de overheid. En dus heb je ook gelijk René, met je blog over de “Goede mensen en korte lijnen”.
Johan Spaan
2 oktober 2017
Nou denk ik toch ook dat het helemaal opnieuw beginnen van zulke vastgelopen zaken ook niet werkt. De zorg, en met name het samenvoegen van het ziekenfonds en ziektekostenverzekeringen, de woningsector met zijn (
over) hypotheken en de oude dag voorziening zijn schrijnende voorbeelden uit het verleden. Als “HET GROTE GELD” ermee gemoeid is falen we bijna altijd op macro- economisch gebied.Van je fouten zou je moeten leren, maar helemaal opnieuw beginnen zonder die fouten opnieuw te maken lukt ons ook niet.
Willie
2 oktober 2017
Mensen met schulden zijn gemakkelijk te intimideren: vaak laag opgeleid, hebben geen middelen om iets te ondernemen, zijn als de dood om nog verder in de problemen te komen, zijn angstig voor iedere brief die de postbode binnen gooit, want iedere brief die binnen valt betekent dat het probleem weer groter is geworden.
Ze zijn dus gemakkelijke slachtoffers van de industrie die juist het brood verdient aan deze mensen: incasso bureaus, schuld-opkopers, deurwaarders, overheid (CJIB en belastingdienst), advocaten, ja, zelfs sommige rechters hebben een dagtaak aan het meewerken met deze charlatans. En het echte probleem is dat een Nederlandse minister Blok verklaarde “volledig aan de kant van deze industrie te staan”.
Als de overheid zou willen, zou ze dit soort problemen makkelijk kunnen oplossen en voorkomen. Maar te velen zien het niet als hun pakkie an; zij geven liever 100 miljard in een poging om de temperatuur over 50 jaar een halve graad lager te krijgen, dan 100 miljoen om echte problemen van echte mensen op te lossen. Dat is de kwestie.
En dan maar klagen en verbaasd zijn over de kloof tussen de mensen en de overheid: “waar komt dat wantrouwen toch vandaan?” “Waar komt het populisme toch vandaan?” Men zit met de handen in het haar? Ik zeg: lees dit stukje nog een keer van voor af aan, dan weet je het!